توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت اوضاع سیاسی دوران عباسیان دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت اوضاع سیاسی دوران عباسیان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت اوضاع سیاسی دوران عباسیان :

پاورپوینت اوضاع سیاسی دوران عباسیان

پاورپوینت اوضاع سیاسی دوران عباسیان، را از نظر دوره‌ای می‌توان به چهار دوره تقسیم کرد. عصر اول، دوران نیرومندی، گسترش و شکوفایی حکومت عباسیان بود و سالهای ۱۳۲ تا ۲۳۲ ه.ق. را در بر می‌گرفت، عصر دوم، دوران نفوذ ترکان بود که شامل سالهای ۲۳۲ تا ۳۳۴ ه.ق. می‌شود. عصر سوم، دوران نفوذ «آل‌بویه» ایرانی که از سالهای ۳۳۴ تا ۴۴۷ ه.ق. می‌باشد و عصر چهارم که دوران نفوذ «سلجوقیان» است که بین سالهای ۴۴۷ تا ۶۵۶ ه.ق. می‌باشد.

[۱] طقوش، ‌ محمد سهیل، دولت عباسیان، ‌ترجمه حجت الله جودکی، قم، انتشارات حوزه و دانشگاه، ‌چاپ اول، ۱۳۸۰، ص۱۳.

فهرست مندرجات

۱ – آغاز و پایان دوره عباسیان
۲ – دوران اول عباسی
۳ – دوران دوم عباسی
۴ – دوران سوم عباسی
۵ – دوران چهارم عباسی
۶ – وضعیت اجتماعی عصر عباسی
۷ – تفریح در عصر عباسیان
۸ – آئین و رسوم
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

آغاز و پایان دوره عباسیان

حکومت عباسی نزدیک به ۵۳۴ سال حکمرانی کرد. حکومت‌شان با “ابوالعباس سفاح” آغاز شد و با مرگ “مستعصم”، به دست مغولان به پایان رسید. از نظر سیاسی حکومت عباسیان را می‌توان به چهار دوره تقسیم کرد. عصر اول، دوران نیرومندی، گسترش و شکوفایی حکومت عباسیان بود و سالهای ۱۳۲ تا ۲۳۲ ه.ق. را در بر می‌گرفت، عصر دوم، دوران نفوذ ترکان بود که شامل سالهای ۲۳۲ تا ۳۳۴ ه.ق. می‌شود. عصر سوم، دوران نفوذ «آل‌بویه» ایرانی که از سالهای ۳۳۴ تا ۴۴۷ ه.ق. می‌باشد و عصر چهارم که دوران نفوذ «سلجوقیان» است که بین سالهای ۴۴۷ تا ۶۵۶ ه.ق. می‌باشد.

[۲] طقوش، ‌ محمد سهیل، دولت عباسیان، ‌ترجمه حجت الله جودکی، قم، انتشارات حوزه و دانشگاه، ‌چاپ اول، ۱۳۸۰، ص۱۳.

دوران اول عباسی

این دوران با خلافت “ابوالعباس سفاح” آغاز و با خلافت “واثق” پایان می‌پذیرد. نیرومندی خلافت و متمرکز بودن نیروهای بالای حکومت در دست خلفا و استقلال کامل آنان از ویژگی‌های این دوره می‌باشد؛ که آنها را از نیروی شخصی، سیاسی و اداری فوق‌العاده‌ای برخوردار می‌کرد که از خلال آن توانستند حکومت را حفظ و آشوب و شورش را سرکوب کنند. در این دوره ایرانیان از جایگاهی برجسته برخوردار بودند. نفوذ گسترده آنان تاثیر مهم در هدایت سیاست‌های حکومت داشت و فرماندهی سپاه و مقام‌های اداری مهم مانند وزارت، دبیری و استانداری دیگر مناطق را عهده‌دار شدند. افراد سپاه، یاور خلافت و ابزاری مطیع، در دست خلیفه بودند؛ بنابراین می‌توان گفت همه خلفای این دوران برجسته بودند.

[۳] خضری، احمدرضا، تاریخ خلافت عباسی، تهران، سمت، چاپ چهارم، ۱۳۸۴، ص۲۳.

دوران دوم عباسی

این دوران با خلافت متوکل آغاز و با خلافت مستکفی پایان می‌پذیرد. ویژگی این دوران ضعف خلافت و از میان رفتن تدریجی هیبت آن است تا جایی که امیران تابع خلافت، برای جدایی از آن نقشه کشیدند در این زمان ترکها سیطره بر حکومت پیدا کردند.

[۴] ابن اثیر، عزالدین علی، تاریخ کامل ایران و اسلام، ترجمه حمید آژیر، تهران، ‌انتشارات اساطیر، چاپ اول، ۱۲۸۱، ص۳۷۴۲.

از دوران متوکل، به علت افزایش نفوذ ترکان و تشدید خطر حکومت‌های مستقلی که از بدنه خلافت جدا شدند ضعف در بدنه حکومت به وجود آمد.‌ توانایی “علی بن بویه” در فارس زیاد شد و ری و اصفهان و جبال به دست برادرش “حسن بن بویه” افتاد. “نصر بن احمد سامانی” بر «خراسان» و حمدانیان در «موصل»، مسلط شدند؛ در نتیجه وسعت حکومت خلافت کاهش یافت و فقط عراق و برخی از مناطق فارس و اهواز در دست خلفا باقی ماند. کار به آنجا کشید که غلامی ترک یا دیلمی با عنوان «امیرالامرا» بر بغداد حاکم شد؛ که نفوذ گسترده و قدرت فراوان و حاکمیت کلی داشت و دیگر قدرتی برای خلیفه باقی نماند. اما خلافت در فاصله سال‌های ۲۵۶ تا ۲۹۵ ه.ق. یعنی دوران “معتمد”، “معتضد” و “مکتفی”، بخش مهمی از قدرتش را باز یافت. این دوره را دوران بیداری خلافت نام نهاده‌اند.

دوران سوم عباسی

این دوران در زمان خلافت “مستکفی” آغاز و در زمان خلافت “قائم” پایان می‌یابد ویژگی این دوران ارتباط آنها با «آل‌بویه» است که در عراق از نفوذ حقیقی و قدرتی واقعی برخوردار بودند. خلیفه فقط نامی داشت و حق دخالت در هیچ یک از کارهای خلافت را بدون مراجعه و جلب موافقت آنان نداشت.

[۵] طقوش، ‌ محمد سهیل، دولت عباسیان، ‌ترجمه حجت الله جودکی، قم، انتشارات حوزه و دانشگاه، ‌چاپ اول، ۱۳۸۰، ص۱۷.

خلیفه در این دوران نفوذش را از دست داد به او دستور می‌دادند و او اجرا می‌کرد. حتی سیطره دینی هم بر «آل‌بویه» نداشت زیرا مذاهبشان با هم متفاوت بود و آنان شیعه غالی (افراطی) بودند و فقط برای رسیدن به اهدافشان راضی شدند مقام خلافت باقی بماند.

[۶] خضری، احمدرضا، تاریخ خلافت عباسی، تهران، سمت، چاپ چهارم، ۱۳۸۴، ص۱۳۲.

دوران چهارم عباسی

این دوران در زمان خلافت “قائم” آغاز و با مرگ “مستعصم” پایان یافت. ویژگی این دوران انتقال قدرت واقعی به سلاجقه ترک بود؛ اوضاع خلافت در دوران سلاجقه، بهتر از «آل‌بویه» بود؛ زیرا‌ آنان احترام دینی خلفا را حفظ می‌کردند؛ به این علت که خود هم سنی مذهب بودند. خلفا در این دوران از توانایی و اختیارات یکسانی برخوردار نبودند، آنان از دوران “مسترشد” مقداری از نفوذ واقعی‌شان را باز یافتند؛ در حکومت عراق مستقل شدند و به مدت ۶۶ سال به هیچ سلطانی سر تعظیم فرود نیاوردند.

[۷] ابن طقطقی، محمد بن علی بن طباطبا، تاریخ فخری، ترجمه محمد وحید گلپایگانی، تهران، علمی و فرهنگی، ‌۱۳۶۷، ص۲۲۰.

تا آنکه مغولان حرکت گ