توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت فرقه هادویه دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت فرقه هادویه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت فرقه هادویه :

هادویه

در پی تنش‌های سیاسی پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و حوادث پس از آن، مسلمانان به دو گروه عمده سیاسی با نگرش‌های متفاوت حکومتی تبدیل شدند. روند این حوادث در تحولات بعدی به درون فرقه شیعه نیز راه پیدا نمود و پس از شهادت مظلومانه امام حسین (علیه‌السّلام) در عاشورای سال شصت و یک هجری، شیعیان در باب خلافت و شرایط آن به گروه‌های مختلفی تجزیه شدند. زید بن علی بن حسین (علیه‌السّلام) با قیام علیه حکومت هشام بن عبدالملک، پایه گذار مکتب زیدیه در جهان اسلام شد. ائمه بعدی زیدیه با تمسک به دیدگاه‌های زید بن علی و با قیام‌های گسترده، مشکلات فراوانی برای حکومت‌های امویان و پس از آن عباسیان ایجاد نمودند. در پی این تلاش‌ها، حکومت‌های مختلفی از سوی زیدیان در مغرب، طبرستان و یمن تاسیس شد. با توجه به باز بودن باب اجتهاد در فرقه زیدیه و پیدایش آراء و نظرات گوناگون و نیازهای سیاسی و حکومتی، زیدیه نیز از این انشعابات به دور نماند و مکتب‌های جدیدی در درون فرقه زیدیه ایجاد شد.

فهرست مندرجات

۱ – زیدیه
۲ – تحرکات سیاسی
۳ – انشعابات و مبانی فکری زیدیه
۴ – موسس مکتب هادویه
۵ – دیدگاه‌ها و اعتقادات
۶ – پانویس
۷ – منبع

زیدیه

زیدیه در لفظ به گروهی که منسوب به زید بن علی بن حسین ابن علی بن ابی طالب(علیه‌السّلام)هستند، اطلاق می‌شود.

[۱] ابن خلدون، عبد الرحمن، دیوان المبتدا و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشان الاکبر، ج۱، ص۲۴۸، تحقیق خلیل شحاده، بیروت، دار الفکر، ط الثانیه، ۱۴۰۸هـ. ق/۱۹۸۸م.

در اصطلاح دانش فرقه شناسی، زیدیه به شاخه‌ای از مذهب تشیع گفته می‌شود که پیروان آن معتقد به امامت زید بن علی بن حسین(علیه‌السّلام) هستند.

[۲] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، ص۲۰۸، تحقیق اسعد داغر، قم، دار الهجره ۱۴۰۹م، چ دوم.

[۳] بغدادی، ابی منصور عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق و بیان فرقه ناجیـه منهم، ص۲۵.

نوبختی زیدیه را اینگونه تعریف کرده است: «…. فرقه قالت ان الامامه صارت بعد مضی الحسین فی ولد الحسن و الحسین. فهی فیهم خاصه دون سائر ولد علی بن ابی طالب و هم کلهم فیها شرع سواء من قام منهم و دعا الی نفسه فهو الامام المفروض الطاعه».

[۴] نوبختی، ابی محمد حسن بن موسی، فرق الشیعه، ص۴۸_ ۴۹، استانبول، ۱۹۳۱ م.

… گروهی پس از درگذشت حسین(علیه‌السّلام) گفتند امامت فقط در فرزندان حسن(علیه‌السّلام) و حسین علیه‌السّلام می‌باشد و سایر فرزندان علی(علیه‌السّلام) را شامل نمی‌شود، همه در امامت مساویند، هرکس از ایشان قیام و دعوت به خود نماید، امام و اطاعت از او واجب است.
گاه زیدیه، حسینیه هم خوانده شده‌اند. اینان قائلند هرکس از خاندان محمد مردمان را به خدا دعوت کند و امر خویش را اظهار کند، امام واجب الاطاعه است

[۵] نوبختی، ابی محمد حسن بن موسی، فرق الشیعه، ص۵۱.

و هرکس از امام فوق سرپیچی کند و در قیام او را یاری نکند و مردمان را به خویشتن بخواند کافر است.

[۶] نوبختی، ابی محمد حسن بن موسی، فرق الشیعه، ص۴۸.

اندیشه «منصوص بودن امامت» و اعتقاد به وجود نص بر امامت اهل بیت(علیه‌السّلام) نقطه پیوندی است که زیدیه و امامیه را تحت عنوان عام «تشیع» قرار می‌دهد. اما تلقی این دو فرقه شیعی از نص بر امامت متفاوت است. از نظر امامیه، پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صریحا دوازده نفر از عترتش را به عنوان ائمه بعد از خود معرفی نموده است؛ اما از دیدگاه زیدیه، رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به صورت عام به امامت عترتش دستور فرموده که منظور از عترت نیز همه فرزندان فاطمه(سلام‌الله‌علیهم) (حسنی و حسینی) هستند. بنابراین، اولین شرط امامت از دیدگاه زیدیه این است که امام باید فاطمی باشد. علاوه براین، منتخب مردم بودن، اقدام به جهاد و قیام مسلحانه، امر به معروف و نهی از منکر، شجاعت، تقوا و عالم بودن، از دیگر شروط امامت نزد زیدیه به شمار می‌رود.

[۷] شفق خواتی، محمد، امامت از دیدگاه زیدیه و امامیه، ص۲۳، مجله طلوع، بهار ۱۳۸۶، شماره۲۱.

به طور خلاصه این گروه از جمله فرقه‌های مهم شیعی هستند که صاحب فلسفه سیاسی و کلامی نسبتا متمایزی شدند و به پشتوانه قیام‌های متعدد، حکومت‌های مستقل شیعی در مغرب و طبرستان و یمن ایجاد کردند.

تحرکات سیاسی

زید بن علی بن حسین(علیه‌السّلام) تنها قیام شیعه در دوران هشام بن عبد الملک (۷۱-۱۲۵ هـ ق) را هدایت و رهبری کرد.

[۸] ابن طقطقی، الفخری فی الآداب السلطانیه و الدول الاسلامیه، ص۱۷۷، تحقیق عبد القادر محمد مایو، بیروت، دارالقلم العربی، ط الاولی، ۱۴۱۸ هـ ق/۱۹۹۷ م.

در این قیام او کشته شد (۱۲۲ هـ. ق) و یارانش شکست خوردند. مبانی فکری زید، سبب قیام‌های گسترده زیدیان در قرن دوم هجری شد. پس از سرکوبی شدید این قیام‌ها، به زودی بر همگان فاش شد که نقاط مرکزی جهان اسلام، نقاط مناسبی برای مخالفت با دولت مرکزی نمی‌باشد. برخلاف عباسیان که از روی آگاهی و با طرح و نقشه به مناطق دور از شهرهای مرکزی چشم طمع دوختند

[۹] ابن خلدون، عبد الرحمن، دیوان المبتدا و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشان الاکبر، ج۳، ص۱۲۵.

[۱۰] دینوری، احمد بن داود، الاخبار الطوال، ص۳۳۳، تحقیق عبد المنعم عامر، قم، منشورات الرضی، ۱۳۶۸ش.

و داعیان خود را برای تبلیغ و جمع آوری نیرو علیه حکومت اموی به آن نقاط فرستادند. زیدیان به حسب یک اتفاق که در جریان قیام حسین بن علی بن حسن (شهید فخ) اتفاق افتاد به اهمیت این مسئله پی بردند. ادریس بن عبدالله از امامان زیدیه با شماری اندکی از یارانش به مصر رفتند و از آن جا عازم دیار اندلس (مغرب) شدند.

[۱۱] ابن خلدون، عبد الرحمن، دیوان المبتدا و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشان الاکبر، ج۴، ص۱۰_ ۱۱.

آنان توانستند دور از مرکز خلافت عباسی، اولین حکومت زیدیه را در مغرب و به نام ادریسیان در سال ۱۷۲ هـ ق تاسیس نمایند. پس از آن و به علت شرایط خاص جغرافیایی شمال ایران و وجود زمینه‌های مناسب اجتماعی برای دعوت مردم و جلب حمایت آنان، جمعی از سادات مانند یحیی بن عبدالله بن حسن بن ثالث برادر مؤسس ادریسان

[۱۲] بلاذری، احمد بن یحیی بن جابر، جمل من انساب الاشراف، ج۳، ص۱۳۶، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۷ هـ ق/۱۹۹۶م.

به بلاد دیلم و گیلان روی آوردند. در سال ۲۵۰ هجری، حسن بن زید بن محمد بن اسماعیل بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب(علیه‌السّلام) که معروف به داعی کبیر بود، دومین حکومت زیدیان را تشکیل داد.

[۱۳] ابن اثیر، عز الدین ابو الحسن علی بن ابی الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۱۳۰، بیروت، دار صادر – دار بیروت، ه۱۳۸۵/۱۹۶۵م.

سی سال پس از تشکیل دومین حکومت زیدی، در سال ۲۸۴ هـ ق، یحیی بن حسین بن قاسم رسی معروف به الهادی الی الحق، حکومت زیدیه یمن را تشکیل داد. پس از او سایر ائمه زیدیه طی دوره‌ها مختلف در یمن به قدرت رسیدند. اینان توانستند به زیدیان یمن و دیدگاه‌هایشان ثبات بخشیده و فعالترین جنبش زیدی را که تا عصر حاضر در یمن وجود دارد، پدید آورند.

انشعابات و مبانی فکری زیدیه

جدای از تفکرات عمده کلامی که در جریانات و قیام‌های نخستین زیدیان مانند جارودیه، صالحیه و سلیمانیه شکل گرفتند؛ در برخی منابع دیگر همچون مروج الذهب و مسائل الجارودیه، فرقه‌های دیگری مانند مرثدیه، ابرقیه، عقبیه، یمانیه و یعقوبیه – یاران یعقوب بن علی کوفی– در زمره فرقه‌های زیدیه ذکر شده‌اند. اما این گروه‌ها در اصول و تعریف امامت با سه فرقه فوق متحد بوده‌اند و برخی مسائل جدید را به مسائل قبلی اضافه می‌کردند. این شعبه‌ها به یک یا چند نفر ختم می‌شدند. تنها علت ذکر این گروه‌ها در برخی کتب، در پیروی از حدیث افتراق قابل تبیین است.

[۱۴] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج۲، ص۲۱۱.

[۱۵] مفید، محمد بن نعمان، المسائل الجارودیه، ص۱۳ ۱۴، تحقیق محمد کاظم مدیر شانجی، بیروت، دار المفید، ۱۴۱۴ ه ق/۱۹۹۳ م.

پس از این دوران و در جریان تشکیلات حکومتی زیدیان و نیازهای جدید؛ مکاتب فکری، کلامی و فقهی دیگری همچون ناصریه، (پیروان مکتب فقهی حسن بن علی بن عمر بن علی بن الحسین(علیه‌السّلام) را می‌گویند.) قاسمیه، (قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن بن حسن بن علی(علیه‌السّلام) متولد سال ۱۶۹ق/ ۷۸۵م را موسس این مکتب فقهی و کلامی در جزیره العرب می‌دانند.) و هادویه مطرح شدند.

موسس مکتب هادویه

این مکتب فقهی کلامی، نامش با نام امام هادی الی الحق، یحیی بن حسین بن قاسم رسی پیوند خورده است. در نیمه قرن سوم هجری هنگامی که سرزمین‌های اسلامی دست خوش حوادث شده بودند و حکومت عباسیان رو به ضعف نهاده بود،

[۱۶] یزدانی احمدآبادی، علی، تحول و تطور دولت زیدیه یمن، ص۸۲_ ۹۰، دانشگاه معارف اسلامی، قم.

یکی از نوادگان قاسم رسی، به نام یحیی بن حسین بن قاسم بن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن بن حسن بن علی بن ابیطالب(علیه‌السّلام) ملقب به الهادی الی الحق المبین

[۱۷] هادی الی الحق، یحیی بن حسین، الاحکام فی الحلال والحرام، ج۱، ص۳۱، مکتبه یعسوب الدین علیه‌السّلام الالکترونیه، الطبعه الاولی ۱۴۱۰ هـ ق – ۱۹۹۰ م.

[۱۸] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۱۴۱، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰ هـ ق.

[۱۹] ی