توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت حسد از نگاه اخلاق اسلامی دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت حسد از نگاه اخلاق اسلامی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت حسد از نگاه اخلاق اسلامی :

پاورپوینت حسد از نگاه اخلاق اسلامی

حسد بدترین رذایل اخلاقی، و حاسد، شریرترین مردمان است. و از این جهت آیات و اخبار بی‌نهایت در مذمّت این صفت وارد شده است.

فهرست مندرجات

۱ – مفهوم‌شناسی
۲ – نصیحت
۳ – حسد بدترین رذایل
۴ – صفات حسود
۵ – غبطه
۶ – علل و اسباب حسد
۶.۱ – عداوت و دشمنی
۶.۲ – عزت‌نفس
۶.۳ – کبر
۶.۴ – تعجب
۶.۵ – ترس از نرسیدن به مقصود
۶.۶ – حبّ‌ریاست
۶.۷ – خباثت درونی و بخل ذاتی
۷ – راه علاج حسد
۷.۱ – راه علمی
۷.۲ – معالجه عملی
۸ – پانویس
۹ – منبع

مفهوم‌شناسی

حسد عبارت است از آرزوی زوال نعمتی از برادر مسلم خود، از نعمت‌هائی که صلاح او باشد. و اگر تمنّای زوال نعمت از او نکند، بلکه مثل آن را از برای خود خواهد، آن را «غبطه» و «منافسه» خوانند. و اگر زوال چیزی را از کسی خواهد، که صلاح او نباشد آن را غیرت گویند.

نصیحت

ضدّ حسد، نصیحت است. و آن عبارت است از: خواستن نعمتی برای برادر مسلم که صلاح او باشد، و چون هر کسی نمی‌تواند بفهمد که این نعمت صلاح است یا فساد، و بسا چیزهائی که در نظر ظاهر، کسی آن را صلاح پندارد و در حقیقت فساد بر صاحب خود باشد، پس شرط نصیحت و دوستی آن را صلاح پندارد و در حقیقت فساد بر صاحب خود باشد.
پس شرط نصیحت و دوستی آن است که در اموری که صلاح و فساد آن مشتبه است، خواستن و نخواستن آن از برای برادر دینی مشروط به صلاح و فساد باشد، یعنی چنان خواهد که: اگر در واقع صلاح اوست باقی باشد. و اگر باعث فساد است، زایل شود. معیار در نصیحت، آن است که: آنچه را از برای خود خواهی از برای برادر خود نیز بخواهی. و آنچه را که از برای خود مکروه داشته باشی، از برای او نیز مکروه داشته باشی.

حسد بدترین رذایل

معیار در حسد، آن است که: آنچه را از برای خود نخواهی از برای او خواهی. و آنچه را از برای خود خواهی، از برای او هم نخواهی. مخفی نماند که: حسد، اشدّ امراض نفسانیّه، و دشوارترین همه، و بدترین رذایل، و خبیث‌ترین آنهاست.
عقبه زین صعب‌تر در راه نیست ‌ ای خنک آن کس حسد همراه نیست.
صاحب خود را به عذاب دنیا گرفتار، و به عقاب عقبی مبتلا می‌سازد، زیرا که: حسود در دنیا لحظه‌ای از حزن و الم و غصه و غم خالی نیست. چون که او هر نعمتی که از کسی دید متالّم می‌شود. و چون نعمت خدا نسبت به بندگان خود بی‌نهایت است، و هرگز منقطع نمی‌شود، پس حسود بیچاره، پیوسته محزون و غمناک است. و اصلا به محسود ضرری نمی‌رسد، بلکه ثواب و حسنات او زیاد می‌شود. و درجات او بلند می‌گردد. و به جهت غیبتی که حسود از او می‌کند و سخنی که نباید، در حق او می‌گوید، گناه محسود را بر دوش خود می‌گیرد. و اعمال نیک خود را به نامه اعمال او نقل می‌نماید. و با وجود همه این‌ها اگر حسود به دقّت تامل کند، می‌فهمد که: او در مقام عناد و ضدّیت با رب‌الارباب است، زیرا که: هر که را نعمتی و کمالی است از «رشحات» فیض واجب‌الوجود، و مقتضای حکمت شامله، و مصلحت کامله او است.
پس مشیّت و اراده او چنین اقتضا فرموده است که: آن نعمت از برای آن بنده حاصل باشد. ولی این حسود مسکین، زوال آن را می‌خواهد. و این نیست مگر نقیض مقدّرات الهی را خواستن. و اراده خلاف مراد خدا را کردن، بلکه حسود، طالب نقص بر خداوند سبحانه است. یا خدا را العیاذبالله جاهل می‌داند، زیرا که: اگر آن محسود را لایق آن نعمت می‌داند و با وجود این، زوال آن را از خدا می‌طلبد، این نقص بر خداست، که کسی را که سزاوار نعمتی باشد منع نماید. و اگر او را لایق نمی‌داند، پس خود را به مصالح و مفاسد داناتر از خدا می‌داند. و این هر دو کفر است.
چون شکی نیست که: آنچه خدا می‌کند محض خیر و مصلحت، و خالی از جمیع شرور و مفاسد است. پس حاسد در حقیقه دشمن خیر، و طالب شرّ و فساد است. پس او شرور و مفسد است. و از این‌ها معلوم می‌شود سرّ آنچه ذکر شد، که: حسد، بدترین رذایل، و حاسد، شریرترین مردمان است و چه خباثت از این بالاتر که: کسی از راحت بنده‌ای از بندگان خدا متالّم باشد، که هیچ ضرری به او نداشته باشد. و از این جهت آیات و اخبار بی‌نهایت در مذمّت این صفت وارد شده است.
چنانکه خدای تعالی در مذّمت قومی می‌فرماید: «امْ یَحْسُدون النَّاسَ عَلی ما آتیهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ؛

[۱] نساء/سوره۴، آیه۵۴.

یا این‌که نسبت به مردم بر آنچه خدا از فضلش به آنان بخشیده حسد می‌ورزند؟» از حضرت پیغمبر (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم) مروی است که: «حسد، می‌خورد اعمال حسنه را، همچنان که آتش هیزم را می‌خورد.» و از آن حضرت منقول است که: «پروردگار عالم به موسی بن عمران (علیه‌السّلام) وحی فرمود که: حسد مبر به مردم بر آنچه از فضل من به ایشان رسیده است. و چشم‌های خود را بر آن مینداز و دل خود را همراه او مکن. به درستی‌که: کسی که حسد دارد خشمناک بر نعمت‌های من است. و برابری می‌کند قسمت‌هائی را که من میان بندگان خود تقسیم کرده‌ام. و هر که چنین باشد من از او نیستم و او از من نیست.»
و نیز از آن بزرگوار منقول است که: «ترسناک‌ترین چیزی که از آن بر امت خود می‌ترسم این است. که: مال ایشان زیاد شود، پس بر یکدیگر حسد بورزند و یکدیگر را به قتل رسانند.» و نیز فرمود: «به درستی که از برای نعمت‌های خدا، دشمنانی هست. عرض شد: کیان‌اند؟ فرمود: کسانی که مردم را بر آنچه از فضل خدا به ایشان رسیده حسد می‌برند.» و در بعضی از احادیث قدسیّه وارد شده است که: «خدا فرمود که: حاسد، دشمن نعمت من، و خشمناک از برای قضای من است. و راضی به قسمتی که در میان بندگانم کرده‌ام نیست.»
و از حضرت ابی عبدالله (علیه‌السّلام) مروی است که: «آفت دین، حسد و عجب و فخر است.» و نیز از آن جناب مروی است که: «حاسد ضرر به نفس خود می‌رساند پیش از آنکه ضرری به محسود برسد، مانند ابلیس، که به واسطه حسد، از برای خود لعنت را حاصل کرد و از برای آدم برگزیدگی و هدایت و بلندی و ارتفاع به محل حقایق عهد و اصطفا را. پس محسود باش و حاسد مباش. به درستی که ترازوی حاسد، به واسطه ترازوی محسود همیشه سبک است، یعنی اعمال نیک حاسد به ترازوی اعمال محسود گذارده می‌شود. و روزی هر کسی قسمت شده است. پس چه نفعی می‌رساند حسد به حاسد؟ و چه ضرر می‌رساند به محسود؟ و اصل حسد، از کوری دل، و انکار فضل خداست. و این، دو بال‌اند از برای کفر. و فرزند آدم به واسطه حسد در حسرت ابدی افتاد و به هلاکتی رسید که هرگز نجاتی از برای او نیست.»
و از کلام بعضی از حکماست که: «حسد، جراحتی است که بهبود از برای آن نیست.» و یکی از بزرگان دین گفته است که: «حاسد را از مجالس و مجامع عاید نمی‌شود مگر مذمت و ذلت. و از ملائکه به او نمی‌رسد مگر بغض و لعنت. و از خلق نفعی نمی‌برد مگر غم و محنت. و در وقت مردن نمی‌بیند مگر هول و شدّت. و در قیامت چیزی به او نمی‌رسد مگر عذاب و فضیحت.»

صفات حسود

و بدان‌که صاحب این صفت، همیشه خوار و بی‌مقدار است. و از این جهت است که: حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرموده است که: «الحسود لا یسود.» یعنی: «صاحب حسد، باشرافت و بزرگ نمی‌گردد.» و حسود پیوسته به غصه و الم گرفتار است و از این جهت است که سیّد انس و جانّ فرموده: «اقلّ النّاس لذّه، الحسود.» یعنی: «کمترین مردمان از حیث لذّت، حسود است.» چون که: مذاق طبعش همیشه از تلخی حسد متغیر است. و بر طبق این کلام است آنچه حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرموده‌اند: «الحسود مغموم» یعنی: «حسد، آدمی را به غم و‌اندوه مبتلا می‌سازد.»
خلاصه آنکه: صفت حسد، موجب عذاب و نکال اخروی، و مایه‌ی اندوه و ملال دنیوی است. و آدمی را صفتی از این ناپسندتر، و دل بیچاره را مرضی از این کشنده‌تر نیست. و اخبار و آثار در مذمت آن بی‌شمار وارد شده است. و آنچه مذکور شد از برای قابل هدایت کافی است. و این همه در صورتی است که غرض او از زوال نعمت از محسود امر دینی نباشد. اما هرگاه غرض، دینداری باشد داخل حسد نیست. و بر آن ضرری مترتب نمی‌باشد، مثل اینکه: هر گاه نعمت