دنیای فایل |
یک سایت خوب برای یافتن مطالب مورد نیازتان پاورپوینت عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی دارای ۸۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی :
پاورپوینت عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی ببغاء
بَبَّغاء، ابوالفرج عبدالواحد بن نصر مخزومی نصیبی (۳۱۳-۲۷ شعبان ۳۹۸ق/۹۲۵-۷ مه۱۰۰۸م)، ادیب، شاعر و کاتب بود.
فهرست مندرجات
۱ – شهرت
۲ – اطلاعات از زندگانی ببغاء
۳ – خوش‌ترین ایام ببغاء
۴ – دوران فراز و نشیب
۵ – جزء چهره‌های درخشان ادب
۶ – غالب اشعار
۷ – نثر ببغاء
۸ – دیوان شاعر
۹ – فهرست منابع
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع
شهرت
وی در نصیبین دیده به جهان گشود و در همان‌جا بالید. برخی توانایی او را در سخنوری، و برخی به عکس، لکنت زبانش را سبب شهرت وی به ببغاء (طوطی) دانسته‌اند. همچنین او را به سبب انتساب به نیای خود، حُنْطبی نامیده‌اند. گویا ببغاء چندی در بصره هم زیسته، زیرا به بصری نیز شهرت یافته است.
[۱] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۲، ص۳۱۲، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
[۲] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۲، ص۲۶، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
[۳] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۵، ص۳۹، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
[۴] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
[۵] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ۲۱۷-۲۱۹، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۶] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۲، ص۷۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳م.
اطلاعات از زندگانی ببغاء
آگاهی ما از زندگانی شاعر عمدتاً محدود به گزارش نسبتاً مفصلی است که ثعالبی، ادیب معاصر وی در یتیمه الدهر فراهم آورده است،
[۷] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
اما ببغاء خود نیز در لابه‌لای رسائلش، اشارات محدودی به زندگانی خویش دارد.
[۸] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۴.
قاضی ابوالقاسم تنوخی نیز که در عصر وی می‌زیسته، ضمن درج گزیده‌هایی از نظم و نثر ببغاء، اطلاعات تازه‌ای درباره او عرضه کرده است. بعدها این اطلاعات کم و بیش در آثار خطیب بغدادی، محمد بن عبدالملک همدانی و ابن عساکر نیز تکرار شد. یاقوت حموی در معجم الادباء، باب مستقلی را به شاعر اختصاص نداده، اما به هنگام ذکر شرح حال ادبا و شعرای دیگر، اشاره‌ای گذرا به زندگانی و آثار وی دارد.
[۹] حموی، یاقوت، معجم‌الادباء، ج۲، ص۸۵۰، به کوشش احسان عباس، بیروت، دارالغرب الاسلامی.
[۱۰] حموی، یاقوت، معجم‌الادباء، ج۳، ص۱۱۵۳-۱۱۵۴، به کوشش احسان عباس، بیروت، دارالغرب الاسلامی.
اطلاعاتی که در دیگر منابع کهن مانند کتاب‌های‌ابن خلکان، ذهبی، صفدی، قلقشندی، ابن عماد،… و نیز در بررسی‌های پژوهشگران معاصر همچون زکی مبارک، آمده است، از حد یتیمه الدهر فراتر نمی‌رود.
خوش‌ترین ایام ببغاء
ببغاء از محضر استادانی مانند ابوالقاسم شیظمی و ابوالعباس احمد بن محمد دارمی بهره برد،
[۱۱] ابن عدیم، عمر، بغیه الطلب، ج۱۰، ص۴۵۸۴، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۴۰۹ق/۱۹۸۸م.
[۱۲] ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۲۵.
تا سرانجام با توشه‌ای گرانقدر از علوم عربی، به گفته ثعالبی،
[۱۳] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
از ناموران دوران خود شد. وی ۲۰ سال بیش نداشت که در دمشق به خدمت کارگزاران دولت اخشیدی درآمد و به ابوبکر علی بن صالح روزباری پیوست. او خود این کار را مقدمات لازم برای ورود به دربار سیف الدوله تلقی کرده است.
[۱۴] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۴.
[۱۵] شیزری، مسلم، جمهره الاسلام، ج۱، ص۵۷، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۹۸۶م.
چندی نگذشت که به دربار امیر حمدانی در حلب راه یافت،
[۱۶] ثعالبی، عبدالملک، ج۱، ص۲۰۰، یتیمه الدهر، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
و مورد اکرام سیف الدوله قرار گرفت. از اشعار و نامه‌های فراوان او بر می‌آید که این دوره طولانی (ح ۳۳۳- ۳۵۶ق)، خوش‌ترین ایام زندگانی شاعر بوده است که همواره میان مجالس درس و محافل انس می‌گذشت. ببغاء بعدها با حسرت از این ایام یاد می‌کرد.
[۱۷] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۰۹، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۱۸] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۳، ص۱۳۳.
[۱۹] ابن عساکر، علی، تاریخ مدینه دمشق، ج۱، ص۵۸۳، عمان، دارالبشیر.
[۲۰] ابن عدیم، عمر، بغیه الطلب، ج۱۰، ص۴۵۸۷، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۴۰۹ق/۱۹۸۸م.
[۲۱] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۲، ص۲۲۹، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
دوران فراز و نشیب
شاعر پس از وفات سیف الدوله چندی به هر سو سفر کرد و سپس زندگیش دستخوش فراز و نشیب بسیار شد. از رسائل ببغاء بر می‌آید که او با امیران و حاکمان مناطق مختلف مراسله و مکاتبه داشته، و چندی نیز با آنان همنشین بوده است؛ مدیحه‌هایی که در ستایش امیران، وزیران و بزرگان سروده، و صله‌های کلانی که ستانده است، بر این امر دلالت تمام دارد.
[۲۲] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
[۲۳] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۱۳-۲۲۱، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۲۴] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۳۰، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۲۵] ذهبی، محمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۷، ص۹۱، به کوشش شعیب ارنؤوط و محمد نعیم عرقسوسی، بیروت، ۱۹۸۳م.
[۲۶] قلقشندی، احمد، صبح الاعشی، ج۶، ص۴۹۳- ۴۹۵، قاهره، ۱۹۶۳م.
[۲۷] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۱، ص۲۸۶، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
[۲۸] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۲، ص۲۲۶، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
ببغاء پس از چندی روانه بغداد شد. در همین هنگام، یک بار به ملاقات ابواسحاق صابی که به فرمان عضدالدوله در بند بود، به زندان بغداد رفت و همین دیدار سرآغاز مکاتبات و مراسلات ادیبانه‌ای میان آن دو شد. چون عضدالدوله از ماجرا آگاهی یافت، صابی را از زندان برهاند.
[۲۹] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
[۳۰] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۲۱، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۳۱] ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۳، ص۲۰۰-۲۰۱.
ابوالفضل میکالی در ۳۹۰ق/۱۰۰۰م وی را که مردی سالخورده بود، ملاقات کرد.
[۳۲] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
[۳۳] ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۳، ص۲۰۲.
ببغاء تا پایان عمر در بغداد زیست و در آن‌جا بود که با متنبی دیدار کرد و سخت شیفته او شد و تحت تأثیر سبک شعری او، به ویژه در قصیده قرار گرفت.
[۳۴] EI 2.
جزء چهره‌های درخشان ادب
ببغاء را از چهره‌های درخشان ادب عربی به روزگار خویش دانسته‌اند.
[۳۵] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۲، ص۲۲۶، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
توشه عظیمی که از شعر و ادب کهن فراهم ساخته بود، هم از او راوی چیره دستی ساخت
[۳۶] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۱، ص۹۹-۱۰۰، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
[۳۷] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۲، ص۲۶-۲۷.، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
و هم ادیبی متبحر در نظم و نثر.
[۳۸] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
مهارت و قدرت او در یافتن و به کاربردن معانی نغز و تشبیهات لطیف،
[۳۹] محسن تنوخی، الفرج بعد الشده، ج۱، ص۳۵۳، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۸م.
[۴۰] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۲۳-۲۳۱، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
سبب شد تا بسیاری از نویسندگان و ادبا به ابیات او استشهاد کنند.
[۴۱] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۲، ص۷۴، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳م.
[۴۲] راغب اصفهانی، حسین، محاضرات الادباء، ج۳، ص۱۷۲، بیروت، ۱۹۶۱م.
[۴۳] ابن دقماق، محمد بن ایدمر، الدر الفرید و بیت القصید، ج۳، ص۶، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
[۴۴] ابن دقماق، محمد بن ایدمر، الدر الفرید و بیت القصید، ج۳، ص۱۲، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
[۴۵] ابن دقماق، محمد بن ایدمر، الدر الفرید و بیت القصید، ج۳، ص۹۹، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
[۴۶] نویری، احمد، نهایه الارب، ج۳، ص۱۱۰، قاهره، المؤسسه المصریه العامه.
[۴۷] نویری، احمد، نهایه الارب، ج۴، ص۱۲۱، قاهره، المؤسسه المصریه العامه.
تنوخی برخی سخنان او را شایسته آن می‌داند که در مکاتبات، یا حتی به صورت مثل به کار برند.
[۴۸] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۱۰۳، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
غالب اشعار
ببغاء در بیش‌تر موضوعات ادبی از مدح گرفته تا غزل و رثا شعر سروده است؛ اما وصف بر شعر او غالب است.
[۴۹] خطیب بغدادی، احمد، تاریخ بغداد، ج۱۲، ص۲۶۰.
[۵۰] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۲، ص۲۳۱، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
آنچه از اشعار او باقی مانده، نشان می‌دهد که وی از همان سبک و مضامین قصاید عربی در سده‌های ۴ و ۵ق/۱۰ و ۱۱م پیروی می‌کند. هر چند که ثعالبی
[۵۱] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۲۱-۲۳۴، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
و تنوخی
[۵۲] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۱۰۳، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
او را در شعر سوک و بادگانی صاحب بدعت و نوآوری دانسته‌اند، اما تقلیدهای بی‌شمار او هم از نظرها پنهان نمانده است.
[۵۳] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۱۱۶، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۵۴] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۲۷۹، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
وی در هر حال، مانند بسیاری از شاعران همزمان خود، سخت اسیر آرایه‌های لفظی بود، چندان که حتی ثعالبی هم
[۵۵] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۰۱، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
زیرکانه بر او خرده گرفته است. پیداست که در شعر متصنع شاعران شهرنشین فرهیخته، لطافت و زیبایی را بیش‌تر باید در اشعار مناسبت، وصف‌های کوتاه، نکته پردازی‌ها و مواردی از این قبیل جست و جو کرد، و نه در قصاید بزرگ که غالباً لفظ پردازی‌های استادانه، هرگونه لطافت شاعرانه را از آن‌ها می‌زداید.
[۵۶] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۲، ص۳۰۵، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۵۷] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۲۱-۲۳۴، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۵۸] ابن عساکر، علی، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۰، ص۵۸۳-۵۸۶، عمان، دارالبشیر.
او از هیچ یک از آرایه‌های ادبی چون جناس، طباق، استعاره، تشبیه، تضمین آیات و داستان‌های قرآنی و نیز معانی و ترکیبات قدما روی نگردانده است.
[۵۹] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۱۰۳، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۰] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۱۱۶، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۱] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۱، ص۲۸۱، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۲] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۲، ص۵۲-۵۳، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۳] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۲، ص۳۰۵-۳۰۶، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۴] محسن تنوخی، نشوار المحاضره، ج۳، ص۱۵۹، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۹۷۱م.
[۶۵] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۰۴-۲۰۷، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۶۶] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۲۵- ۲۲۶، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
[۶۷] ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۳، ص۲۰۲.
نثر ببغاء
اما همه شهرت ببغاء نه به شعر، که به رسائل اوست. وی اگر چه در مقابل نثر دیگران شیوه خویش را ترسل می‌خواند،
[۶۸] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۰۳، به کوشش محمد اسماعیل صاوی، قاهره، ۱۳۵۲ق/۱۹۳۴م.
اما در واقع نثرش پرتکلف و گاه متأثر از ابن عمید (سده ۴ق/۱۰م) است.
[۶۹] مبارک، زکی، النثر الفنی فی القرن الرابع، ج۲، ص۲۳۳- ۲۳۶، بیروت، ۱۳۵۰ق/ ۱۹۳۱م.
او به اطناب و تکرار بیش از ایجاز گرایش دارد. البته خود درصدد توجیه برآمده، علت آن را تنگنای دایره لفظ و معنا می‌داند. با اینهمه، سجع کوتاه و آهنگین، کلامش را به نظم شبیه‌تر می‌سازد.
[۷۰] ثعالبی، عبدالملک، یتیمه الدهر، ج۱، ص۲۹۳.
[۷۱] قلقشندی، احمد، صبح الاعشی، ج۹، ص۹۶- ۹۸، قاهره،
- لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
