توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت دمیهالقصر و عصره اهل‌العصر دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت دمیهالقصر و عصره اهل‌العصر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت دمیهالقصر و عصره اهل‌العصر :

دمیه القصر و عصره أهل العصر (کتاب)

کتاب دمیه القصر و عصره اهل العصر نوشته ابو الطیب باخرزی شاعر و ادیب عربی نویس ایرانی قرن پنجم است.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی مؤلف
۲ – معرفی کتاب
۳ – ویژگی‌ها و معایب
۴ – نسخه شناسی
۵ – پانویس
۶ – منبع

معرفی مؤلف

باخرزی، نور الدین ابو الحسن (ابو القاسم) علی بن حسن، شاعر و ادیب عربی نویس ایرانی قرن پنجم، برخی از منابع عنوان «تاج الرؤسا» و «الرئیس الشهید» را برای او به کار برده‌اند. تولد و نشاتش در باخرز (بخش و شهری در استان خراسان ) بوده و نسبت باخرزی بدین سبب است. پدرش ابو علی حسن بن ابی الطیب مردی ادیب و شاعر بود و نمونه‌ای از اشعارش در « تتمه الیتیمه » و «دمیه القصر» آمده است. ابو الحسن باخرزی تحصیلات اولیه نزد پدرش به انجام رسانید و قرآن کریم را حفظ کرد و سپس به نیشابور رفت و در آنجا فقه شافعی و حدیث را از امام موفق نیشابوری و شیخ ابو محمد عبدالله بن یوسف جوینی فراگرفت. از علما و ادبای دیگر بلاد نیز بهره جست. فلسفه را از ابو بکر قهستانی و نحو و ادب و بلاغت را از عبد القاهر جرجانی و ابن برهان و قصبانی و ابو الفرج جرجانی و محمد بن تمام آموخت. گرایش او بیشتر به شعر و ادب بود و چون در کتابت و انشاء مهارتی داشت پیشه دبیری برگزید و به دیوان رسائل و انشا پیوست و در شهرهای مختلف نیشابور و بغداد و بصره خدمت کرد. چندی را نیز در عراق و آذربایجان در خدمت صاحب ابو عبدالله حسین بن علی، وزیر طغرل سلجوقی بود و مدتی نیز از کاتبان محمد بن حسن وزیر بوده پس از آنکه کندری به وزارت طغرل رسید، به سابقه دوستی و همدرسی در مجلس امام موفق نیشابوری به نزدش رفت و علی رغم شعری که در ایام جوانی در هجای او سروده بود خلعت و نعمت یافت. با خواجه نظام الملک نیز نزدیک بود و در چند سفر او را همراهی می‌کرد. او هم به مناسبت وظیفه دیوانی و هم به جهت علاقه شخصی، سفرهای بسیار کرد، این سفرها که از آغاز جوانی او شروع شد تا زمان پیری ادامه داشت و آخرین آنها ظاهرا سفر نیشابور در سال ۴۶۶ ه بود. در بلاد مختلف با دیدار با ادبا و شعرا و استفاده از کتابخانه‌ها مواد فراوانی برای تالیف «دمیه القصر» فراهم کرد. وی پس از سالها دبیری از خدمت دیوانی کناره گرفت و در موطن خود باخرز سکنی گزید و احتمالا در همین دوران تالیف «دمیه القصر» را به پایان رسانید. سرانجام در ذی قعده ۴۶۷ در مجلس انس به دست غلامی ترک کشته شد. وی از ادیبان مشهور و شاعر ذو اللسانین عصر سلجوقی است که به هر دو زبان عربی و فارسی شعر می‌سروده است ولی آثار عربیش افزونتر است. آگاهی عمیق و گسترده اش از فرهنگ و ادب اسلامی از خلال «دمیه القصر» هویداست. در منابع موجود نام چند اثر از آثار وی ذکر شده است از جمله:
۱. غالیه السکاری در وصف نیشابور
۲. الاربعون فی الحدیث
۳. دیوان شعر به عربی و فارسی
۴. طرب نامه
۵. شعرای باخرز
۶. دمیه القصر و عصره اهل العصر

معرفی کتاب

«دمیه القصر» مهمترین اثر باخرزی، که نتیجه مطالعات ادبی و دیدار او با شعرای بلاد مختلف است، کتابی است در شرح حال و گزیده اشعار شاعران عرب زبان اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم این کتاب به تقلید « یتیمه الدهر » ثعالبی نوشته شده، در واقع ذیلی است بر آن، چنانکه «خریده القصر» عماد الدین کاتب اصفهانی (متوفای ۵۹۷) نیز ذیلی است بر «دمیه القصر». این کتاب برحسب تقسیم جغرافیایی به هفت باب تقسیم شده است:
۱. شاعران بدر و حجاز

[۱] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۱، ص۴۵.

۲. شاعران شام و دیار بکر و آذربایجان و جزیره

[۲] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۱، ص۱۰۹.

۳. شاعران عراق

[۳] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۱، ص۲۸۱.

۴. شاعران ری و جبال و اصفهان و فارس و کرمان

[۴] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۱، ص۴۰۹.

۵. شاعران جرجان و استرآباد و دهستان و قومس و خوارزم و ماوراء النهر

[۵] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۱، ص۵۵۹.

۶. شاعران خراسان و قهستان و سبت و سیستان و غزنه

[۶] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۲، ص۷۱۱.

۷. ادیبان غیر شاعر.

[۷] دمیه القصر وعصره اهل العصر، الباخرزی، ج۳، ص۱۴۷۷.