توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت اولیاء خدا دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت اولیاء خدا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت اولیاء خدا :

اولیاءاللّه‌

اولیاء اللّه، یعنی کاملانِ در ایمان و عبودیّت.

فهرست مندرجات

۱ – ریشه لغوی
۲ – مراد از اولیاء اللّه در قرآن
۳ – استعمال در قرآن
۴ – ویژگیهای اولیاء اللّه
۴.۱ – ایمان
۴.۲ – تقوا
۴.۳ – دوری از ترس و اندوه از غیر خدا
۴.۴ – بشارت
۴.۵ – فوز عظیم
۴.۶ – آرزوی مرگ
۵ – فهرست منابع
۶ – پانویس
۷ – منبع

ریشه لغوی

اولیاء جمع وَلیّ بر وزن فعیل و از ریشه «و ل ی» است.
وَلْی در لغت به معنای قرب و نزدیکی است.

[۱] المصباح، ص‌۶۷۲‌.

[۲] القاموس المحیط، ج‌۲، ص‌۱۷۶۰، «ولی».

برخی آن را در اصل به معنای وقوع چیزی پس از چیزی، همراه با رابطه‌ای بین آن دو دانسته و استعمال آن را در معانی دیگری مانند نزدیکی، دوستی، یاری و پیروی، از آثار آن اصل به حساب آورده‌اند.

[۳] التحقیق، ج‌۱۳، ص‌۲۰۳، «ولی».

برای ولیّ نیز معانی گوناگونی مانند دوستدار، رفیق و یاری کننده ذکر شده‌است

[۴] تاج‌العروس، ج‌۲۰، ص‌۳۱۰، «ولی».

که در هر یک از آن‌ها نوعی قرب و نزدیکی وجود دارد.
اولیاءاللّه ترکیبی اضافی است و مراد از آن کسانی هستند که از دوستی و قرب الهی برخوردارند.
ولیّ خدا شدن لازمه ایمان به خداست، بنابراین هر مؤمنی از اولیاء اللّه است. ولی درجات اولیاء اللّه به مقدار درجه ایمانشان متفاوت است.

[۵] شرح فصوص‌الحکم، ص‌۴۴۱.

گرچه دارندگان هر یک از مراتب ایمان از اولیاء اللّه هستند.

مراد از اولیاء اللّه در قرآن

ولی مراد از اولیاء اللّه در قرآن ، کسانی هستند که به درجه عالی ایمان و عبودیت رسیده‌اند.

[۶] المیزان، ج‌۱۰، ص‌۹۰.

آنان کاملانی هستند که از لباس بشریت بیرون آمده، و از قدس جبروت گذشته و در قدس لاهوت وارد شده‌اند و آن‌ها موحّدان حقیقی‌اند و در حدیث قدسی در مورد ایشان آمده‌است:اولیای مرا کسی جز من نمی‌شناسد.

[۷] شرح فصوص‌الحکم، ص‌۴۴۱

البته این گروه نیز خود دارای مراتبی هستند، زیرا کمال ولایت پایانی نداشته، مراتب اولیاء اللّه نامتناهی است.

[۸] شرح فصوص‌الحکم، ص‌۱۴۸

برخی نیز ولیّ اللّه را کسی دانسته‌اند که فرشته با او سخن گوید یا کارهای نیک به او الهام شود.

[۹] علم الیقین، ج‌۱، ص‌۴۸۸

رسیدن به درجه عالی ایمان و عبودیت و برخورداری از این مرتبه ولایت، موجب می‌شود انسان نوعی ولایت تکوینی بر عالم پیدا کرده، بتواند در آن تصرّف کند، چنان که سرپرستی دیگر انسان‌ها و‌تدبیر امور آنان را نیز خداوند به چنین انسان‌هایی واگذار می‌کند.

استعمال در قرآن

در قرآن کریم لفظ اولیاء الله فقط در دو مورد به‌کار رفته‌است:در آیات ۶۲-۶۴ سوره یونس ،

[۱۰] یونس/سوره۱۰، آیه۶۲.

برخی از ویژگی‌های اولیاء اللّه بیان شده و در آیه‌۶‌ سوره جمعه

[۱۱] جمعه/سوره۶۲، آیه۶.

خطاب به یهودیان آمده‌است:اگر گمان می‌کنید تنها شما اولیای خدا هستید پس مرگ را آرزو کنید….
در برخی از روایات عنوان اولیاءاللّه بر اهل بیت (علیهم‌السلام)، پیروان ایشان

[۱۲] تفسیر عیاشی، ج‌۲، ص‌۱۲۴.

[۱۳] البرهان، ج‌۳، ص‌۳۹.

[۱۴] نورالثقلین، ج‌۲، ص‌۳۰۹.

، و ابرار

[۱۵] بحار الانوار، ج‌۷، ص‌۹۵.

تطبیق شد‌ه‌است.

ویژگیهای اولیاء اللّه

قرآن برای اولیاء اللّه، ویژگی‌های گوناگونی برشمرده‌است.
از ویژگی‌هایی که ذکر می‌شود دو مورد نخست، مقدمه قرار گرفتن در زمره اولیاء اللّه و سایر موارد از آثار و نتایج مقام و مرتبه ایشان است.
نیز مجموع این ویژگی‌ها از مختصات اولیاءاللّه است، بنابراین وجود برخی از آن‌ها در غیر ایشان نیز امکان‌پذیر است.

ایمان

یکی از ویژگی‌های اولیاء الله برخورداری از ایمان است:
«اَلا اِنَّ اَولِیاءَ اللّهِ… اَلَّذینَ ءامَنوا…».

[۱۶] یونس/سوره۱۰، آیه۶۳.

مقصود از ایمان اولیاء اللّه، مرتبه اولیه ایمان نیست، بلکه مراد، ایمان کامل و درجه عالی ایمان است، زیرا اولیاءاللّه، پیش از برخورداری از چنین ایمانی دارای تقوایی مستمرّ بودند «و کانوا یَتَّقون»،

[۱۷] یونس/سوره۱۰، آیه۶۳.

افزون بر این‌که از آیه ۶۲ یونس

[۱۸] یونس/سوره۱۰، آیه۶۲.

با توجه به نفی هرگونه ترس و اندوهی از اولیاء الله استفاده می‌شود که ایمان آنان آن مرتبه از ایمان است که آن‌ها را به عبودیت و مملوکیت محض می‌رساند، به گونه‌ای که درمی‌یابند مالکیت ویژه خداست و آن‌ها نمی‌توانند مالک چیزی باشند تا برای آن ترسیده یا از فقدان آن اندوهگین شوند.

[۱۹] المیزان، ج‌۱۰، ص‌۸۹ – ۹۰.

تقوا

اولیاء اللّه از تقوای مستمر برخوردارند:«و کانوا یَتَّقون…».

[۲۰] یونس/سوره۱۰، آیه۶۳.

برخی گفته‌اند: تقوا سه مرتبه دارد:دوری از شرک ، اجتناب از هرگونه گناه و معصیتی ، اعم از فعل‌و‌ترک، و تبتّل و انقطاع کامل به خدا و دوری‌از هر چیزی که باطن انسان را از خدا بازدارد و مقصود از تقوا در آیه فوق مرتبه سوم است.
البته این مرتبه شامل دو مرتبه پیش از خود نیز می‌شود.

[۲۱] روح البیان، ج‌۴، ص‌۵۹.

برخی مراد از ایمان در این آیه را کمال حال قوه نظریه و مراد از تقوا را کمال حال قوه عملیه دانسته‌اند.

[۲۲] التفسیر الکبیر، ج‌۱۷، ص‌۱۲۵.

دوری از ترس و اندوه از غیر خدا

در دل اولیای الهی هیچ‌گونه خوف و حزنی از غیر خدا نیست:
«اَلا اِنَّ اَولِیاءَ اللّهِ لا خَوفٌ عَلَیهِم و‌لا‌هُم‌یَحزَنون».

[۲۳] یونس/سوره۱۰، آیه۶۲.

انسان از چیزی که ممکن است به او آسیبی برساند می‌هراسد و برای از دست دادن چیزی که آن را دوست دارد یا تحقّق چیزی که آن را نمی‌پسندد اندوهگین می‌شود و این در صورتی است که برای خود نسبت به چیزی که برای آن می‌ترسد یا برای از دست دادن آن اندوهگین می‌شود، مالکیت یا حقّی قائل باشد، لیکن اولیاء الله به سبب بهره‌مندی از توحید کامل، خداوند را مالک مطلق همه چیز می‌دانند، به گونه‌ای که هیچ‌کس در مالکیت چیزی شریک خداوند نیست، بنابراین، اولیای الهی برای خود نسبت به چیزی مالکیت یا حقّی قائل نیستند تا بر اثر آن بترسند یا اندوهگین شوند.

[۲۴] المیزان، ج‌۱۰، ص‌۹۰-۹۱.

گفته شده:لازمه ترسیدن از چیزی یا اندوهگین شدن برای چیزی، تصور آن چیز است.
در حالی که اولیاء الله به سبب استغراق در نور جلال الهی از غیر خدا غافل‌اند، بنابراین وجود ترس و اندوه در آن‌ها غیر ممکن است.

[۲۵] الفسیرالکبیر، ج۱۷، ص۱۲۶.

[۲۶] نمونه، ج‌۸، ص۳۳۴.

برخی نیز گفته‌اند:چون اولیاء الله در ذات الهی فانی گشته‌اند، دیگر برای آن‌ها غایتی بالاتر از آنچه بدان رسیده‌اند وجود ندارد تا بر اثر آن بترسند یا اندوهگین شوند.

[۲۷] روح البیان، ج‌۴، ص‌۵۹ -۶۰.

برخی از مفسّران نبودن ترس و اندوه در اولیاء الله را مربوط به آخرت دانسته‌اند

[۲۸] مجمع البیان، ج‌۵، ص‌۱۸۱.

[۲۹] روح البیان، ج‌۴، ص‌۵۸.

[۳۰] روح‌المعانی، مج ۷، ج‌۱۱، ص