توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت حضرت حزقیال (علیه‌السّلام) دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت حضرت حزقیال (علیه‌السّلام)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت حضرت حزقیال (علیه‌السّلام) :

حضرت حزقیل

حِزْقیل، از پیامبران بزرگ بنی‌اسرائیل در سده ششم پیش از میلاد است. او سومین خلیفه از خلفای حضرت موسی (علیه‌السلام) پس از یوشع و کالب بن یوفنا بود که به نبوت بنی‌اسرائیل مبعوث شد.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – معنای حزقیل
۳ – تبعید به بابل
۴ – حزقیل در منابع تاریخی
۵ – مدفن حزقیل
۶ – بیان چند روایت
۶.۱ – روایت دیگر
۶.۲ – روایت دیگر
۷ – فهرست منابع
۸ – پانویس
۹ – منبع

معرفی اجمالی

حضرت حزقیل (علیه‌السلام)، سومین خلیفه از خلفای حضرت موسی (علیه‌السلام) پس از یوشع و کالب بن یوفنا بود که به نبوت بنی‌اسرائیل مبعوث شد.

[۱] مسکویه رازی، ابوعلی، تجارب الامم، ج‌۱، ص۷۱، تحقیق:امامی، ابوالقاسم، سروش، تهران، چاپ دوم، ۱۳۷۹ش.

[۲] طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ طبری)، ج‌۱، ص۴۵۷، تحقیق:ابراهیم، محمد ابوالفضل، دارالتراث، بیروت، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق.

[۳] ابن کثیر دمشقی‌، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج‌۲، ص۳، دارالفکر، بیروت، ۱۴۰۷ق.

[۴] ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج‌۱، ص۲۱۰، دار صادر، بیروت، ۱۳۸۵ق.

[۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج‌۱۳، ص۳۸۳، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۶] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج۵، ص۲۹۴.

[۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۳۳.

[۸] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۲۲۱ـ۲۲۲، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

او پسر بوذی (بوزی)

[۹] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج‌۳، ص۴، مکتبه الثقافه الدینیه، بور سعید، بی‌تا.

[۱۰] ابن قتیبه، ابومحمد عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۵۱، تحقیق:ثروت عکاشه، الهیئه المصریه العامه للکتاب، قاهره، چاپ دوم، ۱۹۹۲م.

[۱۱] ابن کثیر دمشقی‌، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج‌۲، ص۳، دارالفکر، بیروت، ۱۴۰۷ق.

یا نوری

[۱۲] ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج‌۱، ص۲۱۰، دار صادر، بیروت، ۱۳۸۵ق.

بود. حزقیل را «ابن‌العجوز» گویند؛ زیرا مادرش پیرزنی عقیم بود که صاحب فرزندی نمی‌شد تا عاقبت در سن پیری از خدا فرزندی درخواست کرد و خداوند حزقیل را به او داد.

[۱۳] طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ طبری)، ج‌۱، ص۴۵۷، تحقیق:ابراهیم، محمد ابوالفضل، دارالتراث، بیروت، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق.

[۱۴] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، دیوان المبتدا و الخبر (تاریخ ابن خلدون‌)، ج‌۲، ص۱۰۲، تحقیق خلیل شحاده، دارالفکر، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۸ق.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق:بلاغی‌، محمدجواد، ج‌۲، ص۱۳۳.

[۱۶] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج۵، ص۲۷۲.

[۱۷] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۲۲۱ـ۲۲۲، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

در روایات از حضرت حزقیل با عنوان «حزقیل نبی» یاد شده است.

[۱۸] برقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، ‌ ج‌۲، ص۵۵۳ – ۵۵۴، محقق و مصحح:محدث، جلال‌الدین، دارالکتب الاسلامیه، قم، چاپ دوم، ۱۳۷۱ق.

[۱۹] شیخ صدوق، التوحید‌، ص۴۲۲، محقق و مصحح:حسینی، ‌هاشم، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، ۱۳۹۸ق.

[۲۰] قطب‌الدین راوندی، سعید بن هبه الله، قصص الانبیاء (علیه‌السلام)، ص۲۴۱، محقق و مصحح:عرفانیان یزدی، غلام‌رضا، مرکز پژوهش‌های اسلامی، مشهد، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.

مشهور مورخان و مفسران گفته‌اند که حزقیل همان ذوالکفل است که از پیامبران بوده

[۲۱] حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج‌۱، ص۳۷۸، دارالفکر، بیروت، بی‌تا.

[۲۲] یاقوت حموی، شهاب‌الدین ابوعبدالله، معجم البلدان، ج‌۳، ص۳۷۲، دار صادر، بیروت، چاپ دوم، ۱۹۹۵م.

[۲۳] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق:بلاغی‌، محمدجواد، ج‌۲، ص۱۳۳.

[۲۴] ابن‌هائم، شهاب‌الدین احمد بن محمد، التبیان فی تفسیر غریب القرآن، ص۲۳۳، دارالغرب الاسلامی، بیروت، چاپ اول، ۱۴۲۳ق.

[۲۵] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج‌۱۳، ص۴۸۳، دارالکتب الاسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۲۶] بلاغی، سید عبدالحجت، حجه التفاسیر و بلاغ الاکسیر، مقدمه اول، ج‌۱، ص۴۶۴، انتشارات حکمت، قم، ۱۳۸۶ق.

و در قرآن بعد از نام اسماعیل و ادریس («وَ اِسْماعیلَ وَ اِدْریسَ وَ ذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِنَ الصَّابِرینَ»)

[۲۷] انبیاء/سوره۲۱، آیه۸۵.

نام برده شده است.
درباره علت موسوم شدنش به این نام گفته‌ شده که هفتاد پیغمبر را از قتل نجات داد و به آن‌ها گفت: شما با آسایش خاطر بروید؛ زیرا اگر من یک نفر کشته شوم، بهتر از آن است که همه شما کشته شوید. چون یهودیان به نزد حزقیل آمده و در مورد هفتاد پیغمبر از او سؤال کردند، به آن‌ها گفت: از آن‌جا رفتند و من نمی‌دانم کجا هستند. خدای تعالی ذوالکفل را نیز از شر آن‌ها حفظ فرمود.

[۲۸] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق:بلاغی‌، محمدجواد، ج‌۲، ص۱۳۳.

[۲۹] مقاتل‌ بن سلیمان، تفسیر مقاتل‌ بن سلیمان، ذیل آیه، چاپ عبداللّه محمود شحاته، (قاهره) ۱۹۷۹۱۹۸۹.

[۳۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۳۳.

[۳۱] مطهر بن طاهر مقدسی، کتاب البدء و التاریخ، ج۳، ص۱۰۰، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.

او در تدبیر امور بنی‌اسرائیل با کالب همکاری داشت و بعد از وی زمام امور را به دست گرفت.

[۳۲] ابن‌خلدون، عبدالرحمن بن محمد، العبر، ج۲، ص۱۰۲.

پس از مرگ حزقیل، الیاس بر قوم بنی‌اسرائیل مبعوث شد.

[۳۳] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، چاپ بیروت، ج۱، ص۴۶۱.

معنای حزقیل

نام او در زبان عبری یحِزْقیل است که، با استناد به عهد عتیق، معانی گوناگونی برای آن ذکر شده است، از جمله «خدا قوی است» یا «خدا قوی می‌سازد».

[۳۴] دانشنامه معیار کتاب مقدّس، ذیل “Ezeliel.I”.

[۳۵] دایرهالمعارف دین، ذیل “Ezekiel”.

براساس عهد عتیق، حزقیل، پسر بوزی کاهن، در اورشلیم متولد شد و دوران کودکی و نوجوانی‌اش را در آن‌جا گذراند

[۳۶] عهد عتیق، کتاب حزقیال نبی، ۳:۱.

[۳۷] جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، ذیل «حزقیل یا حزقیال»، بیروت ۱۹۲۸، چاپ افست تهران ۱۳۴۹ش.

[۳۸] ساموئل شولتس، عهد عتیق سخن می‌گوید، ج۱، ص۳۱۸ـ۳۱۹، ترجمه مهرداد فاتحی: شورای کلیساهای جماعت ربانی، آموزشگاه کتاب مقدس.

در منابع اسلامی نام پدر حزقیل، به اختلاف، بور، بوری، بوذی و بوزی آمده

[۳۹] دینوری، ابن‌ قتیبه، المعارف، ج۱، ص۵۱، چاپ ثروت عکاشه، قاهره ۱۹۶۰.

[۴۰] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج۵، ص۲۷۲.

[۴۱] مطهر بن طاهر مقدسی، کتاب البدء و التاریخ، ج۳، ص۹۸، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.

[۴۲] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۲۲۱، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

و گفته شده که از نسل لاوی‌ پسر یعقوب بوده است.

[۴۳] حمداللّه مستوفی، تاریخ گزیده، ج۱، ص۴۵.

تبعید به بابل

در سال ۵۹۷ ق م، در ۲۵ سالگی، به همراه یهودیاکین، پادشاه یهودا، و هزاران تن دیگر به فرمان نبوکدنصر به سرزمین بابل تبعید شد.

[۴۴] هنری هلی، راهنمای کتاب مقدس، ج۱، ص۳۱۸، ترجمه جسیکا باباخانیان، سابرینا بدلیان، و ادوارد عیسی‌بیک، هلند ۲۰۰۰.

[۴۵] ساموئل شولتس، عهد عتیق سخن می‌گوید، ج۱، ص۳۱۹، ترجمه مهرداد فاتحی: شورای کلیساهای جماعت ربانی، آموزشگاه کتاب مقدس.

حزقیل و دیگر تبعیدی‌ها ظاهرآ در دهکده‌ای در تل ـ ابیب، کنار نهر خابور (منشعب از فرات) در نزدیکی شهر بابل، اقامت داشتند

[۴۶] هنری هلی، راهنمای کتاب مقدس، ج۱، ص۳۲۱، ترجمه جسیکا باباخانیان، سابرینا بدلیان، و ادوارد عیسی‌بیک، هلند ۲۰۰۰.

[۴۷] ساموئل شولتس، عهد عتیق سخن می‌گوید، ج۱، ص۳۲۰، ترجمه مهرداد فاتحی: شورای کلیساهای جماعت ربانی، آموزشگاه کتاب مقدس.

و در همین مکان وی به نبوت رسید.

[۴۸] عهد عتیق، کتاب حزقیال‌نبی، ۱:۱ـ۳.

حزقیل در دوران اسارت (حدود سال‌های ۵۹۳ تا ۵۷۰ق‌م) پیامبر قومِ تبعید شده بود.

[۴۹] هنری هلی، راهنمای کتاب مقدس، ج۱، ص۳۱۸، ترجمه جسیکا باباخانیان، سابرینا بدلیان، و ادوارد عیسی‌بیک، هلند ۲۰۰۰.

دانیال و ارمیا نیز از پیامبران معاصر وی در این دوران بودند.

[۵۰] هنری هلی، راهنمای کتاب مقدس، ج۱، ص۳۱۸، ترجمه جسیکا باباخانیان، سابرینا بدلیان، و ادوارد عیسی‌بیک، هلند ۲۰۰۰.

رسالت حزقیل در میان اسرا مبارزه با انبیای دروغین و خبردادن از نابودی قریب‌الوقوع اورشلیم بود.

[۵۱] ساموئل شولتس، عهد عتیق سخن می‌گوید، ج۱، ص۳۲۰، ترجمه مهرداد فاتحی: شورای کلیساهای جماعت ربانی، آموزشگاه کتاب مقدس.

[۵۲] دایرهالمعارف دین، ذیل “Ezekiel”.

کتاب حزقیل یکی از کتاب‌های عهدعتیق و شامل ۴۸ باب و دربردارنده موضوعاتی چون سقوط اورشلیم، نبوات حزقیل درباره ملت‌های بیگانه و اتحاد دوباره بنی‌اسرائیل‌است.

[۵۳] دایرهالمعارف‌دین، ذیل “Ezekiel”.

[۵۴] ساموئل شولتس، عهد عتیق سخن می‌گوید، ج۱، ص۳۲۱ـ۳۳۵، ترجمه مهرداد فاتحی: شورای کلیساهای جماعت ربانی، آموزشگاه کتاب مقدس.

حزقیل در منابع تاریخی

نام حزقیل صریحاً در قرآن نیامده است، اما مفسران مسلمان آیه ۲۴۳ سوره بقره را با وی مرتبط دانسته‌اند. در این آیه از قومی سخن گفته شده است که از ترس مرگ سرزمینشان را ترک کردند، سپس خدا آن‌ها را میراند و دوباره زنده کرد.
منابع تفسیری در توضیح این آیه اقوالی ذکر کرده‌اند، از جمله این‌که شمار بسیاری از بنی‌اسرائیل، اهل شهری به نام داوَردان، از ترس طاعون، و به روایتی وبا، سرزمینشان را ترک کردند، اما خدا جان همه آنان را گرفت.
حزقیل‌ نبی که در حال عبور از کنار اجساد آنان بود، با دیدن استخوان‌های پوسیده و پراکنده‌شان، از خدا خواست که آنان را زنده کند و به دعای حزقیل، خدا همه آنان را زنده کرد.

[۵۵] احمد بن محمد ثعلبی، الکشف و البیان، ج۲، ص۲۰۲، المعروف تفسیرالثعلبی، چاپ علی عاشور، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.

[۵۶] زمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۱، ص۲۹۰.

[۵۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۳۳.

[۵۸] مقاتل‌ بن سلیمان، تفسیر مقاتل‌ بن سلیمان، ذیل آیه، چاپ عبداللّه محمود شحاته، (قاهره) ۱۹۷۹۱۹۸۹.

[۵۹] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج۵، ص۲۶۹.

در برخی‌ منابع‌ اسلامی،

[۶۰] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۱۶۶، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

[۶۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۲۵.

در توضیح آیه ۲۸ سوره مؤمن (وَ قالَ رَجُلٌ مؤمنٌ مِن آلِ فِرعونَ یکتُمُ ایمانَهُ…)، از حزقیل دیگری یاد شده که ملقب به مؤمن آل فرعون است. بنابه گزارش ثعلبی،

[۶۲] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۱۶۶، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

او نجار بود و به‌ درخواست مادر موسی برای او صندوقی ساخت تا فرزندش را در آن بگذارد و به رودخانه بیندازد. وی مدت زیادی در خدمت فرعون بود، در حالی‌که ایمان خود را مخفی می‌کرد. پس از غلبه موسی بر ساحران، ایمانش را آشکار کرد و همراه آنان، به دستور فرعون، به قتل رسید.
در تواریخ اسلامی نیز ماجرای این قوم، با اختلافاتی و گاه در نهایت اختصار، نقل شده است.

[۶۳] دینوری، ابن‌ قتیبه، المعارف، ج۱، ص۵۱، چاپ ثروت عکاشه، قاهره ۱۹۶۰.

[۶۴] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، چاپ بیروت، ج۱، ص۴۵۷۴۵۸.

[۶۵] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، چاپ بیروت، ج۱، ص۵۹ـ۶۰.

[۶۶] مطهر بن طاهر مقدسی، کتاب البدء و التاریخ، ج۳، ص۹۸، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.

همچنین ثعلبی در قصص الانبیاء

[۶۷] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۲۲۱ـ۲۲۳، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

اقوال مفسران و مورخان را درباره این ماجرا آورده است. به نظر می‌رسد برخی از قسمت‌های این داستان در منابع تاریخی و تفسیری، از داستان رؤیای استخوان‌های خشک که در عهد عتیق

[۶۸] عهد عتیق، کتاب حزقیال نبى، :۳۷ ۱ـ۱۴

آمده، گرفته شده است.

[۶۹] دائرهالمعارف قرآن ، ذیل”Ezekiel”.

[۷۰] د اسلام، چاپ دوم، ذیل مادّه.

مدفن حزقیل

حزقیل را گروهی از یهودیان در سرزمین بابل کشتند.

[۷۱] ابن‌جوزی، المنتظم فی تاریخ‌الملوک و الامم، ج۱، ص۳۸۲، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.

یاقوت‌ حموی

[۷۲] یاقوت حموی، شهاب‌الدین ابوعبدالله، معجم البلدان، ج‌۳، ص۳۷۲، دار صادر، بیروت، چاپ دوم، ۱۹۹۵م.

مدفن او را بَرمَلاحه، منطقه‌ای در بابل نزدیک حلّه، دانسته

[۷۳] علی‌ بن ابی‌بکر هروی، کتاب الاشارات الی معرفه الزیارات، ج۱، ص۷۶، چاپ ژانین سوردل تومین، دمشق ۱۹۵۳.

و همچنین در جاهای دیگر

[۷۴] علی‌ بن ابی‌بکر هروی، کتاب الاشارات الی معرفه الزیارات، ذیل «داوردان»، چاپ ژانین سوردل ـ تومین، دمشق ۱۹۵۳.

[۷۵] علی‌ بن ابی‌بکر هروی، کتاب الاشارات الی معرفه الزیارات، چاپ ژانین سوردل ـ تومین، دمشق ۱۹۵۳.

نوشته است که اهالی داوردان در همان جایگاهی که با دعای حزقیل زنده شدند، دیری ساختند که به دیر هزقل معروف شد. این دیر، که بین بصره و عسکر مُکْرَم قرار دارد، همان جایی است که داستان مذکور در قرآن، در آن روی داده است. منابع جدید نیز مدفن وی را نزدیکی حلّه یا حوالی بغداد دانسته‌اند.

[۷۶] د. جودائیکا، ذیل “Ezekiel. Ezekiel’s tomb”.

[۷۷] جیمز هاکس، قاموس کتاب مقدس، ذیل «حزقیل یا حزقیال»، بیروت ۱۹۲۸، چاپ افست تهران ۱۳۴۹ش.

[۷۸] نواده مهلب پسر محمد پسر شادی‌، مجمل التواریخ و القصص، ص۴۳۵، محقق و مصحح: ملک الشعراء بهار، رمضانی، بهجت، کلاله خاور، تهران، چاپ دوم، بی‌تا.

بیان چند روایت

براساس حدیثی نبوی، حزقیل، حبیب نجار (مؤمن آل‌یس) و حضرت علی (علیه‌السلام) کسانی‌اند که حتی لحظه‌ای به خدا کافر نشدند.

[۷۹] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۱۶۶، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

[۸۰] احمد بن محمد ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ج۱، ص۳۶۶، المسمی عرائس‌المجالس، بیروت: المکتبه الثقافیه.

[۸۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۶۵۹.

روایت دیگر

هشام بن سالم