مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NBUVBهمراه با پماد موضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روشNBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NBUVBهمراه با پماد موضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روشNBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NBUVBهمراه با پماد موضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روشNBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NBUVBهمراه با پماد موضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روشNBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NBUVBهمراه با پماد موضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روشNBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو :

تعداد صفحات : ۹

سابقه و هدف: ویتیلیگو نوعی اختلال دپیگمانتاسیون مولتیفاکتوریال وابسته به فاکتورهای ژنتیکی و غیرژنتیکی است. این اختلال حاصل فقدان عملکرد ملانوسیتهای پوستی میباشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان ترکیبیNarrow Band-Ultraviolet B NB-UVBهمراه با پمادموضعی تاکرولیموس۰.۱ درصد و روش NBUVBبه تنهایی در درمان ویتیلیگو انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، ۶۰ ا ض یعه قرینه و دوطرفه متعلق به ۳۰ بیمار مبتلا به ویتیلیگو انتخاب شد و بیماران به صورت ت صادف ی به دو گروه درمانی تقس یم گردیدند. برای گروه مداخله با ۳۰ ا ض یعه، فتوتراپی با استعمال پماد موضع ی تاکرولیموس۰.۱ درصد و برای گروه کنترل با۳۰ض ایعه قرینه و ا ض یعات گروه مداخله، فتوتراپی با پماد او سر ین (پلا سبو ) تجویز گردید. در هر دو گروه در ابتدای درمان، یک ماه و نیم و سه ماه پس از آن اندازه ا ض یعات از طریق فتوگرافی و میزان رپیگمانتاس یون با ا ستفاده از س ی ستم امتیازدهی(Visual Approach Slope Indicator) VASIمورد ارزیابی قرار گرفت ونتایج در چکلی ست ثبت شد . در ادامه، داده های گردآوری شده با ا ستفاده از نرمافزار SPSS16تجزیه وتحلیل گردیدند.یافته ها: میانگین سن ی بیماران۳۱.۶۰ سال بود و ۱۸ نفر از آنها ( ۶۰ در صد ) زن و ۱۲ نفر ( ۴۰ در صد )مرد بودند. میانگین و انحراف معیار اندازه ضایعه دپیگمانته در فتوگرافی بیماران دو گروه مداخله و کنترل درابتدای درمان ضایعه مورد مداخله و کنترل در بدو درمان بهترتیب معادل ۵.۴۱ ۲.۸۱±و ±۵.۴۰ ۲.۸۲ در یک ماه و نیم پس از درمان بهترتیب۴.۵۹ ۲.۷۷±و ۴.۶۹ ۲.۸۴±سه ماه پس از درمان معادل۳.۸۵ ۲.۳۵±و ۴.۶۶ ± ۲.۸۰ بهدست آمدP> ۰.۰۵ میانگین نمرهVASIنیز در گروه مداخله و کنترل در ابتدای درمان به ترتیب ۰.۵۰ ۰.۵۱± و ۰.۵۳ ۰.۵۱±یک ماه و نیم پس از درمان بهترتیب۱.۴۴ ۱.۴۶±و ۱.۱۳ ۱.۰۱± و در ماه سوم در مان معادل۲.۱۸ ± ۱.۵۷و ۱.۵۲ ۱.۲۱±گزارش گردید P> ۰.۰۵ علاوهبراین، درصد رپیگمانتاس یون در گروه مداخله و کنترل یک ماه و نیم پس از درمان۱۸.۲۵ و۱۴.۱۲درصد و در ماه سوم درمان ۳۰.۶۳ و ۱۹ درصد بهدست آمد نتیجهگیری: اگرچه درصد رپیگمانتاسیون ضایعات ویتیلیگو با درمان ترکیبی بیشتر از مونوتراپی بود؛ اما بین دو روش درمانی از نظر درصد رپیگمانتاسیون تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد.