توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت روضه شب اول دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت روضه شب اول،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت روضه شب اول :

پاورپوینت روضه شب اول محرم

‌نام‌گذاری شب‌های محرم به طور تعینی و با گذشت زمان صورت گرفته است. این کار از ناحیه‌ ذاکران اهل بیت (علیهم‌السّلام) به تقلید از شب‌های خاصی مانند: عاشورا و تاسوعا انجام گرفته است. به همین جهت نخستین شب ماه محرم را به پاس فداکاری و جانفشانی‌های سفیر امام حسین (علیه‌السّلام)، شب حضرت مسلم نام نهاده‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – مسلم بن عقیل
۲ – بیعت‌ کوفیان با مسلم
۳ – قیام مسلم و بیعت‌شکنی کوفیان
۴ – غربت و مظلومیت
۵ – شهادت با لبان خشکیده
۶ – دفن بدن مطهر
۷ – پانویس
۸ – منبع

مسلم بن عقیل

جناب مسلم بن عقیل بن ابی‌طالب بن عبدالمطلب بن‌ هاشم برادرزاده حضرت علی (علیه‌السّلام) است. وی فرزند عقیل، عموزاده و صحابی گرانقدر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و نوه ابوطالب، پدر گرامی امام علی (علیه‌السلام)

[۱] ابن اثیر جزری، ابوالحسن علی بن ابی‌الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۴، ص۶۱.

[۲] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۱، ص۹۱.

[۳] ابن سعد بغدادی، محمد بن سعد، طبقات الکبری، ج۸، ص۴۸.

[۴] ابو‌الفرج اصفهانی، علی بن الحسین، مقاتل الطالبیین، ص۱۶.

و کنیه‌اش ابو داود بود.

[۵] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۵، ص۳۹۱.

مسلم بن عقیل پس از ورود به دوران جوانی با رقیه

[۶] بغدادی، محمد ابن حبیب، المحبّر، ج۱، ص۵۶.

و به قولی ام کلثوم

[۷] موسوی مقرّم، سیدعبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۱۵۷.

دختر علی (علیه‌السلام)، پیوند زناشویی بست. دومین ام کلثوم حاضر در کربلا که در منابع تاریخی از وی نام برده‌اند، به احتمال قریب به یقین همسر مسلم بن عقیل است. وی از اجله بنی‌هاشم و کسی است که سید الشهداء (علیه‌السّلام) او را به لقب ثقه ملقب فرمودند.

[۸] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۳۴.

[۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۲.

[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص۴۳۶.

[۱۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۴، ص۳۶.

[۱۲] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۳۹.

[۱۳] امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۴.

[۱۴] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ص۱۴۵.

[۱۵] ابن اثیر جزری، ابوالحسن علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۱۳۳.

[۱۶] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۳۰.

[۱۷] ابن شهرآشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السلام)، ج۳، ص۲۴۲.

حضرت مسلم بن عقیل (علیه‌السلام)، را می‌توان نخستین شهید حماسه کربلا دانست؛

[۱۸] خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۱۶۵.

گرچه در کربلا حضور نداشت و شهادتش کمی پیش‌تر از حادثه کربلا

[۱۹] تمیمی مغربی، نعمان بن محمد، شرح الأخبار فی فضائل الأئمه الأطهار، ج۳، ص۲۳۸.

به تاریخ هشتم ذی‌الحجه سال شصت هجری در شهر کوفه رخ داده است.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ج۱، ص۴۴۶.

[۲۱] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۶۳.

[۲۲] شیخ مفید، محمد بن محمد، مسار الشیعه، ص۱۸.

[۲۳] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۶۶.

[۲۴] محلاتی، ذبیح‌الله، فرسان الهیجاء، ج۲، ص۱۴۰.

در عظمت و جلالت وی، همین بس که پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) درباره دلیل محبت خود نسبت به عقیل، خطاب به امام علی (علیه‌السّلام) فرمودند: «والله إنی لأحبه حبین، … و إن ولده مقتول فی محبه ولدک؛ به خدا سوگند که من عقیل را به دو جهت دوست دارم … و همانا فرزند عقیل در مسیر محبت و دوستی فرزند تو کشته خواهد شد.»

[۲۵] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۶۲.

[۲۶] نوری طبرسی، حسین، خاتمه مستدرک الوسائل، ج۹، ص۱۲۲.

[۲۷] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۲۲، ص۲۸۸.

[۲۸] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۱، ص۴۹۵.

[۲۹] شوشتری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۱۰، ص۶۶.

[۳۰] جزائری، سیدنعمت‌الله، ریاض الابرار فی مناقب الائمه الاطهار، ج۱، ص۱۸۹.

[۳۱] قمی، شیخ عباس، نفس المهموم، ص۳۷.

بیعت‌ کوفیان با مسلم

با اعلام آمادگی گسترد کوفیان و ارسال نامه‌های فراوان، امام حسین (علیه‌السّلام) پسر عمویشان، مسلم بن عقیل را فراخواندند و از او خواستند به کوفه برود و ایشان را از صحت و سقم آمادگی کوفیان آگاه گرداند.

[۳۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۷۷.

[۳۳] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۳۴۷.

هنگامی‌که مسلم بن عقیل به کوفه رسید و مردم از ورود او آگاهی یافتند به سوی او شتافتند و ۱۲ هزار نفر با او بیعت کردند.

[۳۴] نورالدین حلبی، علی بن ابراهیم، السیره الحلبیه، ج۱، ص۲۴۱.

[۳۵] ابوالقاسم ابن‌عساکر، علی‌ بن حسن، تاریخ مدینه الدمشق، ج۱۴، ص۲۱۳.

[۳۶] ابن عساکر، علی بن حسن، ترجمه الامام الحسن، ج۲، ص۳۰۲.

[۳۷] شوشتری، قاضی نورالله، احقاق الحق و ازهاق الباطل، ج۲۷، ص۲۳۱.

[۳۸] ابن شهرآشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۴، ص۹۱.

[۳۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۵۸.

[۴۰] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۵۲.

لذا وی را سفیر امام حسین (علیه‌السّلام) دانسته‌اند.

[۴۱] خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۱۶۵.

[۴۲] تمیمی مغربی، نعمان بن محمد، شرح الأخبار فی فضائل الأئمه الأطهار، ج۳، ص۲۳۸.

[۴۳] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۶، ص۱۸۴.

با این بیعت و استقبال گسترده، مسلم به امام حسین (علیه‌السّلام) نامه نوشت و امام را از دعوت کوفیان آگاه ساخت و از ایشان خواست تا به کوفه بیاید.

[۴۴] ابوالقاسم ابن‌عساکر، علی‌ بن حسن، تاریخ مدینه الدمشق، ج۱۴، ص۲۱۳.

[۴۵] ابن عساکر، علی بن حسن، ترجمه الامام الحسن، ج۲، ص۳۰۲.

[۴۶] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۵۲.

[۴۷] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۳۴۸.

با ورود مسلم به کوفه و بیعت گسترد مردم با او، یزید بن معاویه، عبیدالله بن زیاد را علاوه بر حکومت بصره به حکومت کوفه نیز منصوب کرد و از او خواست تا تا مردم را از بیعت حسین (علیه‌السّلام) منع و آنان را متفرق ساخته و مسلم بن عقیل را دستگیر کند و به قتل برساند.

[۴۸] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۳۶.

[۴۹] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۷.

[۵۰] سید ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطّفوف، ص۱۰۹.

[۵۱] ابن اثیر جزری، ابوالحسن علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۲۳.

[۵۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۷۸.

[۵۳] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۵.

قیام مسلم و بیعت‌شکنی کوفیان

عبیدالله پس از ورود به کوفه به جستجوی مسلم بن عقیل پرداخت و‌ با نفوذ یکی از کارگزارانش، به نام معقل در بین شیعیان کوفه، از محل اختفای مسلم در خانه هانی بن عروه مطلع گردید؛ لذا هانی را به خاطر میهمانی از مسلم دستگیر و زندانی کرد.

[۵۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج‌۲، ص۸۰.

[۵۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج‌۵، ص۳۴۹.

مسلم بن عقیل با شنیدن خبر دستگیری‌ هانی بن عروه، به همراه چهار هزار نفر به سوی قصر عبیدالله حرکت کرد.

[۵۶] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۰.

[۵۷] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۴، ص۲۱۲.

[۵۸] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۱، ص۴۸۱.

[۵۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۵۹.

[۶۰] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۲۹.

[۶۱] سبط ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذکره الخواص، ص۲۱۹.

[۶۲] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۶۶.

هنگامی‌که مسلم و یارانش به قصر عبیدالله رسیدند، با توطئه ابن زیاد سران قبایل و بزرگان کوفه، مردم را از ادام اعتراض منصرف کردند. در این میان شمر بن ذی الجوشن از جمله افرادی بود که از طرف عبیداللّه‌ بن زیاد، مامور شد مردم را از اطراف مسلم پراکنده سازد. او در سخنانی، مسلم را فتنه‌گر نامید و کوفیان را از سپاه شام ترساند.

[۶۳] ابو‌مخنف کوفی، لوط بن یحیی، وقعه الطف، ص۱۲۴.

[۶۴] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۶.

[۶۵] ابن اثیر جزری، ابوالحسن علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۱۴۲.

[۶۶] قمی، شیخ عباس، نفس المهموم، ص۹۷.

[۶۷] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۵۲.

به این ترتیب با فرا رسیدن شب از آن چهار هزار نفر تنها سیصد نفر به همراه مسلم باقی ماندند؛

[۶۸] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۳۰.

[۶۹] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۸.

طبری تعداد این افراد را پانصد نفر ذکر کرده است.

[۷۰] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۰.

البته آن‌ها نیز در طول شب از او جدا شدند و پس از اقامه نماز تنها سی نفر به همراه مسلم ماندند.

[۷۱] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۳۰.

[۷۲] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۷.

[۷۳] ابوحنیفه دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطوال، ص۲۳۹.

[۷۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

[۷۵] ابن شهرآشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۳، ص۲۴۳.

قیام مسلم در کوفه در روز سه شنبه هشتم ذی حجه سال شصت هجری واقع گردید.

[۷۶] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجواهر، ج۳، ص۵۵.

غربت و مظلومیت

در غربت و مظلومیت آن حضرت همین بس که بعد از ادای فریضه مغرب، از چهار هزار نفر کوفی حتی یک تن نیز با وی نماند.

[۷۷] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۳۰.

[۷۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۷.

[۷۹] ابوحنیفه دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطوال، ص۲۳۹.

[۸۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

[۸۱] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۸.

مسلم، غریب و تنها در کوچه‌های کوفه حیران قدم می‌زد، تا اینکه زنی به نام طوعه را دید و از او تقاضای آب کرد؛

[۸۲] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۰.

[۸۳] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۳۵.

[۸۴] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۷.

[۸۵] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

[۸۶] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۸.

[۸۷] ابن شهرآشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۴، ص۹۳.

[۸۸] سبط ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذکره الخواص، ص۲۱۹.

زن او را به خانه برد و محل استراحتی برای وی مهیا ساخت.

[۸۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۰.

[۹۰] موسوی مقرّم، سید عبدالرزاق، الشّهید مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام)، ص۱۳۶.

[۹۱] ابوحنیفه دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطوال، ص۲۳۹.

[۹۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

[۹۳] ابن‌ حِبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۸.

[۹۴] سبط ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذکره الخواص، ص۲۱۹.

اما سرانجام مکان اختفای مسلم با خیانت پسر طوعه آشکار شد؛

[۹۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۹.

[۹۶] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

[۹۷] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۵۲.

سربازان ابن زیاد از پشت بام‌ها دسته‌های نی را آتش می‌زدند و بر سر آن حضرت می‌ریختند.

[۹۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۸۰.

[۹۹] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ص۳۰۰.

[۱۰۰] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۶۷.

با ترفند امان دادن به مسلم، دشمن توانست وی را بعد از جراحت‌های فراوان دستگیر کند.

[۱۰۱] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۵۳.

[۱۰۲] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ص۳۰۱.

[۱۰۳] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴، ص۲۸۰.

مسلم تا آخرین لحظات عمر در فکر امام حسین و اهل و عیالش بود؛ لذا به ابن سعد وصیت کرد تا کسى را به سوى حسین بفرستد تا او را از آمدن به کوفه برحذر دارد.

[۱۰۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۸۱.

شهادت با لبان خشکیده

وی همانند مولایش حضرت ابا عبدالله الحسین با لب خشکیده و در حال عطش به شهادت رسید. نقل است که وی را در حالی که خون، چهره و لباسش را فرا گرفته و مجروح و بسیار تشنه بود اسیر کردند.

[۱۰۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۴.

[۱۰۶] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۶۷-۱۶۸.

در داخل قصر ابن‌زیاد کوزه آب سردی نیز در کنار درگاه به چشم می‌خورد. مسلم رو به آن‌ها کرد و گفت: قدری از این آب به من بدهید. مسلم بن عمرو گفت: می‌بینی که چقدر سرد است؟ به خدا قسم هرگز از آن نخواهی چشید، مگر آن که پیش از آن، آب جوشان جهنم را بنوشی. مسلم بن عقیل گفت: وای بر تو، کیستی؟ گفت: من فرزند کسی هستم که حقّی را که تو انکار می‌کنی می‌شناسد و نصیحت پیشوایی را که تو با او دشمنی می‌ورزی می‌پذیرد و در حالی که تو با او مخالفت می‌کنی، از او اطاعت می‌کند. من مسلم بن عمرو باهلی هستم. مسلم بن عقیل گفت: چه چیز تو را چنین ستم‌پیشه و سنگ‌دل کرده است؟ ‌ای فرزند باهله، تو برای رفتن به جهنم و نوشیدن آب جوشان سزاوارتری.

[۱۰۷] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۵۵.

سپس مسلم به دیوار تکیه داد و نشست. عماره بن عقبه غلامش را فرستاد و کوزه آبی آورد و قدری به مسلم داد. مسلم سه بار ظرف آب را بالا برد، ولی هر بار ظرف پر از خون شد. بار آخر دو دندان ثنایای مسلم در ظرف افتاد و او هرگز نتوانست آب بنوشد. آنگاه گفت: الحمدللّه، اگر این آب روزی من بود آن را می‌نوشیدم.

[۱۰۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۶.

[۱۰۹] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۵۵.

ابن زیاد به ابن حمران که در جنگ با مسلم مجروح شده بود دستور داد تا برای تشفّی دل خود کشتن مسلم را بر عهده بگیرد. بُکیر، مسلم را به بالای قصر برد. مسلم بن عقیل در آن حال تکبیر می‌گفت و استغفار می‌کرد و بر انبیا و ملائکه درود می‌فرستاد و می‌گفت: خداوندا، میان ما و این گروه که بر ما ستم روا داشتند، ما را تکذیب کردند و کشتند تو خود حکم بفرما. در بالای دار الاماره بکیر سر از بدن نازنیش جدا کرد و پیکرش را از بالای قصر به پائین‌ انداخت.

[۱۱۰] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۶۳.

[۱۱۱] ابن‌ حبّان‌ بُستی، ابوحاتم محمد بن حبان، الثقات، ج۲، ص۳۰۸.

[۱۱۲] ابوحنیفه دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطوال، ص۲۴۱.

سپس وحشت‌زده نزد عبیدالله بازگشت و گفت: هنگامی که مسلم را به قتل رساندم، ناگهان دیدم مردی سیاه چهره و زشت در برابرم ایستاده و انگشتان خود را به دهان گرفته است؛ من با مشاهده آن بسیار ترسیدم!

[۱۱۳] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۵۸.

سر مبارکش را همراه با سر هانی بن عروه به شام فرستادند. یزید دستور داد تا آن‌ها را بر سردر یکی از دروازه‌های شهر دمشق آویختند.

[۱۱۴] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۶۲.

پیکرش را نیز در بازار قصاب‌های کوفه بر روی زمین کشاندند و سپس در همان جا به دار آویختند.

[۱۱۵] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۶۴.

[۱۱۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۳۹۷.

مسلم در سال ۶۰ هجری، روز چهارشنبه شهید شد.

[۱۱۷] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ج۱، ص۴۴۶.

[۱۱۸] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۶۳.

[۱۱۹] شیخ مفید، محمد بن محمد، مسار الشیعه، ص۱۸.

[۱۲۰] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۶۶.

[۱۲۱] محلاتی، ذبیح‌الله، فرسان الهیجاء، ج۲، ص۱۴۰.

دفن بدن مطهر

در دفن بدن مطهر مسلم دو نظر است: یکی اینکه جمعی از قبیله‌ هانی آمدند و بدن‌های مطهر مسلم بن عقیل و‌ هانی را دفن کردند.

[۱۲۲] حرزالدین، محمد، مراقد المعارف، ج۲، ص۳۱۸.

[۱۲۳] محلاتی، ذبیح‌الله، فرسان الهیجاء، ج۲، ص۱۴۰.

دیگر اینکه