پیشینه و مبانی نظری تحقیق فقه سیاسی شیعه

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 پیشینه و مبانی نظری تحقیق فقه سیاسی شیعه دارای ۴۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد پیشینه و مبانی نظری تحقیق فقه سیاسی شیعه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی پیشینه و مبانی نظری تحقیق فقه سیاسی شیعه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پیشینه و مبانی نظری تحقیق فقه سیاسی شیعه :

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۳۷ صفحه

قسمتی از متن word (..docx) :

‏۲-۱-فقیه کیست‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۱۳
‏۲-۲- چیستی فقه سیاسی‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۱۵
‏۲-۳- تاریخ فقه سیاسی‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۱
‏۲-۴- رویکرد‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۱۹
‏۲-۵- ضرورت حکومت‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۰
‏۲-۱-۵- دیدگاه اسلام درباره ضرورت حکومت‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۱
‏۲-۶- اندیشه رهبری در حکومت اسلام‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۱
‏۲-۶-۱- نظر شیعه‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۷
‏۲-۶-۲- نظر اهل سنت‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۸
‏۲-۷- امامت ، انتخاب ، یا انتصاب‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۲۹
‏۲-۸-۱- تعریف آزادی‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۳۲
‏۲-۸-۲- اندیشه آزادی در اسلام‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۳۳
‏۲-۹-۱- قیام ومبارزه‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۳۶
‏۲-۹-۲- جنگ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۳۹
‏۲-۹-۳-جهاد‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ۴۰
‏۲-۱. ‏فقیه کیست‏
‏قبل از هر چیز لازم است بدانیم فقیه کیست و او چه شرایطی باید داشته باشد که بتواند در عصر غیبت بر مردم ولایت داشته باشد و آیا ولایت او ضروری است؟ نظر اسلام درباره آن چیست؟
‏درباره تعریف ولایت ‏در لغت از کلمه ولی گرفته شده به معنی قرار گرفتن چیزی در کنارچیز دیگر است بطوری که فاصله ای میان آنها نباشد.‏ ‏به معنی دوستی،‏ ‏یاری و نصرت،تصدی امر و‏ ‏سرپرستی
‏و معانی دیگر به کار رفته است(‏جوادی آملی‏ ،‏۱۳۸۷،‏ص۱۶و۱۵)ودر اصطلاح به معنی سرپرستی به کار رفته است ودارای اقسامی است از قبیل ولایت تکوینی،ولایت بر تشریع،ولایت تشریعی.
‏ولایت تکوینی : ‏مربوط به موجودات عینی جهان است‏.‏ و چون رابطه حقیقی میان دو طرف ولایت هست‏.‏ ولایت حقیقی است.‏ ‏ولایت تکوینی یعنی سرپرستی موجودات جهان و تصرف عینی در آنها مثل ولایت نفس انسان بر قوای درونی اش.‏ ‏و ولایت خداوند بر موجودات از این نوع ولایت است‏.‏ که او ولی حقیقی تمام موجودات است‏.‏(‏جوادی آملی‏ ،‏۱۳۹۱،‏ص ۱۲۴-۱۲۲)
‏ولایت بر تشریع‏:‏ ‏ولایت بر قانون گذاری وتشریع احکام است.یعنی کسی سرپرست جعل قانون باشد. این ولایت در حیطه قوانین است نه موجودات.‏ ‏این نوع ولایت از نوع وصفی است نه حقیقی. البته این نوع ولایت با یک تحلیل عقلی به سنخ ولایت تکوینی بر می گردد.زیرا قلمرو‏ ‏ولایت بر تشریع همان فعل خود شارع است.
‏ولایت تشریعی‏:‏ ‏نوعی ولایت و سرپرستی است که نه ولایت تکوینی است و نه ولایت بر تشریع و
‏ قانون بلکه ولایتی است در محدوده تشریع و تابع قانون الهی که این ولایت دو نوع است یا ولایت بر محجوران است یا ولایت برجامعه خردمندان.‏ ‏این نوع ولایت نیز مربوط به رابطه”علی ومعلولی”نیست بلکه از امور اعتباری و قرار دادی یا همان وضعی است نه حقیقی.‏ ‏و‏ ‏لذا ولایت پیامبر‏(ص)‏ و ائمه و‏ ‏فقها از این نوع
‏ولایت است و آیات”انما ولیکم الله ورسوله والذین امنوا…”(مائده،۵۵)و”من قتل مظلوما‏ ‏فقد جعلنا لولیه سلطانا…”(اسراء،۳۳)و…از این نوع ولایت است.(همان،۱۲۶-۱۲۴)
‏ اما منظور فقیه در بحث ولایت فقیه مجتهد جامع الشرایط است نه هر کسی که فقه خوانده باشد و فقیه جامع الشرایط سه ویژگی برجسته دارد .
‏الف- اجتهاد مطلق ب- عدالت مطلق ج- قدرت مدیریت و استعداد رهبری
‏( جوادی آملی ،۱۳۹۱، ص ۱۳۶)
‏الف‏- ‏ اجتهاد مطلق :‏ اسلام یک مجموعه ی منسجم است؛ به گونه ای که دیانت آن عین سیاست است و سیاست آن عین دیانتش و فهم کامل نسبت به اسلام زمانی ممکن است که فقیه به همه ابعاد آن آگاه و مجتهد باشد. بنابراین کسی که مجتهد مطلق نیست بلکه نسبت به بخشی از معارف اسلام آگاهی دارد. و به تعبیری « مجتهد متجزی » است صلاحیت ولایت بر جامعه اسلامی را ندارد. و فقیهی که ابعاد سیاسی اسلام را خوب نفهمیده است توان چنین مسئولیت عظیمی را نمی تواند داشته باشد . فقیه جامع الشرایط باید بتواند مسایل مستحدثه مسلمین را خوب حل کند. و آنها را بر اصول و فروع تطبیق دهد. در اینصورت می تواند مدیریت جامعه اسلامی را بپذیرد. ( همان ، ۱۳۷)
‏ب- ‏عدالت مطلق:‏ فقیه جامع الشرایط کسی است که هم از نظر عقل نظری و هم عقل عملی کامل باشد یعنی علاوه بر اینکه علم دین را خوب بفهمد باید خودش عامل به آن باشد و همه وظایف دینی را بخوبی عمل کند و در ابلاغ دین کوتاهی نکند. و براساس میل و هوس خود رفتار نکند . و اگر کسی در درون نفس خودش مطیع امیال شخصی خود باشد. و به تعبیر قرآن « اَفَرَاَیتَ مَنِ اتخّذَ اِلهَهُ هَواهُ …(جاثیه،۲۳ ) ( آیا دیدی کسی را که معبود خود را هوای نفس خویش قرار داده …) چنین شخصی هیچگاه صلاحیت ولایت و هدایت مسلمین را ندارد و مشمول خطاب ابراهیم (ع) است که فرمود: « اُفٍ لَکُم وَ لِما تَعبدُونَ مِن دُونِ الله» ( انبیاء ،۶۷ ) اف بر شما و بر هر آنچه غیر خدا می پرستید که این خطاب شامل بت پرستی ظاهری