توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت سیدعبدالباقی طبیب دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت سیدعبدالباقی طبیب،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت سیدعبدالباقی طبیب :

سیدعبدالباقی بن محمدرحیم موسوی طبیب اصفهانی

سیدعبدالباقی بن محمدرحیم موسوی طبیب اصفهانی، از شعرا و اطبای اصفهان در قرن دوازدهم هجری بوده است.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – وفات
۳ – شعرسرایی
۴ – پانویس
۵ – منبع

معرفی اجمالی

میرزاعبدالباقی موسوی طبیب اصفهانی فرزند میرزامحمّدرحیم حکیم‌باشی بن میرزامحمّدباقر بن میرزارضابزرگ بن حکیم احمد بن حکیم سلمان موسوی اصفهانی، شاعر ادیب در قرن دوازدهم هجری. از سلسله سادات حکیم سلمانی است که اصل آنها از جهرم فارس بوده و نسب سادات شاپورآباد اصفهان نیز به حکیم سلمان می‌رسد.
در سال ۱۱۲۷ق در اصفهان متولّد شده و پدرش به دستور افاغنه در سال ۱۱۳۷ق کشته شده است. طبیب اصفهانی در طبابت، ماهر و حاذق بوده و در رکاب نادرشاه به عنوان حکیم‌باشی و ندیم او به هند رفته و در آنجا با علی‌قلی‌خان لگزی متخلّص به «واله» مؤلف تذکره «ریاض الشعراء» ملاقات نموده است. طبیب از معاشرین و مصاحبین مشتاق اصفهانی است.

وفات

او در سال ۱۱۷۱ق وفات یافته و در تخت فولاد جنب لسان الارض (تکیه شهداء کنونی) مدفون گردید. مادّه تاریخ وفاتش را «صهبا» گوید:

کلک «صهبا» از پی تاریخ فوتش زد رقم «بزم جنّت منزل آن زبده سادات باد».

شعرسرایی

دیوان اشعاری دارد حاوی قریب دو هزار بیت که نمونه بهترین شعر فارسی بوده و به چاپ رسیده است. نسخه خطی دیوان طبیب در کتابخانه آیت‌اللّه گلپایگانی در قم موجود است. مثنوی به نام «محمود و ایاز» نیز گفته است. اشعار زیر از اوست:

“غمت در نهانخانه دل نشیند ••• به نازی که لیلی به محمل نشیند”
“به دنبال محمل چنان زار گریم ••• که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند”
“خَلَد گر به پای خاری آسان برآرم ••• چه سازم به خاری که در دل نشیند”
“پی ناقه اش رفتم آهسته ••• ترسم غباری به دامان محمل نشیند”.

[۱] مهدوی، سیدمصلح‌الدین، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص۲۱۸.

[۲] مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۷۴۷-۷۴۸.

[۳] مهدوی،