تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه با در نظر گرفتن نقش بیش اطمینانی مدیریت

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه با در نظر گرفتن نقش بیش اطمینانی مدیریت دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه با در نظر گرفتن نقش بیش اطمینانی مدیریت  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه با در نظر گرفتن نقش بیش اطمینانی مدیریت،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه با در نظر گرفتن نقش بیش اطمینانی مدیریت :

سال انتشار : ۱۳۹۹

تعداد صفحات : ۱۶

تعیین ساختار سرمایه شرکتها یکی از مهمترین تصمیمات مالی است که شرکت ها در سرتاسر چرخه عمر خود با آن درگیرهستند. از این رو، شناخت فاکتورهای مؤثر بر تعیین ساختار سرمایه به عنوان یکی از حوزه های تحقیقاتی مالی، توجهمحققین را به خود جلب کرده است. در سالهای اخیر، محققین به این نتیجه رسیدند که ساختار دارایی می تواند ساختاربدهی را تحت تأثیر قرار دهد و مطالعات متعدد در این حوزه به نتایج مختلف و گاه متناقضی دست یافتند و این امر ناشیاز انتخاب نمونه های مختلف و معیارهای مختلف برای سنجش دارایی نامشهود و ساختار سرمایه است. از این رو، در اینمطالعه، با در نظر گرفتن شرکت های ایرانی، به بررسی تأثیر دارایی نامشهود بر ساختار سرمایه شرکت ها با در نظر گرفتننقش فرااطمینانی مدیران پرداخته شد. نمونه مورد بررسی شامل شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهرانبودند که اطلاعات آنها در بازه زمانی ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۷ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از این مطالعه نشاندادند افزایش نامشهود بودن دارایی منجر به افزایش تمایل شرکت ها به تأمین مالی از طریق بدهی نمی شود و وجودمدیران با اعتماد به نفس بیش از حد، میتواند اثر نامشهود بودن دارایی بر ساختار سرمایه را تعدیل کند. این یافته نشانمیدهد در شرکتهایی که مدیران با اعتماد بیش از حد وجود دارد، افزایش سرمایه گذاری در دارایی نامشهود میتواندتمایل شرکتها به تأمین مالی از طریق بدهی را افزایش دهد.