توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت انبیای اصحاب قریه دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت انبیای اصحاب قریه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت انبیای اصحاب قریه :

انبیای اصحاب القریه (قرآن)

در قرآن‌ کریم‌، سخن‌ از آن‌ است‌ که‌ خداوند دو پیامبر را به‌ سوی‌ اصحاب‌ قریه‌ فرستاد و چون‌ آنان‌ فرستادگان‌ الهى‌ را تکذیب‌ کردند، پیامبر سومى‌ برای‌ پشتیبانى‌ آن‌ دو مبعوث‌ شد. سخن‌ کفار اصحاب‌ قریه‌ به‌ رسولان‌، آن‌ بود که‌ شما همانند ما بشرید و در دعوی‌ پیامبری‌ و نزول‌ وحى‌، سخن‌ به‌ دروغ‌ مى‌گویید. با تأکید پیامبران‌ بر امر ابلاغ‌، اصحاب‌ قریه‌ آنان‌ را به‌ شکنجه‌ و سنگ‌باران‌ تهدید کردند. در اثنای‌ محاجه کفار با پیامبران‌، از آن‌ سوی‌ شهر مردی‌ دوان‌دوان‌ فرا رسید و قوم‌ را به‌ پیروی‌ رسولان‌، پرستش‌ آفریدگار یکتا و ترک‌ خدایان‌ دروغین‌ باز خواند.

فهرست مندرجات

۱ – فرستاده شدن رسولان
۱.۱ – بیان آیه
۱.۲ – نکته
۲ – ارسال سومین پیامبر
۲.۱ – مراد از آیه
۲.۱.۱ – مراد از ربنا یعلم
۳ – رسولان و طلب نکردن مزدی از مردم
۳.۱ – بیان آیه
۴ – حبیب نجار دعوت‌کننده مردم
۴.۱ – تفسیر آیه
۴.۲ – ایمان حبیب نجار
۵ – دعوت مردم به پیروی از پیامبران
۵.۱ – بیان آیه
۶ – آمرزش و تکریم الهی
۶.۱ – مراد از جنت در آیه
۶.۲ – بیان آیه
۶.۳ – وصف مکرم در آیات قرآن
۷ – تذکر دادن به مردم
۷.۱ – تفسیر آیه
۷.۲ – نکته
۸ – برخورداری رسولان از هدایت الهی
۸.۱ – مراد از مثلا
۸.۲ – مراد از قریه
۸.۳ – نکته
۹ – هدایت یافتگی رسولان
۹.۱ – مراد از وَهُم مُّهْتَدُونَ
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

فرستاده شدن رسولان

خداوند متعال رسولانی را براى هدایت اصحاب القریه فرستاد:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند».

[۱] یس/سوره۳۶، آیه۱۳.

• «إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ؛ هنگامى که دو نفر از رسولان را به‌سوى آنها فرستادیم، اما آنان رسولان (ما) را تکذیب کردند؛ پس براى تقویت آن دو، شخص سومى فرستادیم، آنها همگى گفتند: «ما فرستادگان (خدا) به سوى شما هستیم!».

[۲] یس/سوره۳۶، آیه۱۴.

بیان آیه

قرآن می‌فرماید: دو نفر از رسولان را به‌سوى آنها فرستادیم؛ اما آنها رسولان ما را تکذیب کردند؛ لذا براى تقویت آن دو شخص سومى ارسال نمودیم، آنها همگى گفتند ما فرستادگان به سوى شما از طرف پروردگاریم (اذ ارسلنا الیهم اثنین فکذبوهما فعززنا بثالث فقالوا انا الیکم مرسلون).
به این ترتیب سه نفر از رسولان پروردگار (دو نفر در آغاز و یک نفر در اثنا براى تقویت آنها) به سوى این قوم گمراه آمدند.
در اینکه این رسولان چه کسانى بودند در میان مفسران گفت‌وگوست، جمعى گفته‌اند: نام آن دو نفر شمعون و یوحنا بود و نام سومین بولس و بعضى نام‌هاى دیگرى براى آنها ذکر کرده‌اند.
و نیز در اینکه آنها پیامبران و رسولان خداوند بودند و یا فرستادگان حضرت مسیح (علیه‌السلام) (و اگر خداوند می‌فرماید ما آنها را فرستادیم به خاطر آن است که رسولان مسیح هم رسولان او هستند) باز در میان مفسران گفت‌وگو است؛ هرچند ظاهر آیات فوق موافق تفسیر اول است، گرچه تفاوتى در نتیجه‌اى که قرآن مى‌خواهد بگیرد نمى‌کند.

[۳] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۸، ص۳۴۱.

نکته

(ظاهر بلکه صریح آیات، بیانگر این است که رسولان، فرستاده خداوند متعال بودند؛ اما مشهور میان مفسران این است که آن‌ها فرستاده عیسى مسیح (علیه‌السلام) بودند و این هیچ منافاتى با آیات مربوط ندارد؛ زیرا فرستاده عیسی (علیه‌السلام) در واقع، فرستاده خداى سبحان است).

ارسال سومین پیامبر

پس از اینکه اصحاب القریه دو پیامبر پیشین را تکذیب کردند، خداوند متعال سومین پیامبر را برای آنان فرستاد:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند».

[۴] یس/سوره۳۶، آیه۱۳.

• «إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ؛ هنگامى که دو نفر از رسولان را به‌سوى آنها فرستادیم، اما آنان رسولان (ما) را تکذیب کردند؛ پس براى تقویت آن دو، شخص سومى فرستادیم، آنها همگى گفتند: «ما فرستادگان (خدا) به سوى شما هستیم!».

[۵] یس/سوره۳۶، آیه۱۴.

• «قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ؛ (رسولان ما) گفتند: «پروردگار ما آگاه است که ما قطعاً فرستادگان (او) به سوى شما هستیم».

[۶] یس/سوره۳۶، آیه۱۶.

مراد از آیه

خدای تعالی در این قصه حکایت نکرده که رسولان در پاسخ مردم که گفتند: (ما انتم الا بشر مثلنا…: شما جز بشرى چون ما نیستید…)، چه جوابى دادند، در حالى که در جاى دیگر از رسولان امت‌هاى گذشته حکایت کرده که در پاسخ مردم خود که گفته بودند: (ان انتم الا بشر مثلنا : شما جز بشرى چون ما نیستید) گفتند: (ان نحن الا بشر مثلکم و لکن اللّه یمن على من یشاء من عباده) که بیانش گذشت.

[۷] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۷، ص۱۰۷، ترجمه موسوی همدانی.

بلکه تنها از آن رسولان حکایت کرده که به قوم خود گفتند: ما فرستاده خدا به سوى شما و مأمور تبلیغ رسالت او هستیم، و جز این شأنى نداریم و احتیاجى نداریم به اینکه ما را تصدیق بکنید و به ما ایمان بیاورید، تنها براى ما این کافى است که: خدا مى‌داند که ما فرستاده او هستیم و ما به بیش از این هم احتیاج نداریم.
پس در جمله (قالوا ربنا یعلم انا الیکم لمرسلون) رسولان از رسالت خود خبر مى‌دهند، و کلام خود را با حرف (انّ: به درستى که) و حرف (لام: هر آینه) تأکید کرده‌اند، و نیز به منظور تأکید کلام خود، پروردگار خود را شاهد گرفته‌اند که (ربنا یعلم: پروردگار ما مى‌داند).

مراد از ربنا یعلم

و جمله (ربنا یعلم) معترضه و به منزله سوگند است، و به آیه چنین معنا مى‌دهد: ما فرستادگان به سوى شماییم، و در ادعاى رسالت صادقیم، و این دلیل ما را بس که خدایى که ما را به سوى شما فرستاده خود شاهد این مدعاى ماست، و دیگر ما حاجتى نداریم به اینکه شما هم ما را تصدیق بکنید، و از تصدیق شما سودى عاید ما نمى‌شود، تا درصدد جلب تصدیق شما برآییم؛ بلکه آنچه براى ما مهم است این است که رسالت خود را انجام بدهیم و حجت تمام شود.

رسولان و طلب نکردن مزدى از مردم

رسولان انطاکیه در برابر انجام رسالت الهى، هیچ اجر و مزدى را از مردم طلب نکردند:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند».

[۸] یس/سوره۳۶، آیه۱۳.

• «اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ؛ از کسانى پیروى کنید که از شما مزدى نمى‌خواهند و خود هدایت‌یافته‌اند!».

[۹] یس/سوره۳۶، آیه۲۱.

بیان آیه

(از کسانى پیروى کنید که از شما اجر و مزدى در برابر دعوت خود نمی‌خواهند)، این خود نخستین نشانه صدق آنهاست که هیچ منفعت مادى در دعوتشان ندارند، نه از شما مالى مى‌خواهند، و نه جاه و مقام، و نه حتى تشکر و سپاس‌گزارى و نه هیچ اجر و پاداش دیگر.
این همان چیزى است که بارها در آیات قرآن در مورد انبیای بزرگ به عنوان نشانه‌اى از اخلاص و بى‌نظرى و صفاى قلب پیامبران روى آن تکیه شده، تنها در سوره شعرا پنج بار این جمله (و ما اسئلکم علیه من اجر) تکرار گردیده است.

[۱۰] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۸، ص۳۴۹.

حبیب نجار دعوت‌کننده مردم

حبیب نجار، مردم انطاکیه را به پیروى از پیامبران ـ که خود هدایت یافته بودند ـ دعوت می‌کرد:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند».

[۱۱] یس/سوره۳۶، آیه۱۳.

• «وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَهِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ؛ و مردى (با ایمان) از دورترین نقطه شهر با شتاب فرا رسید، گفت: «اى قوم من! از فرستادگان (خدا) پیروى کنید!».

[۱۲] یس/سوره۳۶، آیه۲۰.

تفسیر آیه

(اقصاى مدینه) (به معناى دورترین نقطه آن نسبت به ابتداى فرضى آن است. در اول کلام قریه آورده بود، و در این‌جا از آن به مدینه تعبیر کرد، تا بفهماند قریه مذکور بزرگ بوده؛ و کلمه (سعى) به معناى سریع راه رفتن است.
نظیر این تعبیر در داستان موسی (علیه‌السلام) و آن مرد قبطى آمده و فرموده : (و جاء رجل من اقصى المدینه یسعى: مردى از دورترین نقطه شهر آمد در حالى که مى‌دوید). در این آیه کلمه (رجل) جلوتر از (اقصى المدینه) آمده، و در آیه مورد بحث بعد از آن آمده، بعید نیست نکته‌اش این باشد که در آنجا عنایت و اهتمام به آمدن مردم و خبر دادنش به موسى (علیه‌السلام) بوده، که درباریان درباره کشتن تو شور مى‌کردند، و لذا کلمه (رجل) را جلوتر آورد. و در درجه دوم، اهتمام خود آن مرد به زودتر رسیدن و خبر دادن به موسی (علیه‌السلام) است، و لذا جمله یسعى را به عنوان حال موخر آورد، به خلاف آیه مورد بحث که اهتمام در آن به آمدن از دورترین نقطه شهر است، تا بفهماند بین رسولان و آن مرد، هیچ تبانى و سازش قبلى در امر دعوت نبوده، و هیچ رابطه‌اى بااو نداشته‌اند؛ لذا جمله (من اقصى المدینه) را مقدم آورد، و کلمه (رجل) و (یسعى) را بعد از آن ذکر کرد.

[۱۳] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۷، ص۱۱۰، ترجمه موسوی همدانی.

ایمان حبیب نجار

و اما اینکه این مرد، نامش و نام پدرش چه بوده و چه شغل و حرفه‌اى داشته‌؟ مفسرین سخت در آن اختلاف کرده‌اند، و ما چون اهمیتى در گفت‌وگوى از آن ندیدیم، چون دخالتى در فهم مراد آیه نداشت، لذا از بحث پیرامون آن خوددارى نمودیم؛ چون یقین داریم که اگر این جزئیات در فهم مراد آیه کم‌ترین دخالتى مى‌داشت، خدای سبحان در کلامش بدان اشاره مى‌کرد، و آن را مهمل نمى‌گذاشت.
آنچه مورد اهمیت است، دقت و تدبر در این معناست که این شخص ‌ چه حظ وافرى از ایمان داشته که در چنین موقعى به تأیید رسولان الهى (علیهم‌السلام) برخاسته و ایشان را یارى کرده است، چون از تدبر در کلام خدا که داستان او را حکایت کرده این معنا به دست مى‌آید که وى مردى بوده که خداى سبحان دلش را به نور ایمان روشن کرده، به خدا ایمان آورده و با ایمان خالص او را مى‌پرستیده، نه به طمع بهشت و نه از ترس آتش؛ بلکه از این جهت که او اهلیت پرستش دارد، و به همین جهت از بندگان مکرم خدا شده.
و خداى سبحان در کلامش هیچ‌کس به جز ملائکه را به صفت مکرم توصیف نکرده، تنها ملائکه مقرب درگاهش و بندگان خالصش را به این وصف ستوده، و از آن جمله این مرد است که با مردم مخاصمه و احتجاج کرده و بر آنان غلبه جسته و حجت قوم را بر اینکه پرستش خدا جایز نیست و تنها باید آلهه را پرسید باطل نموده و در مقابل اثبات کرده است که تنها باید خدا را پرستید، و رسولان او را در دعوى رسالت تصدیق نموده و سپس به آنان ایمان آورده است.

[۱۴] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۷، ص۱۱۰، ترجمه موسوی همدانی.

• «اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ؛ از کسانى پیروى کنید که از شما مزدى نمى‌خواهند و خود هدایت‌یافته‌اند!».

[۱۵] یس/سوره۳۶، آیه۲۱.

دعوت مردم به پیروى از پیامبران

مردم انطاکیه به پیروى از پیامبران الهی دعوت می‌شدند؛ چراکه پیامبران در برابر رسالتشان، هیچ اجر و مزدى را از مردم طلب نمی‌کردند:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند».

[۱۶] یس/سوره۳۶، آیه۱۳.

• «وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَهِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ؛ و مردى (با ایمان) از دورترین نقطه شهر با شتاب فرا رسید، گفت: «اى قوم من! از فرستادگان (خدا) پیروى کنید!».

[۱۷] یس/سوره۳۶، آیه۲۰.

• «اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ؛ از کسانى پیروى کنید که از شما مزدى نمى‌خواهند و خود هدایت‌یافته‌اند!».

[۱۸] یس/سوره۳۶، آیه۲۱.

بیان آیه

در این آیه شریفه، بیانى است بر جمله (اتبعوا المرسلین) که در آیه قبلى بود، و به جاى کلمه (مرسلین) در آن آیه جمله (من لا یسئلکم اجرا و هم مهتدون) را در اینجا آورده تا به علت متابعت مرسلین اشاره کرده باشد و بفرماید اینکه گفتیم رسولان را پیروى کنید، علتش این است که رسولان خودشان راه یافته‌اند، و در راه‌نمایى شما هم مزدى نمى‌خواهند؛ چون پیروى کردن از غیر، براى یکى از دو جهت جایز نیست یا براى این‌که آن غیر خودش گمراه است و سخنش گمراهى است، معلوم است که گمراه را نباید در گمراهى‌اش پیروى کرد؛ و یا براى این که هرچند سخنش حق است و پیروى حق واجب است، لیکن او از این سخن حق منظور فاسدى دارد، او سخن حق را وسیله کسب مال یا جاه کرده، و یا غرض فاسد دیگرى از این قبیل دارد.
و اما سخن کسى که هم سخنش حق است و هم از داشتن اغراض فاسد مبرا و منزه است، و از گفتن آن سخن حق نه نقشه‌اى در نظر دارد و نه کید و خیانتى، باید از او پیروى کرد و سخنش را پذیرفت، و این رسولان چنین‌اند، و در اینکه مى‌گویند: (غیر از خدا را نپرستید)، هم راه یافته‌اند و هم اجر و مزدى از شما نمى‌خواهند، نه مال و نه جاه، پس ‌ واجب است که ایشان را پیروى کنید.

[۱۹] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۷، ص۱۱۱، ترجمه موسوی همدانی.

آمرزش و تکریم الهى

سرانجام پیروى مردم از رسولان اصحاب القریه، آمرزش و تکریم الهى است:
• «وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ؛ و براى آنها، اصحاب قریه (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خ