توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت محمدحسین فاضل اردکانی دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت محمدحسین فاضل اردکانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت محمدحسین فاضل اردکانی :

پاورپوینت محمدحسین فاضل اردکانی

معروف به «فاضل» و «فاضل اردکانی» فرزند محمداسماعیل فرزند ملا ابوطالب یزدی فرزند آخوند آقا علی یزدی از عالمان برجسته یزد در سده سیزدهم و اوایل سده چهاردهم قمری می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – از کودکی تا اجتهاد
۳ – ورود به حوزه نجف
۴ – اقامت در کربلا
۵ – دانشوری بزرگ
۶ – مقامات علمی و اخلاقی
۷ – احترام به مرجعیت
۸ – آگاهی سیاسی
۹ – شاگردان
۱۰ – آثار
۱۱ – وفات
۱۲ – یاد فاضل
۱۳ – پانویس
۱۴ – منبع

معرفی اجمالی

آیه الله حاج شیخ پاورپوینت محمدحسین فاضل اردکانی در یکی از روزهای سال ۱۲۳۵، در اردکان، از توابع یزد، در خانواده ای عالم و متقی دیده به جهان گشود.

[۱] نقباء البشر، ج۲، ص ۵۳۱.

[۲] اعیان الشیعه، ج۶، ص ۱۴۲.

پدرش آیه الله محمد اسماعیل اردکانی از عالمان و مراجع زمان خود در اردکان بود. از میان اجداد وی، «سلطان محمد»، از بازماندگان شمس تبریزی، به سبب مخالفت با تاج گذاری نادر شاه به اردکان تبعید شد. از آن جا که اردکان در آن روزگار، بخشی از محل سکونت زرتشتیان بود، این تبعید نوعی تنبیه محسوب می شد. فرزندان سلطان محمد به تدریج در اردکان زیاد شدند. که از همه مشهورتر، عالم ربانی «آخوند آقا علی» صاحب کرامات. یکی از فرزندان آن بزرگوار «شیخ ابوطالب» است که از فقیهان معروف قرن سیزدهم هجری به شمار می آید.

[۳] فرهنگ یزد، ش ۱۲، مقاله دکتر سید محمود طباطبایی اردکانی، شجره نامه آیه الله فاضل اردکانی.

وی سر سلسله خاندان «آل اردکانی» در کربلا و تهران بود.

از کودکی تا اجتهاد

آیه الله فاضل اردکانی از همان ابتدایی که خواندن و نوشتن را فرا گرفت، مقدمات را در نزد پدرش شروع نمود. عمویش «محمد تقی اردکانی» با دیدن هوش و ذکاوت ذهنی او از برادرش خواست تا وی را برای تعلیم و تربیت علوم دینی به یزد بفرستد. پدر با پیشنهاد برادر موافقت نمود و محمد حسین را نزد آیه الله محمد تقی اردکانی ـ که در آن زمان ریاست حوزه علمیه یزد را بر عهده داشت ـ فرستاد. وی تربیت محمد حسین را شخصا بر عهده گرفت و از مقدمات تا سطوح عالی را به او آموخت.

[۴] ماهنامه سیمای اردکان، ش۷، فروردین ۷۲.

وی در یکی از اجازه نامه هایش، از او «محمدتقی اردکانی» به عنوان استاد راهنما و کسی که در مسائل علمی به او استناد می کند یاد کرده، و گفته است:
«هر چه دارم از او دارم. عمویم پژوهنده ای تیزنگر و پیشگام بر دانشمندان عصرش و از لحاظ فضل بالنده و فهم تیز و خوش فهمی برتر بود. پاک روش و پاکیزه، بلکه نابغه ای بزرگ بود.»

[۵] فرهنگ یزد، ش ۱۲، مقاله مرحوم دکتر سید محمود طباطبایی اردکانی.

آیه الله فاضل اردکانی پس از اتمام سطوح دروس حوزوی در یزد، جهت سب مدارج علمی و اجتهاد به مراکز علمی مهاجرت نمود. وی ابتدا به حوزه علمیه قزوین سفر کرد و در آن جا از درس شهید ثالث «محمد صالح برغانی» استفاده برد و در درس فلسفه و حکمت «ملا آقا حکمی» شرکت جست. ایشان از علما و مجتهدان آن خطه به حساب می آمد و دارای کرسی درس و تعلیم بود، همان گونه که در فهرست اسامی علمای مدرسه صالحیه قزوین، اسم ایشان به عنوان مجتهد و مدرس آمده است.

[۶] دایره المعارف تشیع، ج۲، ص ۶۸.

ورود به حوزه نجف

آیه الله فاضل اردکانی پس از سفر به قزوین و به نقلی سفر به تهران به همراه عمویش محمد تقی اردکانی که از طرف حکومت به تهران احضار شده بود، عازم نجف اشرف گردید. وی که روح خود را تشنه تحصیل معارف الاهی و فیوضات ائمه ـ علیهم السلام ـ می دید با شور فراوان وارد حوزه علمیه نجف اشرف شد. نجف در آن روزگار بزرگ ترین حوزه شیعیان به شمار می رفت و علما و مراجع بزرگی در آن به تدریس مشغول بودند.

[۷] دایره المعارف تشیع، ج۲، ص ۶۸.

وی به حوزه درس «شریف العلما» (متوفای ۱۲۴۵ یا ۱۲۴۶ هـ . ق) ملحق گشت و تقریرات او را در مبحث بیع فضولی از کتاب تجارت نوشت. پس از وفات «شریف العلما» به حلقه درس «سید ابراهیم قزوینی» (صاحب ضوابط) درآمد و از مقربان و معتمدان بر جسته حضرت آیه الله قزوینی گردید؛ به طوری که تا او در محضر استاد حاضر نمی شد، آیه الله قزوینی درس را آغاز نمی کرد. همچنین آیه الله قزوینی، وی را «فاضل» نامید.

[۸] طرائق الحقایق، ج۳، ص ۳۹۸.

اقامت در کربلا

آیه الله فاضل اردکانی به سرعت تحصیلات خود را در عالی ترین پایگاه علمی تشیع یعنی نجف اشرف به پایان رسانید و از بسیاری از علمای آن روزگار اجازه اجتهاد کسب نمود. وی سپس در شهر کربلا کنار بارگاه حضرت سید الشهدا ـ علیه السلام ـ قاامت گزید و روزها در صحن بزرگ آن حضرت به تدریس پرداخت. او آن چنان در فقه و اصول بین علما و فضلا مشهور شد که سیل طلاب و مشتاقان علم، به سوی کربلا و حوزه درسی ایشان روان شدند. او تا پایان عمر خویش در کربلا به سر برد و به تربیت شاگردان و مجتهدان بسیاری موفق گردید.

[۹] نقباء البشر، ج۲، ص ۵۳۱.

دانشوری بزرگ

علامه محمد حسین اردکانی معروف به «فاضل اردکانی»، عالم جلیل القدر و مرجع اوایل سده چهاردهم عهد ناصر الدین شاه بود که بسیاری از مجتهدان از درس ایشان کسب فیض نموده اند. وی با استاد الفقها شیخ مرتضی انصاری، هم دوران بود. آیه الله حاج شیخ مرتضی حائری از والد بزرگوار خود نقل می کند:
مرحوم محمد حسین شهرستانی ـ که از شاگردان مبارز آیه الله فاضل اردکانی بود و پس از استاد، ریاست دینی و کرسی درس به وی رسید ـ بالای سر مبارک حضرت سید الشهدا ـ علیه السلام ـ قسم یاد کرد که: ایشان از شیخ انصاری اعلم است.

[۱۰] تاریخ اردکان، ج۱، ص ۲۲۶.

همچنین آیه الله اراکی در مصاحبه ای ضمن تأیید این مطلب می فرمایند:
«آقای محمد حسین شهرستانی معتقد بود که فاضل حتی از شیخ انصاری هم، اعلم است.»

[۱۱] مجله حوزه، شماره ۱۲.

مقامات علمی و اخلاقی

بازار دانش در روزگار او، در کربلا رونق یافت و کربلا در روزگار او به وجود دانشمندان بسیار به خود می بالید. نام فاضل در مجامع پیچید و روز به روز شهرت او بالا گرفت؛ به گونه ای که به مرجعیت دینی عموم مسلمانان رسید و دارای نفوذ گسترده و آوازه ای بلند و شخصیتی فراگیر گشت و در شمار اوتاد و پرهیزگاران راستین که بدان ها مثال می زنند، درآمد. او از دنیای مادی سخت دوری می گزید و به جاه و مقام بی اعتنا بود و تنها به انجام واجبات دینی از قبیل تدریس و رهبری و راهنمایی و نشر احکام اسلام می پرداخت.
آیه الله فاضل به ساده زیستی و حسن خلق و روشن بینی مشهور بود. او در خانواده ای با تقوا در کمال ساده زیستی و در کنار و همراه با مردم، رشد و نمو نمود و این شیوه را خط مشی خود قرار داد. در کربلا، گاهی نماز مغرب و عشار را در صحن و بیشتر در محاذات خیمه گاه حسینی به جماعت می گزارد.
صاحب طرائق الحدایق می نویسد:
«آیه الله فاضل در جوار فیض ذخائر حسینی بودند و محققان هر صبح و شام در پای منبر تدریس، از درس فقه و اصول بهره می بردند. رجال دولت عثمانی، در انجام دستوراتش هیچ تأملی نداشتند؛ تا چه رسد به ایرانی، عرب و عجم که طوق ارادتش را بر گردن نهاده بودند. کمتر کسی به آن اخلاق در آفاق یافت می شد.»

[۱۲] طرائق الحقایق، ج۳، ص ۴۹۹.

وی در پاکیزگی و اخلاق، نمونه یکی روحانی الاهی بود و با این اقتدار؛ بسیار افتاده، متواضع، خوش خو، خوش رو، و خوش برخورد بود و ریا و تکبر با او بیگانه می نمود.
در مورد آیه الله فاضل مطالب فراوانی نقل شده است از جمله این که: حضرت آیه الله حائری یزدی می فرماید:
«مرحوم حاج میرزا حسن شیرازی از شاگردان شیخ انصاری در سفری که برای زیارت قبر امام حسین ـ علیه السلام ـ به کربلا آمده بود، در جلسه درس آیه الله فاضل اردکانی حاضر شد. فاضل فرمایش شیخ انصاری در باب استصحاب کلی، قسم ثانی را بیان نمود و به فرمایش شیخ ایراد کرد، میرزا حسن شیر