توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت رزق الله بن عبدالوهاب دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت رزق الله بن عبدالوهاب،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت رزق الله بن عبدالوهاب :

رزق‌الله بن عبدالوهاب تمیمی

تمیمی، رزق اللّه بن عبدالوهّاب، مکنّا به ابومحمد، محدّث و فقیه و واعظ حنبلی عراق در قرن پنجم است.

وی را تمیمی بغدادی نیز خوانده اند.

فهرست مندرجات

۱ – مشخصات
۲ – درگذشت
۳ – فرزندان
۴ – علمیت
۵ – سرودن شعر
۶ – مذهب
۷ – تالیفات
۸ – فهرست منابع
۹ – پانویس
۱۰ – منابع

مشخصات

به گفته خودش در ۳۹۶ به دنیا آمده، ولی در منابع سالهای ۴۰۰، ۴۰۱ و ۴۰۴ نیز ذکر شده است.

[۱] ابن ابی یعلی، طبقات الحنابله، ج۲، ص۲۵۱، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۲] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۷، بیروت ۱۳۷۲.

[۳] ابن جزری، غایه النهایه فی طبقات القرّاء، ج۱، ص۲۸۴، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.

[۴] مجیرالدین عبدالرحمان بن محمد حنبلی، المنهج الاحمد فی تراجم اصحاب الامام احمد، ج۲، ص۱۶۵، چاپ محمد محی الدین عبدالحمید، قاهره (بی تا).

خاندان وی عالم و فقیه بودند و او در روزگار خود از بزرگان عراق و بغداد به شمار می‌رفت.

پدرش (متوفی ۴۲۵) واعظ و مفتی بود.

[۵] ابن ابی یعلی، طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۸۲، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۶] ابن ابی یعلی، طبقات الحنابله، ج۲، ص۲۵۰، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۷] ابن عماد، شذرات الذّهب فی اخبار من ذهب، ج۳، ص۳۸۴، بیروت: دارالا´فاق الجدیده (بی تا).

تمیمی قرآن و علم قرائات را نزد ابوالحسن حمّامی خواند و از پدرش و کسانی چون ابوالحسین احمدبن محمدبن مُتیَّم، ابوعمربن مهدی و ابوعلی بن شاذان حدیث فرا گرفت.

[۸] خلیل بن ایبک صفدی، کتاب الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۱۱۳، ج ۱۴، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۱.

[۹] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۷، بیروت ۱۳۷۲.

[۱۰] ابن مفلح حنبلی، المقصد الارشد فی ذکر اصحاب الامام احمد، ج۱، ص۳۹۴، چاپ عبدالرحمان بن سلیمان عثیمین، ریاض ۱۴۱۰/۱۹۹۰.

وی فقه را از پدر و عمویش (عبدالواحد) و قاضی ابوعلی بن ابی موسی هاشمی آموخت و ابن خفّاف، از شاگردان ابن مجاهد (مؤلف القرائات الکبیر)، را نیز درک کرد.

[۱۱] ابن جوزی، مناقب الامام احمدبن حنبل، ج۱، ص۵۲۵، چاپ محمدامین خانجی کتبی، بیروت (بی تا).

[۱۲] محمدبن احمدذهبی، معرفه القرّاءالکبار علی الطبقات و الاعصار، ج۱، ص۲۴۷، چاپ محمدحسن شافعی، بیروت ۱۴۱۷ /۱۹۹۷ ب.

[۱۳] خلیل بن ایبک صفدی، کتاب الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۱۱۳، ج ۱۴، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۱.

[۱۴] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۷، بیروت ۱۳۷۲.

تمیمی پس از درک محضر عالمان، به نشر دانش پرداخت و تا ۴۵۰ در جامع منصور بغداد مجلس وعظ و حلقه درس داشت.

پس از انتقال او به باب المراتب در دارالخلافه بغداد، حلقه درس وی در جامع القصر تشکیل شد و او در آن‌جا حدیث و فقه تدریس می‌کرد.

[۱۵] ابن ابی یعلی، طبقات الحنابله، ج۲، ص۲۵۰، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۱۶] ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۱۷، ص۲۰، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.

[۱۷] ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۱۲، ص۱۶۰، ج ۱۲، چاپ احمد ابوملحم و دیگران، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

اشخاص بسیاری از وی حدیث فرا گرفتند، از جمله ابوالکرم شهرزوری، اسماعیل تیمی/ تمیمی، ابوسعد بغدادی و عبدالوهّاب اَنماطی.

[۱۸] محمدبن احمد ذهبی، سیراعلام النبلاء، ج۱۴، ص۱۰۴، چاپ محب الدین عمربن غرامه العمروی، بیروت ۱۴۱۷/ ۱۹۹۷ الف.

[۱۹] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۹ـ ۸۰، بیروت ۱۳۷۲.

تمیمی نزد خلفا و سلاطین زمان خود محترم بود و با آنان ارتباط داشت.

[۲۰] ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۱۲، ص۱۶۰، ج ۱۲، چاپ احمد ابوملحم و دیگران، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

[۲۱] ابن جزری، غایه النهایه فی طبقات القرّاء، ج۱، ص۲۸۴، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.

[۲۲] مجیرالدین عبدالرحمان بن محمد حنبلی، المنهج الاحمد فی تراجم اصحاب الامام احمد، ج۲، ص۱۶۶، چاپ محمد محی الدین عبدالحمید، قاهره (بی تا).

مقتدی، خلیفه عباسی ، وی را به دربار ملوک و سلاطین عراق عجم و خراسان و ماوراءالنهر فرستاد؛ او در این سفر نامه خلیفه را به ملکشاه سلجوقی داد.

[۲۳] خلیل بن ایبک صفدی، کتاب الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۱۱۳، ج ۱۴، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۱.

[۲۴] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۸۰، بیروت ۱۳۷۲.

تمیمی در همین سفر در برخی شهرها، از جمله اصفهان ، مجلس حدیث داشته و گفته شده است که بیش از صد تن از مردم اصفهان از او حدیث شنیده یا نقل کرده‌اند و برخی مانند احمدبن محمد سلفی از وی اجازه روایت حدیث گرفته اند.

[۲۵] طبقات الحنابله، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۲۶] خلیل بن ایبک صفدی، کتاب الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۱۱۳، ج ۱۴، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۱.

[۲۷] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۸۰، بیروت ۱۳۷۲.

[۲۸] ابن جزری، غایه النهایه فی طبقات القرّاء، ج۱، ص۲۸۴، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.

به گفته ابن جوزی ،

[۲۹] ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۱۷، ص۲۰، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.

تمیمی تا زمان حیات ابن ماکولا، قاضی القضاه بغداد ، همواره به عنوان گواه در دادگاه حاضر می‌شد، اما پس از مرگ وی از ادای شهادت در دادگاه خودداری کرد.

درگذشت

تمیمی در نیمه جمادی الاولی ۴۸۸ درگذشت.

[۳۰] ابن ابی یعلی، طبقات الحنابله، ج۲، ص۲۵۱، ج ۲، بیروت: دارالمعرفه (بی تا).

[۳۱] یاقوت حموی، معجم الادباء، ج۱۱، ص۱۳۶، بیروت ۱۴۰۰/۱۹۸۰.

[۳۲] ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۱۰، ص۲۵۳.

فرزندان

دو تن از فرزندان او، عبدالوهّاب و عبدالواحد، از واعظان و محدّثان حنبلی بوده اند.

[۳۳] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۸۵ ـ۸۶، بیروت ۱۳۷۲.

علمیت

وی را آشنا با علوم مختلف، از جمله قرائت و تفسیر و حدیث و لغت و فرایض و فقه ،

[۳۴] محمدبن احمدذهبی، معرفه القرّاءالکبار علی الطبقات و الاعصار، ج۱۴، ص۱۰۴، چاپ محمدحسن شافعی، بیروت ۱۴۱۷ /۱۹۹۷ ب.

همچنین پیشوای حنبلیان، کثیرالحدیث و موثق معرفی کرده و فصاحت بیان و نثر روان او را ستوده اند.

سرودن شعر

وی شعر نیز می‌سروده و برخی اشعارش در کتب شرح حال آمده است.

[۳۵] ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۱۷، ص۲۰ـ۲۱، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.

[۳۶] یاقوت حموی، معجم الادباء، ج۱۱، ص۱۳۷ـ ۱۳۸، بیروت ۱۴۰۰/۱۹۸۰.

[۳۷] ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۱۲، ص۱۶۰، ج ۱۲، چاپ احمد ابوملحم و دیگران، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

[۳۸] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۸۰ ـ۸۳، بیروت ۱۳۷۲.

مذهب

تمیمی با تصوف و اهل سیروسلوک نیز بی ارتباط نبوده است؛ به گفته ابن رجب

[۳۹] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۷ـ ۷۸، بیروت ۱۳۷۲.

با یکی از اصحاب شبلی مراوده داشته و از ابوعبدالرحمان سُلَمی اجازه نقل حدیث گرفته بوده است.

وی به مذهب حنبلی سخت پایبند بود و هر سال در ماههای رجب و شعبان و روز عرفه و روز عاشورا بر سر مزار احمدبن حنبل مجلس وعظ برپا می‌کرد.

[۴۰] ابن جوزی، مناقب الامام احمدبن حنبل، ج۱، ص۵۲۵، چاپ محمدامین خانجی کتبی، بیروت (بی تا).

[۴۱] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۸، بیروت ۱۳۷۲.

[۴۲] ابن مفلح حنبلی، المقصد الارشد فی ذکر اصحاب الامام احمد، ج۱، ص۳۹۵، چاپ عبدالرحمان بن سلیمان عثیمین، ریاض ۱۴۱۰/۱۹۹۰.

تالیفات

از آثار تمیمی شرح کتاب الارشاد در فقه، تألیف استادش ابوعلی بن ابی موسی هاشمی، و دو کتاب الخصال و الاقسام است.

[۴۳] ابن رجب، کتاب الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۷۹، بیروت ۱۳۷۲.

[۴۴] مجیرالدین عبدالرحمان بن محمد ح