توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت برداشت دنیاگرایانه از قیام امام حسین دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت برداشت دنیاگرایانه از قیام امام حسین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت برداشت دنیاگرایانه از قیام امام حسین :

برداشت دنیاگرایانه از قیام عاشورا

یکی از دیدگاههای مهم درباره فلسفه قیام عاشورا، برداشت دنیاگرایانه از نهضت اباعبدالله (علیه‌السلام) است. در اینجا مقصود از دنیاگرایی، طلب قدرت و حرکت برای به دست آوردن حکومت و ریاست دنیوی است. این برداشت از همان آغاز نهضت در برخوردهایی که امام با برخی از بزرگان و افراد سرشناس در مدینه و مکه داشت، در سخنان آنان نمایان است. آنان به این گمان که حسین بن علی که برای دستیابی به ریاست و حکومت دنیوی قیام کرده است، حرکت حضرت را تخطئه کرده، در لباس خیرخواهی، کوشش می‌کردند امام را به هر شکل ممکن، از این سفر بازدارند؛ چرا که فکر می‌کردند این حرکت به شکست منجر خواهد شد و دستیابی به حکومت، خیالی بیش نیست. برای نمونه دو نفر از آنان را معرفی می‌کنیم:

فهرست مندرجات

۱ – دیدگاه عبدالله بن عمر
۲ – دیدگاه عبدالله بن مطیع
۳ – دیدگاه ابن تیمیه
۴ – دیدگاه ابن کثیر
۵ – بررسی و نقد
۵.۱ – عصمت مانع دنیا‌طلبی
۵.۲ – روش قیام امام
۵.۳ – انگیزه قیام در کلام امام
۶ – دلیل برداشت دنیاگرایانه از قیام امام
۷ – پانویس
۸ – منبع

دیدگاه عبدالله بن عمر

نمونه بارز این گروه، عبدالله بن عمر بود. او با چنین نگاهی چندین بار کوشید تا حضرت را از هدف خود منصرف سازد.

[۱] ابن اعثم کوفی، احمد، کتاب الفتوح، تحقیق علی شیری، ج۵، ص۲۳-۲۵.

[۲] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، تحقیق محمد سماوی، ج۱، ص۱۹۰-۱۹۳.

[۳] ابن عساکر، علی بن حسین، ترجمه الامام الحسین من تاریخ مدینه دمشق، تحقیق محمدباقر محمودی، ص۲۰۰-۲۰۱.

[۴] مقریزی، تقی الدین احمدبن علی، النزاع والتخاصم فیما بین بنی امیه و بنی هاشم، مقدمه سیدمحمد بحرالعلوم، ص۹۶.

[۵] سیوطی، جلال الدین، تاریخ الخلفاء، تحقیق قاسم شماعی و محمد عثمانی، ص۱۵۷.

عبدالله بن عمر در یکی از گفت و گوهایش با امام برای منصرف ساختن حضرت از رفتن به کوفه، وی را چنین نصیحت می‌کند: لا تخرج فان رسول الله خیره الله بین الدنیا والآخره فاختار الآخره، وانک بضعه منه ولا تعاطها (لاتنالها) – یعنی الدنیا؛

[۶] ابن سعد بغدادی، محمد، «ترجمه الحسین و مقتله»، تحقیقا سید عبدالعزیز طباطبایی، فصلنامه تراثنا، سال سوم، ۱۴۰۸ق، ش۱۰، ص۵۷.

[۷] ابن عساکر، علی بن حسین، ترجمه الامام الحسین من تاریخ مدینه دمشق، تحقیق محمدباقر محمودی، ص۲۰۱.

«قیام نکن؛ چراکه خداوند، رسول خدا را در انتخاب دنیا و آخرت مخیر کرد و پیامبر آخرت را برگزید. تو [ای حسین] پاره تن او هستی؛ پس در طلب دنیا نباش و سرگرم آن نشو».

دیدگاه عبدالله بن مطیع

عبدالله بن مطیع نیز با چنین اعتقادی، از امام می‌خواهد که از تصمیم خویش منصرف شود؛ چنان که در دیدارش با حضرت چنین گفت: «شما را به خدا‌ ای پسر رسول خدا؛ مگذار حرمت اسلام شکسته شود! شما را به خدا، حرمت رسول خدا و حرمت عرب را حفظ کن! به خدا سوگند، اگر در پی آنچه [امروز] در دست بنی امیه است (یعنی حکومت) باشی، تو را می‌کشند و اگر شما را بکشند، بعد از شما هرگز از کسی نمی‌هراسند».

[۸] طبری، محمدبن جریر، تاریخ الامم والملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۴، ص۲۹۸.

چنین اندیشه‌ای محدود به عصر امام حسین (علیه‌السلام) نشد؛ بلکه در قرون بعدی نیز، برخی از مورخان و اندیشمندان اهل سنت ضمن تایید و پذیرش و ترویج تفکر یادشده، به ارائه تفسیر سطحی و دنیاگرایانه از انگیزه قیام اباعبدالله و در نتیجه ارائه چهره‌ای تحریف شده و دگرگون از نهضت پرداختند. نمونه این گونه دانشمندان ابن تیمیه و ابن کثیرند که به نقل و نقد دیدگاههایشان می‌پردازیم:

دیدگاه ابن تیمیه

ابن تیمیه (۷۲۸ق)، که چند قرن بعد، فرقه وهابیت بر بنیاد اندیشه‌های او پدید آمد، نظریه جواز خروج حسین بن علی بر یزید را باطل می‌داند. او بر این باور است که مفسده چنین خروجی از مصلحتش بیشتر بوده و در خروج و قیام حسین (علیه‌السلام)، هیچ گونه مصلحت دنیایی و دینی وجود نداشته است؛ چراکه حسین (علیه‌السلام) آنچه را که از کسب خیر و دفع شر در نتیجه قیامش دنبال می‌کرد، به دست نیاورد و حتی با قیام و کشته شدنش، خوبی کاهش یافت و بدی فزونی گرفت؛ بلکه قتل حسین (علیه‌السلام) از کارهایی بود که فتنه‌های بسیاری را دامن زد؛

[۹] ابن تیمیه، نهج السنه، ج۲، ص۲۴۰-۲۴۱.

وی در جای دیگر در بحث مقایسه‌ای بین قتل عثمان و شهادت امام حسین (علیه‌السلام) می‌نویسد: «بی تردید اجر و ثواب عثمان نزد خدا بیشتر، و گناه قتلش بیشتر از گناه کشتن کسی است که حاکم و زمامدار مسلمانان نبوده، اما برای دستیابی به حکومت خروج کرده است؛ چراکه عثمان صبر پیشه کرد و برای حفظ جان خویش با قاتلانش نجنگید…».

[۱۰] ابن تیمیه، نهج السنه، ج۲، ص۲۴۰.

دیدگاه ابن کثیر

ابن کثیر (۷۷۴ق) از علمای شافعی مذهب و شاگرد ابن تیمیه،

[۱۱] موسوی بجنوردی، سید کاظم و دیگران، دایرهالمعارف بزرگ اسلامی، ج۴، ص۱۶۷۳.

در کتاب البدایه والنهایه در فصلی با عنوان «قصه الحسین بن علی وسبب خروجه باهله من مکه الی العراق فی طلب الاماره و کیفیه مقتله»

[۱۲] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، تحقیق مکتب تحقیق التراث، ج۸، ص۱۶۰.

به جریان قیام کربلا پرداخته است. وی با انتخاب این عنوان، هدف نهضت امام حسین (علیه‌السلام) را طلب حکومت و دستیابی به قدرت (طلب الاماره) بیان نموده و با این سخن به این قیام، ماهیتی سیاسی – دنیوی داده است. افزون بر این، از مجموع مقتل امام حسین (علیه‌السلام) فقط نامه نگاری کوفیان را مطرح کرده است.

بررسی و نقد

اینها نمونه‌هایی از دیدگاه دنیا گرایانه برخی از مورخان و دانشمندان اهل سنت درباره فلسفه قیام عاشوراست. این نگرش از چند جهت قابل خدشه و نقد است:

عصمت مانع دنیا‌طلبی

چگونه می‌توان پذیرفت که امام حسین (علیه‌السلام) برای طلب دنیا و ریاست‌طلبی اقدام به قیام کرد؛ در حالی که آن بزرگوار طبق آیه شریفه: «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا؛

[۱۳] احزاب/سوره۳۳، آیه۳۳.

همانا خداوند می‌خواهد از شما خاندان (پیامبر) پلیدی را ببرد و به شما پاکی کامل ارزانی دارد». مانند جد، پدر، مادر و برادرش، مبرا از هرگونه پلیدی است. این آیه که به اعتقاد شیعه و اهل سنت درباره پیامبر، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم‌السلام) نازل شده، بهترین دلیل بر عصمت این پنج تن از هر نوع پلیدی است که از مهمترین آنها، پلیدی دنیاپرستی و ریاست طلبی است.
از این گذشته، اگر انگیزه حضرت دستیابی به حکومت چند روزه این دنیا بود، رسول خدا امر به یاری او نمی‌کرد؛ درحالی که روایاتی حتی از طرق اهل سنت وارد شده که پیامبر فرمان به یاری حسین (علیه‌السلام) داده است؛ از جمله انس بن حارث نقل می‌کند که پیامبر فرمود: ان ابنی هذا یعنی الحسین یقتل بارض من العراق فمن ادرکه منکم فلینصره؛

[۱۴] طبری، محب الدین احمد، ذخائرالعقبی فی مناقب ذوی القریی، ص۱۴۶.

[۱۵] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، تحقیق مکتب تحقیق التراث، ج۸، ص۲۱۷.

[۱۶] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۴۷.

این فرزند من، یعنی حسین در زمینی از عراق کشته می‌شود. پس هرکس از شما او را در ک کرد، باید او را یاری کند».
همچنان که آن حضرت، کشندگان امام را نیز لعن کرده

[۱۷] قمی، ابن قولویه، کامل الزیارات، تحقیق نشر الفقاهه، ص۶۷.

[۱۸] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۵۰-۲۵۱.

[۱۹] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۶۴.

و آنان را از شفاعت خویش در قیامت محروم ساخته است.

[۲۰] صفار قمی، محمدبن فروخ، بصائر الدرجات، تصحیح محسن کوچه باغی تبریزی، ص۶۹.

[۲۱] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۵۱.

[۲۲] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۵۹.

اینها شواهد دیگری بر پاکی و قداست انگیزه امام حسین (علیه‌السلام) است.

روش قیام امام

اگر حسین بن علی به دنبال ریاست و حکومت بود، باید مانند بسیاری از رهبران سیاسی دیگر که برای مغلوب کردن دشمن، به هر وسیله‌ای چنگ می‌زنند و از هرگونه دروغ و حیله و تزویر، برای پیشبرد اهداف خویش بهره می‌گیرند، عمل می‌کرد و از هیچ کوششی در جلب نیرو و همکار، فروگذاری نکرده، هرگز از شکست خود و پیروزی ظاهری دشمن سخن نگوید؛ همچنین نباید از اینکه آینده‌ای دهشتناک در انتظارشان است، حرفی بزند و لشکر را از اطراف خویش پراکنده کند و از مکان امنی که نزد همگان محترم است و هتک آن برای دشمن گران تمام می‌شود، بیرون رود. در حالی که (چنان که خواهد آمد) حضرت از آغاز تا پایان ق