توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت تقلید در سمعیات دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت تقلید در سمعیات،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت تقلید در سمعیات :

تقلید در فروع دین

تقلید از لحاظ موضوع و اموری که در آن‌ها تبعیت و پیروی صورت می‌پذیرد بر دو قسم می‌باشد: ۱. تقلید در اصول دین یا عقلیات. ۲. تقلید در فروع دین یا سمعیات.
در این مقاله تقلید در فروع دین مورد بررسی قرار می‌گیرد.

فهرست مندرجات

۱ – مشروعیت تقلید
۲ – ادله مشروعیت تقلید
۲.۱ – آیات قرآن
۲.۱.۱ – آیه نفر
۲.۱.۲ – آیه سؤال از اهل ذکر
۲.۱.۳ – آیه اولی الامر
۲.۱.۴ – آیه رجوع به رسول
۲.۲ – احادیث
۳ – قول عدم مشروعیت تقلید
۳.۱ – ادله
۳.۲ – نقد
۴ – فهرست منابع
۵ – پانویس
۶ – منبع

مشروعیت تقلید

افزون بر اصول عقاید، انسان‌ها مکلف‌اند به فروع و احکام عملی اسلام نیز اعتقاد داشته و به آن‌ها عمل کنند و امتثال این احکام از سه راه اجتهاد، احتیاط یا تقلید از دیگران امکان‌پذیر است؛

[۱] مستمسک العروه، ج ۱، ص ۶.

[۲] منهاج الصالحین، ج ۱، ص ۵ – ۶.

[۳] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۴.

لیکن چون آموختن اجتهادی احکام شرعی به ادله متعدد مانند اختلال نظام معیشت جامعه، برای همگان میسر نیست

[۴] الرساله السعدیه، ص ۱۰.

[۵] الموسوعه الفقهیه، ج ۱۳، ص ۱۶۱.

و احتیاط کردن نیز برای همه امکان ندارد،

[۶] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۴.

تنها راه دست‌یابی عموم مردم به وظایف شرعی خود، تقلید از عالمان دینی است.

[۷] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۴.

ادله مشروعیت تقلید

فقهای مذاهب اسلامی درباره مشروعیت تقلید، آرای گوناگونی دارند؛ بیشتر فقیهان شیعه و اهل سنت تقلید را در فروع و احکام عملی جایز دانسته

[۸] العروه الوثقی، ج ۱، ص ۵۷.

[۹] الموسوعه الفقهیه، ج ۱۳، ص ۱۶۱.

[۱۰] المحصول، ج ۶، ص ۷۳.

و در این مورد به ادله گوناگون استناد جسته‌اند.

آیات قرآن

از جمله موارد استناد، آیات قرآن می‌باشد؛ مانند:

آیه نفر

آیه ۱۲۲ توبه /۹

[۱۱] توبه/سوره۹، آیه۱۲۲.

که به مسلمانان فرمان داده که عده‌ای از آنان برای تفقه در دین به مراکز دینی هجرت کنند تا پس از بازگشت، دیگران را انذار کنند: «فَلَو لا نَفَرَ مِن کُلِّ فِرقَه مِنهُم طَائِفَهٌ لِیَتَفَقَّهوا فِی الدّینِ و لِیُنذِروا قَومَهُم اِذا رَجَعوا اِلَیهِم لَعَلَّهُم یَحذَرون». این آیه بر وجوب هجرت برای تفقه در دین و انذار دلالت دارد و از آن‌جا که غرض از تفقه آموزش احکام الهی است، رجوع آنان به فقیهان و پذیرش فتوای آنان بر دیگران واجب است. در غیر این صورت امر به تفقه و انذار دیگران لغو خواهد بود.

[۱۲] کفایه الاصول، ص ۲۹۸.

[۱۳] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۵.

[۱۴] مصباح المنهاج، ص ۹۱۰.

برخی فقها وجوب مراجعه جاهل به عالم و انذارپذیری از وی را به موردی مقید کرده‌اند که از سخن انذار کننده علم حاصل شود؛

[۱۵] نهایه الافکار، ج ۴، ص ۲۴۳.

ولی شماری دیگر این دیدگاه را با توجه به اطلاق آیه و شمول آن نسبت به مواردی که برای فرد علم حاصل نشود، نپذیرفته‌اند.

[۱۶] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۵.

[۱۷] فرائد الاصول، ج ۱، ص ۲۷۷.

[۱۸] فوائد الاصول، ج ۳، ص ۱۸۵.

آیه سؤال از اهل ذکر

آیات ۴۳ نحل /۱۶

[۱۹] نحل/سوره۱۶، آیه۴۳.

و ۷ انبیاء /۲۱

[۲۰] انبیاء/سوره۲۱، آیه۷.

که خداوند در آن همگان را به پرسش از اهل ذکر در مجهولات فرمان داده است:

[۲۱] الاصول العامه للفقه المقارن، ص ۶۴۵.

[۲۲] کشاف القناع، ج ۶، ص ۳۸۷.

[۲۳] تفسیر قرطبی، ج ۱۱، ص ۲۷۲.

«فَسَلوا اَهلَ الذِّکرِ اِن کُنتُم لا تَعلَمون». به نظر استدلال کنندگان به آیه، غرض از مراجعه به عالمان تنها آگاهی یافتن از احکام دین نیست، زیرا سؤال در این صورت لغو خواهد بود، بلکه غرض فهم احکام الهی و سپس عمل کردن بر اساس آن است.

[۲۴] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۸۸.

برخی استناد به این آیه را برای جواز تقلید نپذیرفته‌اند، با این استدلال که مراد آیه اهل بیت (علیهم‌السلام) یا عالمان اهل کتاب‌اند

[۲۵] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۲۳۰.

یا آیه مربوط به اصول دین است نه فروع آن

[۲۶] نهایه الافکار، ج ۴، ص ۲۴۳.

[۲۷] الاجتهاد والتقلید، خویی، ص ۸۹.

یا به مواردی اختصاص دارد که فرد از نص کتاب یا سنت بپرسد نه از فتوای فقیه.

[۲۸] فتح القدیر، ج ۳، ص ۳۹۹.

در برابر، استدلال کنندگان به آیه، اهل ذکر را عام و شامل هرگونه رجوع جاهل به عالم و تقلید جاهل از عالم دانسته‌اند.

[۲۹] الاجتهاد والتقلید، خویی، ص ۸۹ – ۹۰.

[۳۰] مصباح الاصول، ج ۳، ص ۴۴۹.

[۳۱] الفصول فی الاصول، ج ۴، ص ۲۷۹.

آیه اولی الامر

آیه ۵۹ نساء /۴ که مسلمانان را به پیروی از خدا و رسول و صاحبان امر فرمان داده است: «اَطیعُوا اللّهَ و اَطیعُوا الرَّسولَ و اُولِی الاَمرِ مِنکُم»،

[۳۲] نساء/سوره۴، آیه۵۹.

با این استدلال که مراد از صاحبان امر (اُولِی الاَمر) در آیه دانایان و عالمان هستند که غیر عالمان به پیروی از آنان مأمور شده‌اند؛

[۳۳] الاحکام، ج ۴، ص ۲۰۶.

ولی با توجه به این‌که در این آیه به طور مطلق اطاعت از اولی الامر واجب شده، این افراد باید معصوم باشند.

[۳۴] التفسیر الکبیر، ج ۱۰، ص ۱۴۴.

مفسران امامیه

[۳۵] مجمع البیان، ج ۳، ص ۱۱۴.

[۳۶] المیزان، ج ۴، ص ۳۹۸.

بر اساس روایات اهل بیت (علیهم‌السلام)

[۳۷] الکافی، ج ۱، ص ۲۷۶.

[۳۸] الاحتجاج، ج ۱، ص ۲۳۴.

[۳۹] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۷۴.

مصداق انحصاری «اولی الامر» را امامان شیعه دانسته‌اند.

آیه رجوع به رسول

آیه ۸۳ نساء/۴ که خداوند در آن مسلمانان را برای کشف حقیقت امور به پیامبر و صاحبان امر ارجاع داده است: «و اِذَا جاءَهُم اَمرٌ مِنَ الاَمنِ اَوِ الخَوفِ اَذاعوا بِهِ و لَو رَدّوهُ اِلَی الرَّسولِ و اِلی اُولِی الاَمرِ مِنهُم لَعَلِمَهُ الَّذینَ یَستَنبِطونَهُ مِنهُم»،

[۴۰] نساء/سوره۴، آیه۸۳.

با این توضیح که هر چند شأن نزول این آیه درباره اخبار مربوط به امنیت و شایعات ترس‌آور است؛

[۴۱] مجمع البیان، ج ۳، ص ۱۴۲.

[۴۲] جامع البیان، ج ۵، ص ۲۴۶ – ۲۴۷.

ولی نیاز به هدایت رسول و اولوا الامر، به این موارد اختصاص ندارد، بلکه گاهی جهل به موضوعات و احکام شرعی نیز موجب تحیر و سرگردانی می‌شود، از این رو بر پایه این آیه اوّلا فقها و عالمان دین وظیفه دارند احکام غیر منصوص را با توجه به نظایر آن‌ها استنباط کنند و به افراد غیر عالم ارائه دهند. ثانیاً افراد ناآگاه به احکام شرعی نیز باید از عالمان صلاحیت‌دار تقلید کنند.

[۴۳] احکام القرآن، ج ۲، ص ۲۷۰ – ۲۷۱.

احادیث

افزون بر آیات قرآن، احادیث متعددی نیز تقلید از فقیهان را در فروع دین تجویز کرده‌اند؛ از جمله حدیثی مشهور که عموم شیعیان را به تقلید از فقهایی فرا خوانده است که مخالف هوای نفس و حافظ دین و مطیع امامان معصوم (علیهم‌السلام) هستند؛

[۴۴] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۳۱.

[۴۵] الاحتجاج، ج ۲، ص ۲۶۳.

[۴۶] بحارالانوار، ج ۲، ص ۸۸.

یا حدیثی که مردم را در رخدادهای جدید به راویان حدیث ارجاع داده است

[۴۷] المحاسن، ج ۱، ص ۱.

[۴۸] کمال الدین، ص ۴۸۴.

[۴۹] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۴۰.

یا روایتی که فقیهان پیرو امامان شیعه (علیهم‌السلام) و باسابقه در نقل روایات را مرجع مردم برای دریافت احکام دین دانسته است

[۵۰] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۵۱.

و نیز احادیث فراوانی که امامان (علیهم‌السلام) برخی از اصحاب فقیه خود را به حضور در مساجد و فتوا دادن ترغیب می‌کرده‌اند

[۵۱] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۴۸.

[۵۲] بحارالانوار، ج ۲، ص ۱۲۲.

[۵۳] میزان الحکمه، ج ۳، ص ۲۳۷۳ – ۲۳۷۴.

یا شیعیان را برای دریافت معارف دین به آنان ارجاع می‌دادند؛

[۵۴] وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۴۷.

[۵۵] الفصول المهمه، ج ۱، ص ۵۹۰.

[۵۶] بحارالانوار، ج ۲، ص ۲۵۱.

همچنین در این باره به سیره متشرعه

[۵۷] نهایه الافکار، ج ۴، ص ۲۴۱.

و اجماع

[۵۸] معارج الاصول، ص ۱۹۷.

نیز استناد شده است.

قول عدم مشروعیت تقلید

در برابر این دیدگاه، برخی فقها تقلید در فروع دین را جایز ندانسته‌اند.

[۵۹] المحصول، ج ۶، ص ۷۸ – ۷۹.

[۶۰] معارج الاصول، ص ۱۹۷.

ادله

آنان به ادله‌ای از جمله آیات قرآن استدلال کرده‌اند؛ مانند آیاتی که از پیروی از عقیده‌ای بدون داشتن علم نهی کرده است: «و لا تَتَّبِعوا خُطُوتِ الشَّیطنِ… اِنَّما یَأمُرُکُم… و اَن تَقولوا عَلَی اللّهِ ما لا تَعلَمون» (بقره /۲، ۱۶۸ – ۱۶۹) ؛ «و لا تَقفُ ما لَیسَ لَکَ بِهِ عِلمٌ»

[۶۱] بقره/سوره۲، آیه۱۶۸۱۶۹.

(اسراء /۱۷، ۳۶)

[۶۲] اسراء/سوره۱۷، آیه۳۶.

یا آیاتی که پیروی از ظن و گمان را نکوهیده است؛ مانند آیه ۳۶ یونس /۱۰: «و ما یَتَّبِعُ اَکثَرُهُم اِلاّ ظَنًّا اِنَّ الظَّنَّ لا یُغنی مِنَ الحَقِّ شیًا»،

[۶۳] یونس/سوره۱۰، آیه۳۶.

[۶۴] معارج الاصول، ص ۱۹۸.

زیرا تقلید از دیگران در احکام تنها موجب حصول ظن می‌شود و آیات یاد شده پیروی از ظن و گمان را مردود دانسته‌اند؛ همچنین به آیاتی که مشرکان را از تقلید نیاکان خود بازداشته استناد شده است؛ از جمله آیات ۲۳ – ۲۴ زخرف /۴۳،

[۶۵] زخرف/سوره۴۳، آیه۲۳۲۴.

با این استدلال که تقلید نهی شده در این آیات عام است و شامل تقلید از دیگران در احکام شرعی نیز می‌شود.

[۶۶] المحصول، ج ۶، ص ۷۸.

نقد

در مقام نقد استدلال‌های مذکور گفته‌اند که اوّلا این آیات، مربوط به اصول عقایدند که به حصول علم و یقین نیاز دارند و به احکام دین ارتباط ندارند.

[۶۷] زبده البیان، ص ۳۴۵.

[۶۸] الاجتهاد و التقلید، خویی، ص ۹۱.

ثانیاً در فروع فقهی به موجب ادله قطعی، ظن

[۶۹] زبده البیان، ص ۳۴۶ – ۳۴۷.

[۷۰] المحصول، ج ۶، ص ۸۵.

[۷۱] الاحکام، ج ۴، ص ۲۰۵.

و حتی گاهی شک

[۷۲] فرائد الاصول، ج ۱، ص ۵۷۳.

کافی است، از این رو هر چند استنباط برای فقیه ظن‌آور باشد برای مقلد حجت و پیروی از آن واجب است. ثالثاً لزوم تحصیل علم در فروع دین برای همگان، موجب عسر و حرج شدید خواهد شد که