بهبود عملکرد، درصد روغن و پروتئین کنجد(Sesamum indicum L.) تحت شرایط تنش خشکی با محلول پاشی روی و بور

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بهبود عملکرد، درصد روغن و پروتئین کنجد(Sesamum indicum L.) تحت شرایط تنش خشکی با محلول پاشی روی و بور دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بهبود عملکرد، درصد روغن و پروتئین کنجد(Sesamum indicum L.) تحت شرایط تنش خشکی با محلول پاشی روی و بور  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بهبود عملکرد، درصد روغن و پروتئین کنجد(Sesamum indicum L.) تحت شرایط تنش خشکی با محلول پاشی روی و بور،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بهبود عملکرد، درصد روغن و پروتئین کنجد(Sesamum indicum L.) تحت شرایط تنش خشکی با محلول پاشی روی و بور :

تعداد صفحات : ۲۴

سابقه و هدف: تنش خشکی از مهم ترین عوامل محیطی کاهش رشد و عملکرد بسیاری از گیاهان زراعی به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک دنیا محسوب می شود. در طی بروز تنش خشکی به علت بالا رفتن غلظت املاح محلول در محیط ریشه و در نتیجه افزایش پتانسیل اسمزی خاک، از جذب عناصر غذایی تا حد زیادی کاسته می شود. در صورت بالا رفتن pH محلول خاک، جذب عناصر کم مصرف بیشتر از سایر عناصر دچار اختلال می شود. در این میان کمبود روی و بور از شایعترین موارد کمبودهاست که در برخی موارد حتی بدون بروز علایم کمبود ظاهری موجب کاهش عملکرد کمی و کیفی گیاهان روغنی، همچون کنجد، بویژه در شرایط بروز تنش خشکی، می گردد. این پژوهش با هدف تعیین اثر محلول پاشی روی و بور بر عملکرد و اجزای عملکرد و درصد روغن و پروتیین در کنجد در شرایط تنش خشکی انجام گرفت. مواد و روش ها: آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال ۱۳۹۲ در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان فارس اجرا گردید. عامل اصلی تنش خشکی در سه سطح شامل آبیاری پس از ۷۵، ۱۱۰ و ۱۴۵ میلی-متر تبخیر از تشتک تبخیر و عامل فرعی بصورت محلول پاشی بور و روی در چهار سطح شامل عدم کاربرد بور و روی (فقط آب) و محلول-پاشی با سولفات روی و اسید بوریک و کاربرد توام سولفات روی و اسید بوریک بودند. یافته ها: نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که در تیمار آبیاری ۷۵ میلی متر تبخیر از تشت تبخیر محلول پاشی روی و بور باعث افزایش تعداد کپسول در بوته نسبت به تیمار شاهد شد. در تیمار آبیاری ۱۴۵ میلی متر تبخیر، روی توانست بیشترین تعداد کپسول در بوته را سبب شود. در همین تیمار آبیاری محلول پاشی بور بیشترین مقدار وزن ۱۰۰۰ دانه را سبب شد. تعداد دانه در کپسول در تیمار آبیاری پس از ۱۱۰ میلی متر تبخیر با محلول پاشی توام روی و بور افزایش معنی دار (۳/۸۰) نسبت به شاهد (۰/۶۴) پیدا کرد. آبیاری پس از ۱۴۵ میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کمترین عملکرد دانه (۱۵۳۵ کیلوگرم بر هکتار) را در پی داشت، ولی بین سطوح آبیاری پس از ۷۵ (۱۹۴۷ گیلوگرم بر هکتار) و ۱۱۰ (۲۱۱۵ گیلوگرم بر هکتار ) میلی لیتر تبخیر، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. محلول پاشی روی و بور باعث افزایش درصد روغن و محلول پاشی روی، بور و توام روی و بور سبب افزایش درصد پروتیین نسبت به تیمار شاهد شد. روی نیز بیشترین عملکرد دانه (۲۱۱۹ کیلوگرم در هکتار) را سبب شد. آبیاری بعد از ۱۴۵ میلی متر تبخیر، نسبت به دو تیمار دیگر، بطور معنی داری شاخص برداشت را کاهش داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، محلول پاشی روی، بور و توام روی و بور در شرایط تنش خشکی توانست باعث بهبود عملکرد و اجزای عملکرد و درصد روغن و پروتیین در کنجد شود.