اثربخشی درمان برنامه? زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثربخشی درمان برنامه? زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثربخشی درمان برنامه? زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثربخشی درمان برنامه? زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثربخشی درمان برنامه? زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری :

زمینه و هدف: اختلال وسواسی-جبری (OCD) بیماری عصبی-روان‌پزشکی است که اغلب در دوران کودکی ایجاد می‌شود و در بلندمدت باعث مشکلات درخورتوجهی در زندگی فردی می‌شود. مطالعه حاضر به‌دنبال بررسی اثربخشی برنامه زمانی پارادوکسی بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی-اجباری بود.
روش‌بررسی: در این پژوهش از طرح مطالعه تجربی تک‌موردی استفاده شد. از میان طرح‌های تک‌آزمودنی، در این پژوهش طرح خطوط پایه چندگانه به‌کار رفت جامعه آماری پژوهش حاضر را افراد با تشخیص اختلال وسواس مراجعه‌کننده به کلینیک مرکز آرامش نوین در شهر تهران تشکیل ‌دادند که دارای پرونده فعال در ماه‌های فصل بهار ۱۳۹۷ بودند. در این مطالعه تعداد ۳ بیمار، درمان برنامه زمانی پارادوکسی را دریافت کردند. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها، مقیاس شدت وسواس فکری-عملی ییل-براون (۱۹۹۸)، مقیاس تجدیدنظرشده آمیختگی فکر-عمل (شفران و همکاران، ۱۹۹۶)، پرسشنامه نگرانی پن ‌استت (زینبارگ و بارلو، ۱۹۹۰) و مقیاس پاسخ‌های نشخوارگری (نولن-هوکسما و مارو، ۱۹۹۳) استفاده شد. در پژوهش حاضر تجزیه‌وتحلیل داده‌ها به‌کمک روش‌های تحلیل نمودار، شاخص تغییر پایا، معناداری بالینی و درصد بهبودی صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که به‌طورکلی درمان برنامه زمانی پارادوکسی تأثیر معناداری بر کاهش نگرانی، نشخوار فکری، درهم‌آمیختگی فکر-عمل و علائم وسواسی جبری دارد (۰۰۵≥p)؛ همچنین شاخص پایا و معناداری بالینی و درصد بهبود برنامه زمانی پارادوکسی در هر سه آزمودنی دارای کاهش مطلوبی است.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد درمان برنامه زمانی پارادوکسی می‌تواند مداخله مؤثری برای کاهش علائم وسواس فکری‌عملی و نشانه‌های همراه آن باشد؛ بنابراین توصیه می‌شود تا پژوهشگران و درمانگران از این روش برای بیماران خود استفاده کنند.