توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت شورش‌ها در زمان عبدالرحمن بن معاویه در اندلس دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت شورش‌ها در زمان عبدالرحمن بن معاویه در اندلس،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت شورش‌ها در زمان عبدالرحمن بن معاویه در اندلس :

شورش‌های اندلس

در دوران حکومت سی و دو سال عبدالرحمان بن معاویه شورش‌های بسیار زیادی صورت گرفت که برخی از آن‌ها از سوی رقبای سیاسی او صورت می‌گرفت؛ مانند شورش یوسف فهری. تعداد دیگری از این شورش‌ها نیز از طرف کارگزاران بنی‌عباس بر پا می‌شد؛ مانند: شورش هشام فهری و علاء بن مغیث. عامل بسیاری از شورش‌های دیگر نیز نزاع میان قبایل یمنی و مضری و هم‌چنین نزاع میان بربرها و اعراب بود؛ مانند: شورش شقنا.

فهرست مندرجات

۱ – شورش یوسف بن عبدالرحمان بن فهری
۲ – شورش قاسم بن یوسف فهری
۳ – شورش عبدالغافر یمانی
۴ – شورش حیاه بن ملامس
۵ – شورش هشام بن عذر فهری
۶ – شورش علاء بن مغیث یحصبی
۷ – شورش ابوالصباح یحصبی
۸ – شورش شقنا
۸.۱ – سال ۱۵۲ قمری
۸.۲ – سال ۱۵۳ قمری
۸.۳ – سال ۱۵۴ قمری
۸.۴ – سال ۱۵۵ قمری
۸.۵ – سال ۱۵۶ قمری
۸.۶ – سال ۱۵۹ قمری
۹ – شورش عبدالرحمان بن حبیب فهری
۱۰ – شورش‌های محلی
۱۱ – شورش محمدبن یوسف فهری
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

شورش یوسف بن عبدالرحمان بن فهری

اولین دشمن سرسخت عبدالرحمان بن معاویه (عبدالرحمان از سال ۱۲۷ق از طرف بنی‌امیه و از سال ۱۳۲ق تا ۱۳۸ق از طرف سفاح و منصور حکومت آفریقا را در دست داشت)،

[۱] آیتی، محمدابراهیم، آندلس، ص۳۲، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۷۶.

یوسف بن عبدالرحمان بن فهری بود. (بیش‌تر روایات حاکی از آن است که او فرزند عبدالرحمان بن حبیب بن ابی‌عبیده بن عقبه بن نافع فهری فاتح افریقیه است). زیرا زمانی که عبدالرحمان بن معاویه وارد اندلس شد، یوسف حکومت اندلس را در دست داشت و با ورود عبدالرحمان، حکومت او به خطر افتاد. یوسف بن عبدالرحمان در مقابل عبدالرحمان بن معاویه علم مخالفت برداشت و طلیطله را پایگاه خود ساخت و با کمک برخی قبایل عرب و بربر در سال ۱۴۱ به اشبیلیه لشکر کشید؛ اما شکست خورد و سرانجام در سال ۱۴۲ به دست یاران خود و به اشار عبدالرحمان به قتل رسید و در ذی‌حجه همان سال، طلیطله به دست سپاهیان اموی افتاد.

[۲] ابن عذاری المراکشی، البیان المغرب فی اخبارالاندلس والمغرب، ج۲، ص۴۸ ۴۹، تحقیق خ. س. کولان و ا. لیفی بروفنسال، دارالثقافه، بیروت لبنان.

شورش قاسم بن یوسف فهری

در سال ۱۴۳ قاسم (فرزند یوسف فهری) و هم‌پیمانش رزق بن نعمان غسانی بر عبدالرحمان شورش کردند و شذونه و سپس اشبیلیه را تصرف کردند؛ اما عبدالرحمان در نبردی سخت رزق بن نعمان را کشت و لشکرش را پراکنده کرد و اشبیلیه را پس گرفت؛ اما قاسم با لشکر خود به شذونه پناه برد. عبدالرحمان، تمام بن علقمه (والی طلیطله) را به دنبال وی فرستاد. تمام او را تعقیب کرد و سپس او را اسیر کرده و لشکرش را پراکنده نمود.

[۳] اخبار مجموعه فی فتح الاندلس وذکر امرائها والحروب الواقعه بها بینهم، ص۱۰۱، لمؤلف المجهول، طبع فی مدینه مجریط، بمطبع ربدنیر، سنه ۱۸۶۷م.

شورش عبدالغافر یمانی

عبدالرحمان پس از آن‌که رزق بن نعمان را کشت، چند ماه در اشبیلیه ماند، ولی به محض این‌که از آن‌جا بیرون رفت و به قرطبه بازگشت، شورش دیگری بر پا شد. این شورش به رهبری عبدالغافر یمانی بود. عبدالغافر شهرهای اطراف قرطبه را تصرف کرد. عبدالرحمان به قصد جنگ با او بیرون آمد، عبدالرحمان بربرهای هم‌پیمان عبدالغافر را تکریم کرد و آن‌ها را از اطراف او پراکنده کرد. زمانی که جنگ آغاز شد، عبدالغافر به سختی شکست خورد و به لقنت گریخت. عبدالرحمان لشکر شکست‌خورد او را تعقیب کرد و هزار نفر از آن‌ها را کشت.

[۴] عنان، محمد عبدالله، تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ج۱، ص۱۷۳، ترجم عبدالمحمد آیتی، تهران، انتشارات کیهان، ۱۳۶۶.

شورش حیاه بن ملامس

پس از عبدالغافر یکی دیگر از شورشیان به نام حیاه بن ملامس حضرمی از بزرگان شهر، علم طغیان برداشت و بر اشبیلیه و استجه و بسیاری از نواحی استان الغرب تسلط پیدا کرد. مردم آن نواحی اطرافش جمع شدند و کارش بالا گرفت. عبدالرحمان به جنگ با او رفت و میانشان چند روز نبردهایی صورت گرفت. شورشیان دلیرانه از خود دفاع کردند و آن‌چنان مقاومت کردند که نزدیک بود عبدالرحمان محاصره شود،؛ ولی میانشان تفرقه افتاد و از جنگ خسته شدند، رهبرشان، حیاه به عبدالرحمان نامه نوشت و از او طلب مغفرت کرد و امان خواست.

[۵] ابن عذاری المراکشی، البیان المغرب فی اخبار الاندلس والمغرب، ج۲، ص۵۱، تحقیق خ. س. کولان و ا. لیفی بروفنسال، دارالثقافه، بیروت لبنان.

شورش هشام بن عذر فهری

مدتی بعد هشام بن عذره فهری در طلیطله شورش کرد و مردم هم از او پی‌روی کردند. عبدالرحمان طلیطله را محاصره کرد و هشام برای صلح ابراز تمایل کرد و پسر خود افلح را به گروگان نزد عبدالرحمان سپرد تا در قرطبه زندگی کند، هنوز عبدالرحمان از طلیطله دور نشده بود که هشام دوباره شورش کرد و بیعت را شکست، عبدالرحمان مجبور شد سال بعد به طلیطله بیاید و شهر را محاصره کند؛

[۶] اخبار مجموعه فی فتح الاندلس وذکر امرائها والحروب الواقعه بها بینهم، ص۱۰۱، لمؤلف المجهول، طبع فی مدینه مجریط، بمطبع ربدنیر، سنه ۱۸۶۷م.

ولی چون شهر طلیطله حصاری محکم داشت، حتی منجنیق‌ها هم نتوانستند کاری بکنند، عبدالرحمان پسر هشام را کشت و سرش را با منجنیق به سوی شهر انداخت و بدون پیروزی به قرطبه بازگشت.

[۷] ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۵۲۸، ترجم ابوالقاسم حالت وعباس خلیلی، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵.

[۸] اخبار مجموعه فی فتح الاندلس وذکر امرائها والحروب الواقعه بها بینهم، ص۱۰۱، لمؤلف المجهول، طبع فی مدینه مجریط، بمطبع ربدنیر، سنه ۱۸۶۷م.

شورش علاء بن مغیث یحصبی

در سال ۱۴۷ علاء بن مغیث یحصبی در باجه سر به شورش برداشت. منصور عباسی، علاء را مأمور فتح اندلس کرده بود. علاء با لشکری بزرگ در شهری از نواحی اندلس فرود آمد و پرچم سیاه بنی‌عباس را برافراشت و به نام منصور عباسی خطبه خواند، اهالی طلیطله زمانی که از آمدن عباسیان آگاه شدند، بیعت خود را با عبدالرحمان شکستند و ضد او شورش کردند. علاء پیش می‌رفت و عبدالرحمان را در شهر قرمونه دو ماه محاصره کرد تا این‌که همراهان علاء خسته شدند. زمانی که عبدالرحمان این موضوع را فهمید، به لشکریان خود که هفتصد نفر بودند گفت آتشی در بیرون از درواز شهر جلوی چشم عباسیان روشن کنند، سپس به آن‌ها دستور داد، غلاف‌های شمشیرهای خود را در آتش بیندازند و جوان‌مردانه بجنگند. یاران عبدالرحمان نیز چنین کردند و با حمل سختی که به دشمن وارد کردند، علاء و هفت هزار نفر از یاران او کشته شدند. عبدالرحمان سر برید علاء را با پرچم سیاه در میان سبدی گذاشت و به مکه فرستاد تا منصور در ایام حج تماشا کند. هنگامی که منصور چشمش به آن افتاد، گفت: «انا لله! این بدبخت را به کشتن دادیم.

[۹] ابن الخطیب، اعمال الاعلام، ص۹، تحقیق ا. لیفی برو فنسال، بی‌جا، مکتبه الثقافه الدینیه، بی‌تا.

خدا را سپاس که میان ما و این شیطان، دریا را فاصله انداخت».

[۱۰] المقری التلمسانی، احمدبن محمد، نفح الطیب من غصن الاندلس الرطیب، ج۱، ص۳۳۲، تحقیق احسان عباس، بیروت، دارصادر، ۱۳۸۸.

[۱۱] ابن عذاری المراکشی، البیان المغرب فی اخبار الاندلس والمغرب، ج۲، ص۵۱ ۵۲، تحقیق خ. س. کولان و ا. لیفی بروفنسال، دارالثقافه، بیروت لبنان.

شورش ابوالصباح یحصبی

سال بعد بار دیگر در اشبیلیه شورش بر پا شد. رهبر این شورش ابوالصباح بن یحیی یحصبی، دوست و هم‌پیمان عبدالرحمان بود. سبب شورش ابوالصباح این بود که پس از نقل کلامی زشت از وی در مورد عبدالرحمان روابط دو طرف تیره شد و از سوی دیگر، عبدالرحمان او را والی اشبیلیه کرده بود؛ اما به علت ناتوانی، او را از کار برکنار کرده بود.

[۱۲] اخبار مجموعه فی فتح الاندلس وذکر امرائها والحروب الواقعه بها بینهم، ص۱۰۵، لمؤلف المجهول، طبع فی مدینه مجریط، بمطبع ربدنیر، سنه ۱۸۶۷م.

ابوالصباح در اشبیلیه شورش کرد. عبدالرحمان برای سرکوب کردن شورش او به نیرنگ و فریب روی آورد، و او را به قرطبه دعوت کرد. ابوالصباح با چهارصد نفر از بهترین یارانش به نزد عبدالرحمان رفت. هنگامی که ابوالصباح وارد قصر امیر شد، بین آن‌ها گفت‌وگو و مناقشه‌ای صورت گرفت. عبدالرحمان خشمگین شد و دستور داد تا مهمانش را کشتند و سرش را برای پیروانش فرستادند.

[۱۳] ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۵۹۰، ترجم ابوالقاسم حالت وعباس خلیلی، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵.

[۱۴] ابن عذاری المراکشی، البیان المغرب فی اخبار الاندلس والمغرب، ج۲، ص۵۳، تحقیق خ. س. کولان و ا. لیفی بروفنسال، دارالثقافه، بیروت لبنان.

در این میان، مسیحیان در شمال اندلس به حملاتی ضد مسلمانان دست زدند و بخش‌هایی از جمله شقوبیه، آبله، سموره و قشتاله را تصرف کردند. با این‌که مسلمانان در چندین نبرد پیروزی‌هایی به دست آوردند؛ اما مناطق تصرف‌شده، نزدیک به دو قرن در سیطر مسیحیان باقی ماند.

[۱۵] عنان، محمد عبدالله، تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ج۱، ص۲۱۴، ترجم عبدالمحمد آیتی، تهران، انتشارات کیهان، ۱۳۶۶.

شورش شقنا

از مهم‌ترین شورش‌های داخلی در زمان عبدالرحمان بن معاویه، قیام بربرها در شمال شرقی اندلس به رهبری شقنا یا شقیا بن عبدالواحد بود. وی که خود را از نوادگان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و فرزندان فاطمه (سلام‌الله‌علیها) می‌دانست، شنت‌بریه را پایگاه خویش قرار داد و بر مناطق میان نهر تاجه تا وادی یانه دست یافت. عبدالرحمان برای سرکوب کردن قیام او اقدام کرد. شقنا هرگاه احساس امنیت می‌کرد، در شهر ساکن می‌شد و هرگاه احساس خطر می‌کرد، به کوه‌ها می‌گریخت.

[۱۶] ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۶۰۵، ترجم ابوالقاسم حالت وعباس خلیلی، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵.

عبدالرحمان، حبیب بن عبدالملک، والی طلیطله، را مأمور سرکوب شورش شقنا کرد. او نیز لشکری به فرمان‌دهی سلیمان بن عثمان بن مروان بن ابان بن عثمان بن عفان را به شنت‌بریه فرستاد. شقنا با لشکر خود به او حمله کرد و او