توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت سنت پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت سنت پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت سنت پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) :

سنت معصوم

سنّت در چهار معنا به کار رفته است:

۱. قول، فعل و تقریر معصوم علیه السّلام، ۲. مقابل فریضه. ۳. در برابر بدعت. ۴. مستحب.

از عنوان یاد شده در اصول فقه، بخش حجج و امارات سخن گفته‏اند.

فهرست مندرجات

۱ – سنت به معنای اول
۲ – تفاوت سنت با حدیث
۳ – جایگاه سنّت
۴ – راههای دستیابی به سنّت
۴.۱ – راههای قطعی
۴.۲ – راههای غیر قطعی
۵ – چگونگی استفاده از سنّت
۶ – بررسی مقدار دلالت اقسام سنت
۶.۱ – دلالت قول
۶.۲ – دلالت فعل
۶.۳ – دلالت تقریر
۷ – ارتباط سنّت با قرآن کریم
۷.۱ – تخصیص عمومات قرآن با سنت
۸ – سنت به معنای مقابل فریضه
۹ – سنت به معنای مقابل بدعت
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

سنت به معنای اول

اطلاق سنّت به معناى نخست، بر گفتار، رفتار و تقریر پیامبر اعظم صلّى اللَّه علیه و آله مورد اتفاق همه مسلمانان است؛ لیکن از آنجا که شیعه دوازده امامی به استناد دلائل قطعی عقلی و نقلی، امامان دوازده گانه و حضرت فاطمه علیهم السّلام را معصوم دانسته، سخن و سیره آنان را همچون سخن و سیره پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله حجّت و پیروى از ایشان را واجب مى‏دانند، در معناى عنوان «سنّت» توسعه داده و آن را بر گفتار، رفتار و تقریر سایر معصومان از خاندان پاک آن حضرت نیز اطلاق کرده‏اند. بنابر این، کاربرد سنّت در کلمات فقها به عنوان یکى از ادله و منابع استنباط احکام، قول، فعل و تقریر همه معصومان علیهم السّلام است.

[۱] أصول الفقه ج۲، ص۶۴-۶۵.

تفاوت سنت با حدیث

تفاوت سنت با حدیث در این است که حدیث عبارت است از قول و محکی قول، فعل و تقریر معصوم علیه السّلام؛ لیکن سنّت اعم از آن است و شامل موارد یاد شده و خود فعل و تقریر نیز مى‏شود.

[۲] مشرق الشمسین، ص۲۲.

[۳] مشرق الشمسین، ص۲۴.

جایگاه سنّت

پس از قرآن کریم، سنّت مهم‏ترین منبع استنباط احکام شرعی، اعم از اصول و فروع است؛ چه آنکه در قرآن کریم، کلیات احکام آمده و تفصیل آنها در سنّت بیان شده است.

راههاى دستیابى به سنّت

راههایى که ما را به سنّت مى‏رساند دو گونه است: قطعی و غیر قطعى.

راههاى قطعى

مهم‏ترین راههاى قطعى که براى دستیابى به سنّت شمرده‏اند عبارت است از: خبر متواتر؛ خبر غیر متواتر همراه با قراین و شواهدى که موجب قطع به صدور آن از معصوم علیه السّلام شود؛ اجماع کاشف از سنت؛ بنای عقلا که کاشف از سنّت باشد؛ سیره متشرعه کاشف از سنّت و ارتکاز متشرعه کاشف از سنّت.

[۴] الأصول العامه، ص۱۹۳-۲۰۱.

راههاى غیر قطعى

تنها راه غیر قطعى که- به سبب وجود دلایل قطعى بر حجیت آن- از سوى همه متأخران و بسیارى از قدما پذیرفته شده، خبر واحدی است که راوی آن مورد وثوق و اطمینان باشد.

چگونگى استفاده از سنّت

سنّت در همه عرصه‏هاى یاد شده (قول، فعل و تقریر معصوم علیه السّلام) بیانگر حکم خداوند متعال است. بنابر این، مفاد سنّت حکم شرعی است؛ خواه در ارتباط با طبیعت بشری معصوم علیه السّلام باشد، مانند خوردن، نوشیدن و خوابیدن، یا در رابطه با اداره زندگی شخصى وى، همچون تجارت و کشاورزی، یا در حوزه مسائل کشوری و لشکری و رهبری جامعه و یا در قلمرو تبیین و تبلیغ احکام شرع به مردم.

[۵] الأصول العامه، ص۲۲۹-۲۳۰.

بنابر این سنّت از مصادر تشریع احکام مى‏باشد.

بررسی مقدار دلالت اقسام سنت

اینک با توجه به گستره سنّت (قول، فعل و تقریر) به بررسى مقدار دلالت هر یک مى‏پردازیم.

دلالت قول

استفاده از گفتار معصوم علیه السّلام در قلمرو معنای لغوی لفظ و یا معنای اصطلاحی آن، در جایى که حقیقت شرعی وجود دارد، صورت مى‏گیرد. براى فهم معانی لغوی الفاظ بر اساس بنای عقلا، که از سوى شرع نیز تأیید شده باشد، به لغویان رجوع مى‏شود و در موارد پیدایى شک در مراد، مرجع، اصول لفظی، همچون اصل حقیقت، اصل عموم و اصل اطلاق است.

[۶] الأصول العامه، ص۲۳۲-۲۳۳.

دلالت فعل

در دلالت فعل معصوم علیه السّلام بر جواز و اباحه به معناى عام- و نه اباحه به عنوان یکى از احکام پنج گانه تکلیفی- شکى نیست، مانند جمع بین نماز ظهر و عصر و یا مغرب و عشا که بیانگر روا بودن آن است، مگر در ج