توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت روضه حضرت علی اضغر دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت روضه حضرت علی اضغر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت روضه حضرت علی اضغر :

روضه شب هفتم محرم

نام‌گذاری شب‌های محرم به طور تعینی و با گذشت زمان صورت گرفته است. این کار از ناحیه‌ ذاکران اهل بیت (علیهم‌السّلام) به تقلید از شب‌های خاصی مانند: عاشورا و تاسوعا انجام گرفته است. شب هفتم ماه محرم منسوب به طفل شش ماهه حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه‌السّلام)، حضرت علی اصغر می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – نسب علی اصغر
۲ – چگونگی شهادت
۳ – شهادت در کنار خیمه‌گاه
۴ – شهادت در میدان جنگ
۵ – بعد از شهادت
۶ – علی‌اصغر باب الحوائج
۷ – پانویس
۸ – منبع

نسب علی اصغر

حضرت علی اصغر (علیه‌السّلام) فرزند کوچک امام حسین (علیه‌السّلام) و حضرت رباب دختر امرءالقیس است که با تیر سه شعبه حرمله بن کاهل اسدی ملعون به شهادت رسید. مصیبت علی اصغر (علیه‌السّلام) برای امام حسین (علیه‌السّلام) جان‌فرسا بود، چنان که گریست و به خداوند عرض کرد: خدایا خودت میان ما و این قوم داوری کن. آنان ما را فرا خواندند تا یاری کنند، ولی برای کشتن ما کمر بسته‌اند.

[۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۳۸۹.

[۲] ابن جوزی، عبدالرحمن، المنتظم فی تاریخ الملوک والامم، ج۵، ص۳۴۰.

[۳] سبط ابن جوزی، یوسف بن حسام‌الدین، تذکره الخواص، ج۱، ص۲۲۷.

[۴] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۹۷.

در این لحظه ندایی از آسمان رسید که: ‌ای حسین (علیه‌السّلام) در‌ اندیشه اصغر (علیه‌السّلام) مباش، هم اکنون دایه‌ای در بهشت برای شیر دادن به او آماده است.

[۵] سبط ابن جوزی، یوسف بن حسام‌الدین، تذکره الخواص، ج۱، ص۲۲۷.

حسین (علیه‌السّلام) بهترین الگوی پایداری و رضایت است. او پس از تحمل شهادت همه یاران و جوانانش، کودک شیرخوار خود را به میدان آورد. هنگامی که علی اصغر نیز فدا شد، بر قضای الهی گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: ‌ای خدا! چون تو این صحنه‌ها را می‌بینی تحمل این مصیبت‌ها بر من آسان می‌شود.

[۶] ابن‌ طاووس، علی بن موسی، الملهوف فی قتلی الطفوف، ج۱، ص۱۶۹.

[۷] سید ابن طاووس، علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص۶۹.

[۸] بحرانی، عبدالله، العوالم الامام الحسین (علیه‌السّلام)، ص۲۸۹.

[۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۴۸.

[۱۰] ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الاحزان، ص۷۰.

[۱۱] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، ج۱، ص۱۸۸.

[۱۲] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۳۷.

در مقاتل نقل است که هنگامی که همه یاران و اصحاب امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیدند و کسی نماند جز علی زین العابدین (علیه‌السّلام) و پسر دیگر به نام عبداللّه که شیرخوار بود؛ ندای غریبانه امام بلند شد: «هل من ذاب یذبّ عن حرم رسول الله هل من موحّد یخاف اللّه فینا هل من مغیث یرجوا اللّه باغاثتنا هل من معین یرجو ما عند اللّه فی اغاثتنا؛ آیا کسی هست که دشمن را از حرم پیغمبر براند و دور کند؟ آیا خداپرستی هست که از خدا بترسد و ما را اعانت کند؟ آیا فریادرسی هست که برای ثواب ما را یاری کند؟»

[۱۳] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۳۶.

[۱۴] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۲، ص۱۴۰.

[۱۵] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۵، ص۴۶.

[۱۶] قمی، شیخ عباس، نفس المهموم، ص۳۱۷.

[۱۷] قزوینی، سید محمدکاظم، زینب الکبری (علیهاالسّلام) من المهد الی اللحد، ص۲۰۷.

[۱۸] سید ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطّفوف، ص۱۶۸.

[۱۹] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۷، ص۳۶.

[۲۰] امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۰۴.

[۲۱] مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها، ص۴۹۷.

چگونگی شهادت

درباره چگونگی شهادت طفل شیرخوار، از جمع‌بندی آنچه در منابع آمده است، می‌توان دو قول را به دست آورد: یکی بیانگر آن است که طفل شیرخوار، در هنگامی که بر در خیمه‌ها در دامن امام بود، به شهادت رسید. اکثر مقتل‌نویسان و مورخان، با تفاوت‌هایی، این قول را مطرح کرده‌اند.

[۲۲] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴۵.

[۲۳] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۰۸.

[۲۴] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص۴۶۷.

[۲۵] طبرسی، فضل بن حسن، الاحتجاج، ج۲، ص۲۵.

[۲۶] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، ج۱، ص۱۸۸.

[۲۷] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۵۴۷.

[۲۸] ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الاحزان، ص۷۰.

قول دوم آن است که آن طفل در میدان جنگ، بر روی دست امام، توسط دشمن هدف تیر قرار گرفت و به شهادت رسید.

[۲۹] سبط ابن جوزی، یوسف بن حسام‌الدین، تذکره الخواص، ج۱، ص۲۲۷.

شهادت در کنار خیمه‌گاه

وقتی که ندای «هل من ذاب یذبّ عن حرم رسول الله» به گوش بانوان حرم رسید، صدای گریه و شیون آن‌ها بلند شد، امام کنار خیمه آمد و به حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) فرمود: «ناوِلُونی عَلیّاً اِبْنی الطِّفْلَ حَتّی اُوَدِّعَهُ؛ پسر طفلم علی را به من دهید تا برای آخرین بار او را ببینم و با او وداع کنم.» هنگامی که امام (علیه‌السّلام) علی اصغر را در بغل داشت، خواست که او را ببوسد که حرمله ملعون تیری افکند و بر گلوی کودک نشست و کودک را در آغوش پدر به شهادت رساند.

[۳۰] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴۵.

[۳۱] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۰۸.

[۳۲] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص۴۶۷.

[۳۳] طبرسی، فضل بن حسن، الاحتجاج، ج۲، ص۲۵.

[۳۴] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، ج۱، ص۱۸۸.

[۳۵] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۵۴۷.

[۳۶] ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الاحزان، ص۷۰.

در این باره سید حیدر حلی گوید: «و منعطفا اهوی لتقبیل طفله فقبل منه قبله السهم منحرا؛ امام حسین (علیه‌السّلام) برای بوسیدن کودک شیرخوار خود خم شد، اما تیر قبل از امام بر گلوگاه او بوسه داد.» امام آن کودک را به زینب (علیهاالسّلام) داد فرمود: او را نگهدار، و دستش را زیر گلوی کودک گرفت، پر از خون شد، آن خون را به طرف آسمان پاشید و گفت: «هون ما نزل بی انه بعین الله تعالی؛ چون خداوند این منظره را می‌بیند، آنچه از این مصیبت بر من وارد شد برایم آسان است.»

[۳۷] سید ابن طاووس، علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص۶۹.

[۳۸] بحرانی، عبدالله، العوالم الامام الحسین (علیه‌السّلام)، ص۲۸۹.

[۳۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۴۸.

[۴۰] ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الاحزان، ص۷۰.

[۴۱] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، ج۱، ص۱۸۸.

[۴۲] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۳۷.

پس حسین (علیه‌السّلام) خون او را گرفت و جمع کرد و به آسمان پرتاب کرد و قطره‌ای از آن بر زمین نریخت. امام باقر (علیه‌السّلام) فرمود: اگر قطره‌ای از آن خون بر زمین می‌ریخت، عذاب نازل می‌شد.

[۴۳] فضیل بن زبیر، تسمیه من قتل مع الحسین، ص۲۴، تحقیق سید محمدرضا حسینی جلالی.

[۴۴] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین‌، مقاتل الطالبیین، ص۹۵.

[۴۵] ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۶۸-۱۶۹.

و در برخی منابع آمده: «امام حسین (علیه‌السّلام) از اسب پیاده شد و در کنار خیمه یا پشت خیمه با غلاف شمشیرش قبری کند، و کودکش را به خونش رنگین نموده و دفن کرد».

[۴۶] ابن اعثم کوفی، ابومحمد احمد بن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۱۱۵.

شهادت در میدان جنگ

روایت دیگر درباره نحوه شهادت علی اصغر (علیه‌السّلام) این است که آن طفل نازنین در میدان جنگ و بر روی دستان مبارک سیدالشهداء (علیه‌السّلام) به شهادت رسیده است، نه در کنار خیمه‌گاه؛
برخی منابع تاریخی چنین گزارش کرده‌اند که: هنگام وداع امام با خانواده، ام کلثوم از امام حسین (علیه‌السّلام) در خواست کرد که اگر ممکن است برای علی اصغر (علیه‌السّلام) شربتی آب طلب کند. امام کودک شش ماهه را به آغوش کشیده و به سوی لشکر کوفه آورد و فرمود: «یا قَوْمِ قَدْ قَتَلْتُمْ اَخی وَ اَوْلادی وَ اَنْصاری، وَ ما بَقِیَ غَیْرِ هذَا الطِّفْل وَ هُوَ یَتَلَظّی عَطَشاً مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ اَتاهُ اِلَیْکُمْ فَاسْقُوُهُ شَرْبَهً مِنَ الْماءِ؛ ‌ای مردم! شما برادرم، فرزندانم و یارانم را کشتید و به غیر از این کودک کسی نمانده است. او از تشنگی می‌سوزد در حالی که هیچ گناهی ندارد. او را با جرعه‌ای آب سیراب سازید.»

[۴۷] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۲، ص۱۴۷.

[۴۸] مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها، ص۴۹۸.

و در عبارتی دیگر فرمود: «اِنْ لَمْ تَرْحَمُونی فَارْحَمُوا هذَا الطِّفْل؛ اگر به من رحم نمی‌کنید به این کودک بی‌گناه رحم کنید.»

[۴۹] سبط ابن جوزی، یوسف بن حسام‌الدین، تذکره الخواص، ج۱، ص۲۲۷.

[۵۰] قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۵، ص۵۷.

[۵۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۷، ص۴۲.

[۵۲] قزوینی، سید محمدکاظم، زینب الکبری (علیهاالسّلام) من المهد الی اللحد، ص۲۰۸.

[۵۳] بیضون، لبیب، موسوعه کربلاء، ج۲، ص۱۴۶.

در همان لحظه که امام مشغول صحبت بود، به دستور عمر سعد، حرمله بن کاهل اسدی با تیری گلوی علی اصغر را نشانه گرفت و گوش تا گوش گلوی آن کودک را شکافت. امام کف دست خود را از خون علی پر کرد و به سوی آسمان‌ انداخت و فرمود: «اَللّهمَّ اِنّی اُشْهِدُکَ عَلی هؤُلاءِ الْقَوْمِ فَاِنَّهُمْ نَذَرُوا اَنْ لایَتْرُکُوا اَحَداً مِنْ ذُریَّهِ نَبیِّکَ؛ خدایا تو را شاهد می‌گیرم که این مردم قصد کرده‌اند از فرزندان پیامبرت حتی یک نفر را هم زنده نگذارند.» مصیبت چنان سوزناک بود که امام با چشمانی اشکبار به پیشگاه خداوند عرضه داشت: «اَللّهُمَّ احْکُم بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمٍ دَعَوْنا لِیَنْصُرُونا فَقَتَلُونا؛ خدایا بین ما و مردمی که ما را دعوت کرده‌