توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت امر (اصول فقه) دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت امر (اصول فقه)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت امر (اصول فقه) :

پاورپوینت امر (اصول فقه)

امر لفظ مشترک بین معنای طلب و غیر آن می باشد. از آن در اصول فقه، مباحث الفاظ سخن رفته و مباحث گوناگونی پیرامون ماده و هیئت و نیز اقسام آن مطرح شده است.

فهرست مندرجات

۱ – تعریف
۲ – ماده امر
۲.۱ – محل بحث در ما نحن فیه
۲.۲ – مراد از طلب
۳ – فرق امر به معنای طلب و غیر آن
۳.۱ – شرط علو و استعلا در امر
۳.۱.۱ – ثمره شرطیت علو در امر
۴ – مفاد لفظ امر
۵ – هیئت امر
۵.۱ – کیفیت ظهور صیغه امر در وجوب
۶ – امر پس از منع
۷ – وحدت یا تعدد امتثال امر
۸ – فوریت یا تراخی امتثال امر
۹ – اقسام امر
۱۰ – عناوین مرتبط
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

تعریف

اوامر، مقابل نواهی بوده و یکی از عناوین اصلی مباحث الفاظ می‌باشد. در مبحث اوامر، از موضوعاتی هم چون ماده امر، صیغه امر و معانی آنها، متعلق اوامر، تقسیمات واجب و غیر آن سخن به میان می‌آید.

[۱] اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویه فی الاصول الفقهیه، ص۶۲.

[۲] مشکینی، علی، تحریر المعالم، ص۴۰.

[۳] عاملی جبعی، علی بن احمد، تمهید القواعد، ص۱۲۱.

[۴] خمینی، روح الله، انوار الهدایه فی التعلیقه علی الکفایه، ج۲، ص۱۳۹.

[۵] صدر، محمد باقر، المعالم الجدیده للاصول، ج۱، ص۲۱.

[۶] سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۴۹.

[۷] جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایه فی توضیح الکفایه، ج۳، ص۳.

[۸] جرجانی، محمد بن علی، التعریفات، ص۱۶.

[۹] حلی، حسن بن یوسف، مبادی الوصول الی علم الاصول، ص۹۰.

[۱۰] نائینی، محمد حسین، اجود التقریرات، ج۱، ص ۸۶- ۸۷.

[۱۱] آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایه الاصول، ص۶۱، ۶۲ و ۶۳.

[۱۲] فاضل لنکرانی، محمد، کفایه الاصول، ج۱، ص ۴۰۸- ۴۰۵.

[۱۳] سبحانی تبریزی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه، ص۴۷.

ماده امر

واژه أمر «أ م ر» میان معنای طلب (درخواست) و غیر طلب از سایر معانی که امر در آن‌ها استعمال می‌شود – مانند فعل، شیئ و شأن – مشترک لفظی است، لیکن در این که سایر معانی غیر طلبی به معنای فعل برمی‌گردد یا به شأن و یا به شیئ، اختلاف است.

محل بحث در ما نحن فیه

در این جا معنای اول امر، یعنی معنای طلب مورد بحث است.

مراد از طلب

مراد از طلب، ابراز اراده و خواست با گفتار، نوشتار و یا اشاره و مانند این‌ها است. بنابراین، صرف اراده و رغبت بدون ابراز آن، طلب نامیده نمی‌شود.

فرق امر به معنای طلب و غیر آن

از امر به معنای طلب، فعل و اسم مشتق می‌شود – مانند «أمر، یأمر، آمر و مأمور» -لیکن امر به معانی دیگر (فعل، شیئ و شأن) جامد است و چیزی از آن مشتق نمی‌شود. جمع امر به معنای طلب، «أوامر» و جمع آن به معانی غیر طلب، «امور» است.

[۱۴] مظفر، محمدرضا، اصول الفقه، ج۱، ص ۵۷-۵۸.

[۱۵] سبحانی تبریزی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه ج۱، ص۴۹.

شرط علو و استعلا در امر

در این که در صدق عنوان امر، علو، یعنی صدور طلب از شخص بلندمرتبه و استعلا یعنی امر با اظهار برتری، هر دو، معتبر است یا تنها بلند مرتبه بودن آمر و صدور طلب از شخص عالی در صدق عنوان امر کفایت می‌کند – هر چند همراه با فروتنی شخص عالی باشد-یا وجود یکی از علو و استعلا شرط است، و یا هیچ کدام شرط نیست، اختلاف است.

ثمره شرطیت علو در امر

بنا بر اعتبار علو، درخواست فرد پایین مرتبه از بالاتر خود، امر به شمار نمی‌رود، بلکه استدعا است؛ چنان که درخواست از همسان، التماس نامیده می‌شود.

[۱۶] مظفر، محمدرضا، اصول الفقه، ج۱، ص۵۸-۵۹.

[۱۷] سبحانی تبریزی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه ج۱، ص۵۰-۵۲.

مفاد لفظ امر

در این که مفاد لفظ امر تنها طلب وجوبی است یا مطلق طلب اعم از وجوبی و استحبابی (مشترک معنوی) و یا مشترک لفظی میان طلب وجوبی و استحبابی، اختلاف است.

[۱۸] مظفر، محمدرضا، اصول الفقه، ج۱، ص۵۹-۶۰.

هیئت امر

هیئت امر (صیغه افعل و سایر مشتقات آن) در مقام‌هایی چند همچون مقام بعث و برانگیختن بر کاری، مقام تهدید، مقام ترساندن و مقام امید دادن به کار رفته که مفاد آن در همه موارد یاد شده بنابر مشهور، نسبت طلبی است که قائم به آمر، مخاطب و ماده امر است.
برای مثال، هیئت «اضرب» که بیانگر نسبت طلبی بین ماده «ضرب» (زدن)، گوینده (آمر) و مخاطب (مأمور) است و حاصل آن، قرار د