مبانی نظری و پیشینه پژوهش (فصل دو) خودپنداره

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مبانی نظری و پیشینه پژوهش (فصل دو) خودپنداره دارای ۲۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مبانی نظری و پیشینه پژوهش (فصل دو) خودپنداره  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مبانی نظری و پیشینه پژوهش (فصل دو) خودپنداره،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مبانی نظری و پیشینه پژوهش (فصل دو) خودپنداره :

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۲۶ صفحه

قسمتی از متن word (..docx) :

‏۲-‏۳‏ خود پنداره‏
‏خود : مفهوم خود self
‏و مطالعه آن در طول تاریخ بشری همواره مورد توجه بوده‏است و فیلسوفان و متفکران دربار آن بسیار اندیشیده و نگاشته‏اند. اغلب محققان معتقدند مطالعه خود با نوشته‏های فیلسوف و روان‏شناس ویلیام جمیز William jams
‏ (۱۹۴۸-۱۸۹۰) آغاز شد. جیمز (۱۸۹۲) خود را به دو نوع فاعلی و مفهولی تقسیم کرد (دورنر، ۲۰۰۶‏).
‏خود فاعلی دائماً تجارب حاصل از ارتباط با مردم، اشیاء وقایع را به نحوی کام‏لاً ذهنی سازمان داده و تغییر می‏‏نماید، خود مفهولی م‏جموع آن چیزهایی است که شخصی می‏تواند آن را مال خود بنامد. به عن‏وان مثال در عبارتی نظیر م‏ن‏ در بار خودم فکر می‏‏کنم، من به‏ عنوان متفکر معنی فاعل اشاره می‏‏کند در حالی که خودم به خود به عنوان موضوع تفکر اشاره دارد. (راجرز، ۱۳۶۹). ویلیام جمیز (۱۸۹۰)‏ معتقد بود هر تجربه‏‏ای که متضمن اشاره به خود باشد، ‏، احساس فرد نسبت به بهزیستی و خو‏د ارضامندی را تحت تأثیر قرار می‏‏دهد (‏م‏جازی دلفارد، ۱۳۶۸). چارلز. Charles
‏ (۱۹۷۶) معتقد است خ‏ود طی پنج ماه اول زندگی پدید می‏‏آید و پس از آن به سرعت رشد می‏‏کند. ولی خود را مجموعه صفاتی می‏‏داند که فرد را منحصر به فرد می‏‏سازد، در واقع خود، مرکز وجود هر فرد.Centre of the universe
‏ محسوب می‏‏شود. (چوکو. Choko, A.K
‏، ۲۰۰۴).
‏خود مرکزی است که فرد به وسیل آن از‏ ابعاد مختلف انسانی خود آگاه می‏‏شود. نقش‏‏هایی که فرد باز‏ی می‏‏کند ممکن است به طور همزمان مواردی را از قبل خود به عنوان یادگیرنده، خود به عنوان فرزند، خود به عنوان ورزشکار، خود به عنوان ‏د‏و‏ست، به عنوان فرد مذهبی شامل می‏گردد.خود چند بعدی است و‏ م‏ی توان گفت این جنب آن برای شکل‏‏گیری خود پنداره مهم است. (رات و جاکوبز. Roth & Jacobs
‏ به نقل از چوکو، ۲۰۰۴).
‏۲-۳-۱ تعاریف خود پنداره
‏در ادبیات تحقیق خودپنداره برخی اوقات به طرحوار خود.Self-Schema
‏، بازنمایی خود. Self -reperentation
‏، تصویرخود. Self image
‏، ادراک خود. Self pevception
‏، تعریف شده‏است. خود پنداره مفهومی روان شنا‏ختی است که احساسها، ارزیابی‏ها، نگرش‏ها و نیز مقوله
‏های توصیفی ‏ما‏ از خودمان را در بر می‏‏گیرد. خودپنداره در بیرون، ویژگیهای شخصیتی و رفتاری و در درون چگونگی احساس ما را در بار‏ خودمان و جهان اطرافمان نشان می‏‏دهد (کیامنش و پور اصغر، ۱۳۸۵).
‏برن. Byrne
‏ (۱۹۸۴) خودپنداره را نگرشها و احساسات و‏ دانش فرد در مورد توانایی‏‏ها، مهارت‏‏ها، ظاهر و پذیرش اجتماعی خود می‏‏داند، این تعریف ابعاد مختلف شناختی‏، ادارکی و عاطفی را در مورد خود‏‏پنداره مورد توجه قرار می‏‏دهد. به اعتقاد چارلز (۱۹۷۶) خودپنداره شامل اسنادهای بدنی، رفتارها، باورها، ارزش‏‏ها، علایق و استعداد‏ها می‏‏شود و در کل هر چیزی را که در بار‏ه‏ی‏ ماست و ما در بار‏ه‏ی خودمان باور داریم در بر می‏‏گیرد (نصیری، ۱۳۷۷).
‏خودپنداره یک مجموعه سازگارانه. Adaptive‏ set
‏ از باورها در مورد خود است که برای معرفی خود به فرد و دیگران به کار می رود و صفات شخصیتی، ارزش‏‏ها، احساسات اخلاقی ، آرزوها و تعهداتی که بر‏ای خود قابل تصور است را شامل می‏‏شود. خود پنداره به فرد اجازه می‏‏دهد در بافتهای اجتماعی ‏گوناگون اسنادهای خودکار بکار ببرد و دامنه‏‏ای از بازنمایی‏‏های رفتاری و کلامی خود را که برای تعاملات اجتماعی گریز ناپذیر هستند را مورد استفاده قرار دهد. (چاپلینگ. Japling
‏، ۲۰۰۰‏ به نقل ازنادری، ۱۳۹۲)
‏روان‏‏شناسان اجتماعی که ‏در حوز شناخت اجتماعی مطالعه می‏‏کنند به سازمان و وجوه مختلف خود‏‏پنداره توجه خوبی داشته‏‏اند، آنان خود‏‏پنداره را به عنوان نوعی طرحوار شناختی که‏ یک نوع سازماندهی شناختی است می‏‏دانن‏د که از تجارب گذشته فرد ناشی می‏‏شود و در طی آن به پرداز‏ش اطلاعات موجود راجع به خودش می‏‏پردازد (مارکوس. Marcus
‏، ۱۹۹۷ به نقل از سلیمی، ۱۳‏۸۹)؛ به عبارت دیگر بعد از اینکه،‏ به یک برداشت یا نگرش کلی رسیدیم این برداشت و نگرش‏ ما به عنوان یک نوع صافی عمل می‏‏کند که به ما کمک می‏‏کند تا به دریافت و پردازش اطلاعات جدیدی راجع به خودمان بپردازیم. طرحوار خود. Self -Scbema
‏ یکی از ‏مؤلفه‏‏های اصلی خود پنداره است که به عنوان‏ کلیتی‏ شخصی، اطلاعات و تجربیات‏ بعدی در درون آنها روان سازی می‏‏شوند و خودپندار پیچیده‏‏تری‏ را تشکیل می‏‏دهند (پورحسین، ۱۳۸۳).
‏خود‏ پنداره شامل کلیه باورها، فرضیه‏‏ها، تصورات و عقایدی است که ‏فرد نسبت به خودش دارد این فرضیه‏‏ها، باورها و تصورات فرد راجع به خودش در فرآیند ب‏ه نام تصور از خود سازمان دهی می‏‏گردد و منظور از آن تصویری است که فرد از وجود خودش در ذهن دارد، این تصویر نشان دهند‏‏ رویکرد فرد به آنچه که دوست دارد باشد است و از آن برای توصیف خو‏د برای خودش و دیگران استفاده می‏‏نماید. راجرز (۱۹۰۲) خود‏‏پنداره را مجموع منظمی از ویژگی‏‏ها می‏‏داند که‏ فرد آن را جزئی از خودش تلقی می‏‏کند، او بر این باور است که هنگامی که ما با افراد پیرامون خود، والدین، دوستان و معلمان در تعامل ‏می‏‏باشیم شروع به ایجاد خود‏‏پنداره می‏‏کنیم و این خود‏‏پنداره غالباً بر پایه ارزشیابی‏‏های دیگران از ما شکل می‏‏گیرد. (فراهانی، ۱۳۷۸). خود‏‏پندار، دلالت بر مجموعه‏‏ای منظم از نگرش‏ ‏ها و تصورات فرد در بار‏ه‏ی‏ خودش دارد. (لوپز. Lopez
‏ و همکاران، ۲۰۰۱) که به فرد انسجام بخشیده و ‏به ارزیابی وی از خودش کمک می‏‏کند (‏دی‏سپون. Dypeson
‏، ۲۰۰۳). علیرغم اینکه در گذشته، خودپنداره به عنوان یک ساختار تک بعدی تلقی گردیده لیکن بررسی‏‏های اخیر نشان می‏‏دهد که این مفهوم دارای ساختاری چند بعدی بوده و اجزایی مستقل دارد (لوپز و کارمن.Carmen
‏، ۲۰۰۲).
‏بسیاری از محققان برا‏ین عقیده‏‏اند که به میزانی که افراد به یک هویت ی‏ا خودپنداره منسجم و شخصی دست می‏‏یابند، با احساسات مثبت ‏یا منفی گوناگون درگیر می‏‏شوند، به اعتقاد آنان باورهای ناهماهنگ و از هم گسیخته در مورد خود، به مشکل‏ات عاطفی و هیجانی متعدد منجر می‏‏گردد (کوپر و پروین. Cooper & Pervin
‏، ۱۹۹۸). در واقع افرادی که دارای خود پندار واضح، خوب؛ تعریف شده، هماهنگ و تقریباً با ثبات هستند از سلامت روان شناختی بیشتری برخوردارند این افراد ب‏ه یک دید روشن در مورد خود رسیده‏‏اند و کمتر تحت تأثیر وقایع روزانه و ارزیابی‏‏های این وقایع قرار می‏‏گیرند. (کمپل. Campbell
‏ و همکاران،‏ ۱۹۹۹). راجرز خود آرمانی را خود‏‏پنداره می‏‏داند که انسان آرزو می‏‏کند داشته باشد (شاملو، ۱۳۷۴).
‏راجرز همسانی و همخوانی بین خود آرمانی و ‏خود واقعی را مورد تأکید قرار می‏‏دهد و می‏‏گوید که انسان باید طوری عمل کند که همسانی (عدم تعارض) بین ادراک‏‏های خویشتن و همخوانی بین ادارک‏‏های خویشتن و تجربیات خود را حفظ کند. (پروین ترجمه جوادی وکدیور، ۱۳۷۳).