توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت خدا محوری دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت خدا محوری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت خدا محوری :

خدامحوری

نقش خدامحوری در زندگی انسان، باعث پایبندی به تکالیف الهی چون نماز، روزه، حج، خمس، زکات، جهاد، توبه و مانند آن دارند. خدا‌باوران هماره خداوند را در رفتارهای شخصی و اجتماعی خویش در نظر می‌گیرند و در دایره بایدها و نبایدهای الهی با کمال دقت راه رشد و بالندگی را می‌پیمایند. مقصد آنها رضا و رضوان الهی است و خداوند، قطب‌نمای تنظیم کارها و رفتار آنها است.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – سامان یافتن رفتارهای شخصی
۳ – وسیله انگاشتن دنیا
۴ – سامان یافتن رفتارهای اجتماعی
۵ – تسخیر قلب به محبت الهی
۶ – خدا محوران و محبت معصومین
۷ – مردم‌دوستی در سیره خدا باوران
۸ – مهرورزی در حریم خانه
۹ – مأخذ
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

مقدمه

خدا‌باوران هماره خداوند را در رفتارهای شخصی و اجتماعی خویش در نظر می‌گیرند و در دایره بایدها و نبایدهای الهی با کمال دقت راه رشد و بالندگی را می‌پیمایند. مقصد آنها رضا و رضوان الهی است و خداوند، قطب‌نمای تنظیم کارها و رفتار آنها است. البته خداباوری به معنی دوری گزیدن از نعمت‌های الهی و رهبانیت و گوشه‌گیری نیست. همان‌گونه که اباحه‌گری و بی‌قیدی نیز از جلوه‌های دین‌داری و خدا‌محوری نیست و این هر دو، راه به بی‌راهه خواهند برد. خدا محوران، همیشه حضور پروردگار را در ژرفای وجود خویش احساس می‌کنند:
دوست نزدیک‌تر از من به من است ••••••• وینت مشکل که من از وی دورم
چه کنم؟ با که توان گفت که او ••••••در کنار من و من مهجورم

[۱] سعدی، مصلح‌الدین، کلیات سعدی، تصحیح: محمد علی فروغی، تهران، ناهید ۱۳۷۵، چ ۱، ص۶۸.

خداجویان، دل‌را که حریم امن الهی است، به بیگانگان نمی‌سپارند، دلی‌ که با یاد خداوند می‌تپد و با ذکر فراوان آرام می‌گیرد: «و اذکروا الله کثیرا؛

[۲] جمعه/سوره۶۲، آیه۱۰۲.

خدا را بسیار یاد کنید.»
آنها با این ارتباط، جان خویش را از آلودگی‌ها پاک می‌سازند و در نتیجه، به کمال و سرافرازی می‌رسند، اینان خوش‌بینی، مردم‌ دوستی، نیک‌ خواهی و آرامش و آسایش را ارمغان راهشان می‌سازند و ناگفته پیداست که هرکس به دنبال پالایش و پاک‌سازی دل و جان خویش نباشد، در خسران و زیان بزرگ خواهد بود، همان‌گونه که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«قد افلح من زکیها و قد خاب من دسیها؛

[۳] شمس/سوره۹۱، آیه۹ و۱۰.

هر کس نفس خویش را پاک گردانید، به یقین، رستگار شد و هر‌که آلوده‌اش ساخت، بی‌شک بازنده است.»
خدا محوران به دورن خویش روشنی می‌دهند و با یاد خدا، جاده سلامت و سعادت را می‌پویند و دل آنان لبریز یاد خداست.

سامان یافتن رفتارهای شخصی

خدا باوران در عمل، بندگی را از دل و جان می‌پذیرند و تکالیف الهی را به انجام می‌رسانند و نیک می‌دانند که:
تلک حدود الله و من یطع الله و رسوله یدخله جنات تجری من تحتها الانهارخالدین فیها و ذلک الفوز العظیم.

[۴] نساء/سوره۴، آیه۱۳.

اینها حدود الهی است و هر کس از خدا و پیامبر او اطاعت کند، وی را به باغ‌هایی در‌آورد که از زیر (درختان) آن، نهرها روان است. در آن جاودانند و این، همان کام‌یابی بزرگ است.
انسان‌های خدامدار، پای‌بندی عجیب و محکمی به تکالیف الهی چون نماز، روزه، حج، خمس، زکات، جهاد، توبه و مانند آن دارند و اینها را نه از روی تکلف و سختی، بلکه از روی عشق به خالق و سپاس‌گویی از او، به عنوان هدیه‌ای الهی برای رشد و تعالی و تکامل خویش به جا می‌آورند و از انجام دادن آن خشنود می‌شوند.

[۵] گروهی از مؤلفان، جلوه‌های خدامحوری در زندگی انسان، مرکز مطالعات و تحقیقات حوزه نمایندگی ولی فقیه در جهاد کشاورزی، ص ۱۳-۱۸.

ایمان و یقین به خدا، در جان خدامحوران حالتی پدید می‌آورد که رفتارشان را کنترل می‌کند و آنان را از لغزش و گناه باز می‌دارد، آنان در حقیقت «الحافظون لحدود الله؛

[۶] توبه/سوره۹، آیه۱۱۲.

کسانی هستند که حدود الهی را رعایت می‌کنند» ایشان بر این باورند که خدا همواره بر کارهای آنان حاضر و ناظر و از ظاهر و باطن آنان آگاه است که: «الم یعلموا ان الله یعلم سرهم و نجواهم؛

[۷] توبه/سوره۹، آیه۷۸.

آیا نمی‌دانند خداوند از باطن آنها و سخنان سری ایشان آگاه است.» آنان با علم به این حضور، از دست زدن به گناه و تجاوز به حدود الهی همواره هراسناکند و خود را برای فردا آماده می‌سازند، روزی که نه مال و نه فرزند، هیچ‌کدام به کار انسان نمی‌آید و تنها قلب سلیم و عمل صالح، توشه آخرت است. از این‌رو، با دقت و وسواس به کارهای خود می‌پردازند که: «والتنظر نفس ما قدمت لغد؛

[۸] حشر/سوره۵۹، آیه۱۸.

و هر نفس بنگرد برای فردا (قیامت) چه عملی پیش می‌فرستد.»
خدامحوران جسم و جان را از ناپاکی‌ها می‌آلایند و هرگونه اقدامی را با توجه به پی‌آمدهای اخروی آن به انجام می‌رسانند.

وسیله انگاشتن دنیا

سعادت‌مندی و عاقبت‌به‌خیری، هشیاری و برنامه‌ریزی می‌طلبد. خدا‌محور می‌داند که زندگی دنیا، مرحله دیگری از حیات آدمی است که باید روزی از این مرحله نیز گذر کند. از این رو، دلبستگی به آن را تباه کننده ارزش‌ها و فضیلت‌ها می‌داند و این آیه نورانی را فرا روی خود می‌نهد که:
«ان الذین لایرجون لقاءنا رضوا بالحیاه الدنیا و اطمانو بها والذین هم عن آیاتنا غافلون، اولئک ماواهم النار بما کانوا یکسبون.

[۹] یونس/سوره۱۰، آیه۷.

[۱۰] یونس/سوره۱۰، آیه۸.

آنان‌که به دیدار ما (بازگشت به خداوند) امید و باور ندارند و به زندگی این جهان خشنود شدند و به آن رضایت دادند و کسانی‌ که از نشانه‌های ما غافلند، اینان جایگاهشان، به سزای آنچه می‌کردند، آتش دوزخ است.»
مولوی چه زیبا سروده است:
آب در کشتی، هلاک کشتی است ••••••آب در بیرون کشتی، پشتی است.
وی می‌خواهد بگوید دنیا به منزله آب است که باید به حرکت و سیر کشتی کمک و آن‌را پشتیبانی کند، نه اینکه خودش هدف و مقصود باشد، که اگر چنین شد، مانند آبی است که داخل کشتی می‌شود و آن‌را غرق می‌کند. دنیا و امکانات آن نیز اگر هدف انسان و زینت چشم و دل او شد، مایه نابودی وی می‌شود. هدف مومن، آخرت است نه دنیا که «الدنیا مزرعه الاخره»

[۱۱] احسائی، محمد بن علی، عوالی‌اللئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه، تحقیق مجتبی عراقی با مقدمه، آیت‌الله مرعشی نجفی، قم ۱۴۰۳، هـ ق، ص۹۴.

آری، دل‌بستگی، عشق به دنیا و دنیامداری، سرچشمه دوری از خدا و ایستایی است. البته بهره بردن از دنیا برای رسیدن به ارزش‌ها و شکوفایی استعداد‌ها، نه تنها نکوهیده نیست، بلکه شایسته و ستودنی است.
دنیا برای خدامحوران، تنها به منزله وسیله‌ای برای دست یابی به هدف‌های معنوی است.

سامان یافتن رفتارهای اجتماعی

خدامحوران هماره با مردم با گشاده‌رویی و تبسم سخن می‌گویند و به فرمان الهی گوش فرا می‌دهند. که: «وقولوا للناس حسنا؛

[۱۲] بقره/سوره۲، آیه۸۳.

و با مردم به زبان خوش سخن بگویید.» جبرئیل امین نزد رسول‌الله آمد و گفت: «خدای سلامت می‌رساند و می‌فرماید: با خلق من (مردم) مدارا کن.»

[۱۳] احسائی، محمد بن علی، عوالی الئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه، تحقیق مجتبی عراقی با مقدمه، آیت‌الله مرعشی نجفی، قم ۱۴۰۳، هـ ق، ص۱۹۴.

از دیگر کارهای خداپسندانه خداباوران، تلاش در راه برآوردن نیازهای برادران دینی است. آنان در این راه از هیچ کوششی فروگذار نیستند. امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «کسی‌که یکی از نیازهای برادر دینی‌اش را برآورد، خدای عزوجل صد هزار حاجت‌های او را برآورده می‌سازد که نخستین از آنها، بهشت است.»

[۱۴] احسائی، محمد بن علی، عوالی الئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه، تحقیق مجتبی عراقی با مقدمه، آیت‌الله مرعشی نجفی، قم ۱۴۰۳، هـ ق، ص۹۴.

خداباوران، اهل مداراورزی با مردم هستند و با گشاده‌رویی با آنان برخورد می‌کنند و همواره می‌کوشند نیازهای برادران دینی خود را برآورده سازند.

تسخیر قلب به محبت الهی

محبت، در فرهنگ اسلامی معنایی بس والا دارد و شایسته است که محبت خوبان را در قلب خود جای دهیم؛ زیرا به هرچه محبت پیدا کنیم، به تدریج، با همان چیز، انس و الفتی ناگسستنی خواهیم یافت.
پیامبر گرامی اسلام می‌فرماید: «انسان با کسی است که او را دوست می‌دارد.»

[۱۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۷، ص۱۳.

البته بالاترین محبت‌ها، محبت به خداوند است. در انس و الفت با خداوند، چنان لذتی نهفته است که هیچ چیز را یارای برابری با آن نیست. پیامبر گرامی اسلام می‌فرماید:
خدا به موسی بن عمران وحی کرد: مرا دوست بدار و دوستی مرا در دل‌های دیگران بگستران. موسی عرض کرد: ‌ای خدا من دوستت دارم، ولی چگونه تو را نزد بندگانت محبوب سازم؟ خدا فرمود: نعمت‌هایی را که به آنان داده‌ام، به ایشان یادآوری کن، زیرا آنان جز خوبی از من ندیده و به یاد ندارند.

[۱۶] محمودی، محمد جواد ، ترتیب الامالی، مؤسسه المعارف الاسلامیه، ۱۴۲۱ هـ ق، چ ۱، ج۶، ص۳۶۰.

به راستی، وقتی رنگ‌ها، طبیعت زیبا، شگفتی‌های بی‌نظیر و چهره‌های زیبا، کشش‌های عجیبی در دل‌ها ایجاد می‌کند، شناخت و آگاهی از سرچشمه زیبایی‌های یاد شده یعنی پروردگار بزرگ، چه شوق و لذتی به همراه خواهد داشت و البته دلی که جایگاه غیر خدا باشد، نمی‌تواند به طور کامل در اختیار خداوند باشد. از این رو، امام حسین (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«انت الذی ازلت الاعیار عن قلوب احبائک حتی لم یحبوا سواک؛

[۱۷] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۹۸، ص۲۲۶.

خدایا تویی که میل به دیگران را از دل‌های دوستانت بیرون کردی تا جز تو را دوست نداشته باشند.»
بر پایه آیات قرآن، گروهی