توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت تمیم بن مقبل عجلانی دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت تمیم بن مقبل عجلانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت تمیم بن مقبل عجلانی :

تمیم بن ابی بن مقبل عجلانی

تمیم بن ابیّ بن مقبل عجلانی، ابوکعب (یا ابوحُره) (د نیم سد ۱ق/۷م)، شاعر مخضرم عرب، از اصل قیس بن عیلان است.

فهرست مندرجات

۱ – شخصیت‌شناسی
۲ – ازدواج تمیم
۳ – سیاست تمیم
۴ – اشعار تمیم
۵ – منابع
۶ – پانویس
۷ – منبع

شخصیت‌شناسی

تَمیمِ بْنِ اُبَیِّ بْنِ مُقْبِلِ عَجْلانی نه تاریخ تولدش معلوم است، نه تاریخ وفاتش. برخی وی را به اشتباه ابن‌اُبی ‌مقبل گفته‌اند.

[۱] محمد بن‌ حبیب، «کنی‌الشعراء و من غلبت کنیته علی اسمه»، نوادر المخطوطات، ج۱، ص۲۸۹، به کوشش عبدالسلام هارون، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.

[۲] عبدالله بن‌ قتیبه، الشعر و الشعراء، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، عالم‌الکتب.

نیز دو کنیه برای او ذکر کرده‌اند: ابوکعب

[۳] محمد بن‌ حبیب، «کنی‌الشعراء و من غلبت کنیته علی اسمه»، نوادر المخطوطات، ج۱، ص۲۸۹، به کوشش عبدالسلام هارون، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.

[۴] عبدالله ابوعبید بکری، سمط اللآلی، ج۱، ص۶۸، به کوشش عبدالعزیز میمنی، بیروت، دارالکتب العلمیه.

[۵] خلیل صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۰، ص۲۵۸، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

و ابوحرّه

[۶] محمد بن‌ درید، الاشتقاق، ج۱، ص۱۲، به کوشش عبدالسلام محمد هارون، ۱۳۷۸ق/۱۹۵۸م.

[۷] عزمی سکّر، معجم الشعراء فی تاریخ الطبری، ج۱، ص۶۳، بیروت، المکتبه المصریه.

از این دو کنیه چنین بر‌می‌آید که او احتمالاً فرزندانی به نام‌های کعب و حره داشته است. نیز

[۸] عزت حسن، مقدمه بر دیوان تمیم بن ابی (هم‌)، ج۱، ص۷.

شاعر یک‌جا در دیوان ناتوانی خویش را به نحوی صمیمی با حره بازگفته است.

[۹] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۷۲، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

می‌دانیم که تمیم از یک چشم نابینا بوده،

[۱۰] عبدالله بن‌ قتیبه، الشعر و الشعراء، ج۱، ص۱۰۶، بیروت، عالم‌الکتب.

و خود به این نقیصه اشاره کرده است.

[۱۱] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۷۶، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

ازدواج تمیم

تمیم به سنت جاهلیان، دهماء همسر پدر خویش را به زنی گرفت، اما در عصر اسلام، حکم به جدایی آن دو دادند.

[۱۲] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۶۷، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۱۳] محمد بن‌ حبیب، المحبر، ج۱، ص۳۲۶، به کوشش ایلزه لیشتن اشتتر، بیروت، ۱۳۶۱ق/۱۹۴۲م .

[۱۴] خلیل صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۰، ص۴۱۶، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

نیز مضمون بعضی از اشعار او، چون:

[۱۵] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۳۲، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۱۶] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۳۸، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۱۷] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۴۱، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

از برخی روایات چنین برمی‌آید که او در کهن‌سالی و پس از جدایی از دهماء، با سلیمی دختر عصر عقیلی ازدواج کرده است.

[۱۸] عبدالله بن‌ قتیبه، الشعر و الشعراء، ج۱، ص۱۰۶، بیروت، عالم‌الکتب.

ابن‌رشیق وی را صاحب ۱۰ فرزند شاعر دانسته که نام‌هایشان را نیز آورده است و مادرش را دختر شاعر بزرگ امیه بن ابی‌صلت پنداشته است.

[۱۹] تمیم بن ابی، دیوان، ج۲، ص۳۰۸، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

گویند که او دختری نیز به نام ام شریک داشته که گاهی ابیات پدر را تفسیر و شرح می‌کرده است.

[۲۰] عبدالله بکری، معجم ما استعجم، ج۱، ص۱۳۱، به کوشش مصطفی سقا، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.

سیاست تمیم

در کار سیاست، تمیم به عثمان (مق‌ ۳۵ق/۶۵۶م) گرایش داشت و پس از قتل وی، او را رثا گفت و فریاد انتقام سر داد.

[۲۱] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۱-۲۱، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

همچنین در جنگ صفین، جانب امویان را گرفت.

[۲۲] عزمی سکّر، معجم الشعراء فی تاریخ الطبری، ج۱، ص۶۳، بیروت، المکتبه المصریه.

[۲۳] عزت حسن، مقدمه بر دیوان تمیم بن ابی (هم‌)، ج۱، ص۸.

و قصیده‌ای در جواب و رد نجاشی کـه معاویه را هجا گفتـه بود سرود.

[۲۴] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳۳۵-۳۳۶، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

گویند که وی حدود ۱۲۰ سال بزیست،

[۲۵] احمد بن‌ حجر عسقلانی، الاصابه، ج۱، ص۴۹۶، قاهره، ۱۳۲۸ق.

[۲۶] عبدالقادر بغدادی، خزانه‌الادب، ج۱، ص۲۳۱، به کوشش عبدالسلام محمد هارون، قاهره، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.

اما منابع معاصر در تاریخ مرگ او هم‌داستان نیستند؛ سزگین مرگ او را اندکی پس از ۷۰ق/۶۹۰م،

[۲۷] GAS, II ,p248

سکر حوالی ۴۲ق/۶۶۲م

[۲۸] GAS, II ,p248

و بلاشر پس از قتل عثمان در بیش از ۱۰۰ سالگی

[۲۹] GAS, II ,p277

دانسته‌اند.

اشعار تمیم

پیرامون استعداد شعری و ارزیابی سروده‌های این شاعر، داوری‌های موافق و مخالف و گاه سطحی بسیار است. مثلاً ابن‌سلام جمحی (د ۲۳۱ق) وی را شاعری برجسته و نیکو خوانده، و در طبق پنجم شاعران جاهلی نهاده است.

[۳۰] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۴۳، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۳۱] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۵۰، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

اما سزگین

[۳۲] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۵۰، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

این طبقه‌بندی را نادرست می‌داند. اصمعی او را از شاعران طراز اول عرب نمی‌داند.

[۳۳] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۲، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۳۴] محمد مرزبانی، الموشح، ج۱، ص۷۳، به کوشش محب‌الدین خطیب، قاهره، ۱۳۸۵ق/ ۱۹۶۵م.

اما به عکس گویند که اخطل (د ح۹۲ق) وی را شاعرترین شاعران می‌پنداشته‌ است.

[۳۵] حسن بن‌ رشیق، العمده، ج۱، ص۹۷، به کوشش محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت، ۱۹۷۲م.

بی‌گمان در اشعار تمیم هیچ قصیده‌ای یافت نمی‌شود که بتوان قاطعانه از صحت آن به همان شکل که نقل شده، اطمینان داشت؛ با این حال، کتاب‌های لغت و ادب عرب چون جمهره اللغه ابن درید، لسان العرب ابن‌منظور، خزانهالادب بغدادی و جز آن مشتمل بر شواهدی از شعر وی در مسائل لغوی است. اشعار او توسط گروهی از لغویان مشهور چون ابوعمرو شیبانی، اصمعی، ابن‌سکیت و طوسی گردآمده است.

[۳۶] ابن‌ندیم، الفهرست، ج۱، ص۱۷۸.

آن‌گاه ابوعبدالله محمد بن مُعَلَی ازدی در سد ۳ ق دیوان او را شرح کرد.

[۳۷] GAS, II ,p429

سپس ابوعلی قالی (د ۳۵۶ق) آن را به اندلس برد

[۳۸] محمد بن‌ خیر، فهرسه، ج۱، ص۳۹۷، به کوشش فرانسیسکو کودرا و ریبراتارگو، بیروت، ۱۳۸۲ق/۱۹۶۳م.

در ۱۳۸۱ق/ ۱۹۶۲م عزت حسن به چاپ دیوان در دمشق همت گماشت. احمد توریک هم در آنکارا (۱۳۸۶ق/۱۹۶۷م) و مجید طواد همراه با شرح در بیروت (۱۴۱۸ق/ ۱۹۹۸م) آن را منتشر کردند.
وصف، فخر و غزل، مضامین اصلی شعر تمیم است. وی در اشعار خود به توصیف بادیه، اشیاء و حیوانات محیط پیرامون خویش می‌پردازد؛ همچنین شجاعت، کرم، امانت‌داری، میگساری، قمار، اقتدار و چیرگی قبیل خود را می‌ستاید و بدان ویژگی‌ها مباهات می‌کند. شهرت اصلی او در وصف قِدْح (تیرقمار) است و ذکر قدح وی مَثَل گشته است.

[۳۹] ثعالبی، ثمار القلوب، ج۱، ص۲۱۸، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، دارالمعارف.

[۴۰] محمد عوفی، لباب الالباب، ج۱، ص۳۷۳.، به کوشش ادوارد براون، لیدن، ۱۳۲۴ق/۱۹۰۶م.

بـرای وصـف قــدح،

[۴۱] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۶-۳۰، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۲] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۳۴-۱۳۶، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۳] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۶۳-۲۶۴.، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

قصائدش غالباً با نسیب آغاز می‌شود، اما این مقدمه‌ها معمولاً تصنعی و متکلف است و از عشقی سرکش یا عاطفه‌ای راستین سرچشمه نمی‌گیرد. یادکرد دهماء و توصیف وی در دیوان بسیار است. مثلاً

[۴۴] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۴۲-۱۴۳، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۵] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۸۱، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۶] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۶۶-۲۷۰، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۷] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳۱۱، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۴۸] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳۴۳-۳۴۴.، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

ساخته‌های هجوآمیز او از قطعاتی در هجو نجاشی،

[۴۹] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳۴۴-۳۴۵، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

و دو قصیده در هجو اخطل چندان فراتر نمی‌رود.

[۵۰] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۰۷-۱۱۲، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۵۱] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳۱۲-۳۱۴.، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

حکمت و ایراد مثل نیز در اشعار وی از جایگـاه ‌ویژه‌ای برخوردار است. مثلاً

[۵۲] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۳، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۵۳] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۴، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

[۵۴] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۲۵، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

بلاشر

[۵۵] .Blachère, R, Histoire de la littérature arabe, Paris, 196

از تأثیر آشکار قرآن کریم بر اشعار او سخن می‌گوید. و به راستی استعمال واژگانی چون شهید، اسلام،

[۵۶] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۴، به کوشش عزت حسن، دمشق، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۲م.

‌ام‌الکتاب، جهاد،

[۵۷] تمیم بن ابی، دیوان، ج۱، ص۱۷، به کوشش عزت حسن، دمشق،